Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ)
Του Παναγιώτη Π. Νούνη
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Ένα περίφημο και εξαιρετικό βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί -στην παρούσα μετα-Κολυμπάριον και Νεομεσαιωνική εποχή που διάγουμε- από κάθε απλό ή και μορφωμένο Ορθόδοξο Χριστιανό, είναι: Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ (1886-1929), ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Βίος και επιλογή από τα έργα του από την τρίτομη έκδοση της Ιεράς Μονής Σρέτενσκι (Υπαπαντής) Μόσχας). Η μεν μετάφραση του εν λόγω ρωσσικού Αγιολογικού-Συναξαριακού και Εκκλησιολογικού πονήματος πραγματώθηκε από τον πρωτοπρεσβύτερον π. Ιωάννην Φωτόπουλον. Ο δε πρόλογος εγράφη υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Χατζηθανάση. Οι εκδόσεις που ανέλαβαν την παρούσα συγγραφή(Αθήνα 2012) είναι οι γνωστές εκδόσεις «ΑΘΩΣ».
Να ευχαριστήσω τον εκλεκτό και λίαν αγαπητό φίλο και συμφοιτητή στην Θεολογική Σχολήν του Α.Π.Θ. -και έγκριτο Δογματολόγο- νύν Καθηγητή της Καινής Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη, τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρον Χίρς, διότι αυτός μου επρότεινε προσωπικά το εν λόγω περίφημο ορθόδοξο δογματολογικό εκκλησιολογικό φιλοσοφικό και αγιολογικό εγχειρίδιον. Έπίσης να αναφέρω, off the record προσθετικά ότι έχω μελετήσει απνευστί την άκρως ενδιαφέρουσα και υψηλού ορθοδόξου θεολογικού επιπέδου διδακτορική διατριβή του πατρός Πέτρου Χίρς, με τον τίτλον:- «Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ». Μία ορθόδοξη διερεύνηση του Βαπτίσματος και της Εκκλησίας κατά το Διάταγμα του Οικουμενισμού, A´έκδοση 2014, εκδόσεις: Uncut Mountain Press, σσ. 359.
- Το εν λόγω θεολογικό πόνημα είναι καθαρός αντι-Οικουμενιστικός και αντι-Παπικός πολεμικός καταπέλτης, κατά της παναιρέσεως του Βατικάνειου και «Ορθοδόξου» Οικουμενισμού, αλλά μέχρι στιγμής δεν έγραψα κάτι επ΄αυτού, διότι με καλύπτει πλήρως η βιβλιοπαρουσίαση που διενήργησαν ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος Βλάχος και ο επιβλέψας την διατριβήν Ομότιμος Καθηγητής μας (Δογματολόγος) κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης.
Το ίδιο βιβλίο του π. Π. Χίρς, μάλιστα, έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί από τo 2015 και στα Αγγλικά, με τον τίτλο: - «THE ECCLESIOLOGICAL RENOVATION OF VATICAN II – AN ORTHODOX EXAMINATION OF ROME´S ECUMENICAL THEOLOGY REGARDING BAPTISM AND THE CHURCH».
Όποιος αγαπά να μελετά και να εμβαθύνει στην ορθόδοξη εν Χριστώ Φιλοσοφία και Πατερική Δογματικήν και Συμβολικήν Θεολογία καλόν θα είναι να προμηθευτεί αμφότερα τα θεολογικά εγχειρίδια ίνα τα μελετήσει βαθέως και εξονυχιστικώς.
Δεν προτίθεμαι καθόλου να συγγράψω μία εκτενή και εμπεριστατωμένη βιβλιοπαρουσίαση για το προλεγόμενο βιβλίο περί του Ιερομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνος Τροΐτσκι. Αν και του αξίζει να διαφημισθεί και να προωθηθεί με κάθε καλό μέσο, διότι είναι σημαντικό, ευκολοδιάβαστο, και άκρως πολύτιμο βιβλίο, διότι εμβαθύνει και αναλύει άριστα πολυποίκιλα Μαρτυρολογικά, Θεολογικά, Δογματικά, Εκκλησιολογικά, Μοναστικά, αλλά και Φιλοσοφικά Ζητήματα.
Με συνήρπασαν και ενθουσίασαν, κυρίως, πέραν του μαρτυρικού βίου και της πολιτείας του σύγχρονου Αγίου Πατρός και Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα του Ρώσσου, τα ίδια τα συγγραφικά θεολογικά έργα του αγίου Ιερομάρτυρος. Και σ΄ αυτά θα εστιάσουμε-παρουσιάσουμε, περιγραφικώς, επάνω στους κύριους τίτλους και στις αναφορές του, περί της Πατερικής και Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας, όπου την πραγματεύεται μέ άριστη ορθόδοξη πατρολογική επιχειρηματολογία μέσα από τα έργα του.
Θερμή παράκληση προς τον παραδοσιακό Κληρικό της Εκκλησίας της Ελλάδος και ενεργό μέλος της Συνάξεως Κληρικών Μοναχών και Λαϊκών, π. Ιωάννην Φωτόπουλον, και καλό μεταφραστή των
Θα σταθώ όμως, δειγματοληπτικά, σε μία και μόνο μικρή και επι μέρους ενότητα από ολόκληρον τον εν λόγω περισπούδαστο τόμο.
Πρόκειται για το δεύτερο μέρος του βιβλίου με τίτλο: Έργα του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιλαρίωνος Τρόϊτσκι Αρχιεπισκόπου Βερέϊσκι.
Και αυτό διότι, την σήμερον, έχουμε μεγίστη ανάγκη να κατηχηθούμε και να επανευαγγελισθούμε στα βαθύτερα αγιοπνευματικά νοήματα της ορθοδόξου Πατερικής Εκκλησιολογίας ή, αν θέλετε της «Εκκλησιολογικής Φιλοσοφίας» (ιδικής μου επινόησις ο νεολογισμός, και εννοώ προφανώς την εν Χριστώ Φιλοσοφία). Και αυτό το διαπράττω σκόπιμα, διότι η εν Χριστώ Φιλοσοφία του αγίου Πατρός και Ιερομάρτυρος Ιλαρίωνος είναι κατεξοχήν ορθόδοξη και εκκλησιολογική, εκκλησιοκεντρική, και θεμελιωμένη πάνω στο ακραιφνές εμπειρικό και πρακτικό μέρος του ορθοδόξως και απλανώς θεολογείν και φιλοσοφείν και όχι στο στείρο διανοητικό και μονόπλευρα ακαδημαϊκό-θεωρητικό
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ
Προτού καταγράψουμε τις Εκκλησιολογικές θέσεις του αγίου Πατρός Ιλαρίωνος, να σημειώσουμε κάτι περί του ιστορικού πλαισίου της -εν Ρωσσία- ιεροκανονικής και αντικανονικής Αποτειχίσεως, και δή τα ακριβώς επόμενα πέντε σημεία:
Πρώτον: Η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία επί της μόλις πρόσφατης εποχής (1925) του αγίου Ιλαρίωνος κλυδωνιζόταν με το Σχίσμα της «ανανεωτικής Εκκλησίας» των νεωτεριστών καθώς και με το Ιωσηφητικό Σχίσμα (1927). Την ίδια ακριβώς εποχή που στα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία και τις Αρχιεπισκοπές (Κύπρου και Αθηνών) επιβλήθηκε, πραξικοπηματικώς και αντικανονικώς το Μεταξάκειο Σχίσμα (το λεγόμενο και ως Ημερολογικό Ζήτημα ή και Ημερολογιακή Μεταβολή). Το ίδιο νεοΑθεϊστικό και Κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως προσπαθούσε με διάφορα μέσα να συμπαρασύρει και να (συν)παρεκκλίνει αρκετούς ρώσσους ορθοδόξους Ιεράρχες, Κλήρο και Λαό, σε επιπρόσθετα μεφιστοφελικά και αλυσιτελή Εκκλησιαστικά Σχίσματα.
Δεύτερον: Κάτι το ακριβώς ανάλογο υφιστάμεθα σήμερα από την Νέο-αθεϊστική νεοΕλλαδικήν Κυβέρνηση του άθεου Πρωθυπουργού κ. Αλέξιου Τσίπρα με τον ανιεροκρύφιο και συνάμα φανερό-προκλητικό πλέον πόλεμο κατά της εν Ελλάδι Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ίδια σατανοκίνητη κυβέρνηση του Τσίπρα μετά των συν αυτώ πεφανατισμένων εκκλησιομάχων παπαγάλων της, εγκωμιάζει, συγκαλύπτει, καλλιεργεί και επευλογεί πάντες τις κακόδοξες και συγκρητιστικές ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου του Β΄, καθότι διαβλέπει, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, δύναται να επιφέρωσι και διασπείρωσι σημαντικά εκκλησιαστικά Σχίσματα και Αιρέσεις εντός της Εκκλησίας. Και μία εκ θεμελίων αθεϊστική και αντιχριστιανική πολιτεία, επιθυμεί μετά μανίας τους πολίτες της, και δή τους Χριστιανούς, διαιρεμένους. Επιβεβαιώνεται, μία ακόμη φορά, μέσα στην Εκκλησιαστική Ιστορία, ότι η Εκκλησιαστική Διπλωματία όταν συμφύρεται και συνεργάζεται αδιακρίτως μετά της αθέου και αντιχρίστου Πολιτικής εξουσίας, αποκλίνει από την αλήθεια της Πίστεως.
Τρίτον: Ο Άγιος Ιερομάρτυς και Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων αν και του προτάθηκε να διενεργήσει, ένα ακόμη ρωσσικό Εκκλησιαστικό Σχίσμα, αποτάχθηκε ρωμαλέα τα πάσης φύσεως Σχίσματα και παρέμεινε εν διωγμώ μέσα στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μέχρι του μαρτυρικού του τέλους. Μάλιστα διενεργούσε ενστάσεις και εξασκούσε σημαίνουσα πολεμική κατά των Σχισματικών. Προσπαθούσε με κάθε μέσο να πείσει Επισκόπους Κλήρο και Λαό να μην ακολουθήσουν τα ρωσσικά Σχίσματα που έσπερνε το αθεϊστικό καθεστώς μαζί με διάφορους εξωμότες εκκλησιαστικούς ταγούς. Σήμερα όμως τα Σχίσματα και τις διαιρέσεις τα καλλιεργώσι οι αρχι-Οικουμενιστές και οι φιλο-Οικουμενιστές, ενίοτε και μερικοί ακραίοι «Ζηλωτές» αντι-Οικουμενιστές.
Τέταρτον: Μάλιστα, ο άγιος Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόιτσκι, σε μία επιστολή του (1928) διατυπώνει θετικά ερμηνευτικά σχόλια για την ιερά Αποτείχιση και μας αποσαφηνίζει ότι αυτή δεν είναι Σχίσμα. Ο μέν άγιος Ιλαρίων, διενεργεί, με το όλο πνεύμα και γράμμα των ενεργειών του την Κανονική διάκριση μεταξύ σχισματικής αποτειχίσεως και ιεροκανονικής αποτειχίσεως. Οι δε σύγχρονοι αιρετίζοντες και σχισματικοί αρχι-Οικουμενιστές Πατριάρχες και Αρχιεπισκόποι ταυτίζουν αδιακρίτως ή και σκοπίμως την ιερά Αποτείχιση με το σχίσμα/απόσχιση. Συνεπώς, υφίσταται ένας ακόμη σύγχρονος άγιος Πατέρας της Εκκλησίας, εκ Ρωσσίας αυτή την φορά, όπου μας αποσαφηνίζει, ότι η Ιερά Αποτείχιση υπό συγκεκριμένων εκκλησιολογικών προϋποθέσεων είναι Κανονική και καλόδοξη Εκκλησιαστική ενέργεια. Ενώ οι Οικουμενιστές, σφυρούν αδιάφορα και ποιούν τη νήσσα, περί της αλήθειας των Ιεροκανονικών θεμάτων, καθότι επιθυμώσι μανικώς να διαβάλλωσι και να αλλοιώνουσι την ιερά Παράδοση των Ορθοδόξων. Διευκρινίζει μάλιστα, ο Ιερομάρτυς Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, σχεδόν πρίν 100 χρόνια, ότι η ιερά Αποτείχιση δύναται να διενεργηθεί μέσα σε συγκεκριμένα ιεροκανονικά και εκκλησιολογικά όρια και ότι είναι μία επαινετή εκκλησιαστική ενέργεια.
Πέμπτον: Βέβαια η σύγχρονη σύγχυση, περί της ιεροκανονικής αποτειχίσεως, δεν βαραίνει τις πλάτες μόνον των «μετα-Πατερικών» Οικουμενιστών, αλλά και των αθεολόγητων «αντι-Οικουμενιστών» (π.χ. οι λεγομένοι «Αγιορείτες Πατέρες», π. Σάββας Λαυρεώτης, π. Χερουβείμ, π. Επιφάνιος Καψαλιώτης, κ. Παναγιώτης Σημάτης, π. Βασίλειος Βολουδάκης, κ.ά). Ενίοτε υποσκάπτεται μάλιστα ο εν λόγω καλός αντι-Οικουμενιστικός αγώνας υπέρ της Πίστεως και από αποσχισμένους από την Εκκλησία ή, αν θέλετε και από σχισματικοαιρετικούς «Ζηλωτές», όπου το Σχίσμα τους με την Καθολική Εκκλησία, το εβάφτισαν, ως δήθεν «ιερά Αποτείχιση». Ανάμεσα στους συγχρόνους και νεοφανείς αποτειχισμένους θα πρέπει να μάθουμε δηλαδή, να διακρίνουμε και να ξεκαθαρίζουμε, εν τέλει, ποιοι διενεργώσι αμειγώς την αγιοπνευματική πυρηνική βόμβα του 15ου Ιερού Κανόνα της ιεράς Αποτείχισης και είναι, οι εν Χριστώ ιππότες Ομολογητές και οι φύλακες της Πίστεως, και ποιοί είναι γιαλαντζί Ομολογητές και ψευδοΑποτειχισμένοι!...
Σημειώνει, ο άγιος Ιλαρίων, για την πλάνη του Σχίσματος (=ψευδο-Αποτείχησις), αλλά και περί της Κανονικής ιεράς Αποτειχίσεως (σελ. 64):
«Τι να πώ γι΄αυτά; Θα πώ ότι δεν συμπαθώ καθόλου μα καθόλου όλους αυτούς που αποκόπτονται. Θεωρώ αυτή την πράξη αβάσιμη, ανόητη και βλαβερή. Όχι άσκοπα οι Ιεροί Κανόνες ΙΓ΄-ΙΕ΄ της Πρωτοδευτέρας Συνόδου καθορίζουν το όριο μετά το οποίο η αποτείχιση είναι επαινετή. Αλλά πρίν από το όριο αυτό η αποτείχιση είναι εκκλησιαστικό έγκλημα».
Μας ξεκαθαρίζει ο Ιερομάρτυς και Αρχιεπισκόπος Ιλαρίων, με κάθε εκκλησιολογική συνέπεια και κανονική ακρίβεια, αυτό που ως ιστολόγιο «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ» προσπαθούμε εν δυνάμει να επισημαίνουμε σε όλους τους ήχους και με κάθε τρόπον τον τελευταίο χρόνο. Υφίσταται, κατά τον Αρχιεπισκόπο και Ομολογητήν Ιλαρίωνα, μία αγία, ιερά και καλή Αποτείχιση, αλλά και μία ανίερη εγκληματική και κακή αποτείχιση, η λεγομένη ψευδο-Αποτείχιση ή απόσχιση.
Η εγκληματική και κακή αποτείχιση διενεργείται, κυρίως, εξ όσων διαθέτωσι σχισματικές τάσεις και «Ζηλωτικό» φρόνημα. Οι πρακτικές και θεωρητικές τάσεις και θέσεις τους, σύμφωνα με τον ρώσσο Άγιο Αρχιεπίσκοπο, είναι θεολογικώς, αβάσιμες, ανόητες και βλαβερές για την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Σήμερα π.χ. φέρουν την Σχισματική ιδεοληψία και κομίζουν την εγκληματική αποτείχιση-απόσχιση με την θεωρία περί του (δήθεν!) υποχρεωτικού της διακοπής του Λειτουργικού μνημοσύνου. Εισαγάγουν, ωστόσο, και την σχισματική θεωρία περί των Συγκοινωνούντων δοχείων. Την θεωρία περί των ακύρων Μυστηρίων, την θεωρία περί των αφορισμένων και των ακοινώνητων Οικουμενιστών, κ.ο.κ. Όλους αυτούς πρέπει να πάψουμε με κάθε μέσο να τους εμπιστευόμεθα και να τους ακολουθούμεν.
Εμείς όμως, ως ενεργοποιημένα μέλη της Εκκλησίας, πρέπει κατ΄ιδίαν να συμπαθούμε και να προσευχώμεθα υπέρ της μετανοίας των Σχισματικών και των αιρετιζόντων Κληρικών και Λαϊκών, αλλά, και να μάθουμε πως ακριβώς να μισούμε, ιδιαίτερα, εξάπαντος το έγκλημα των δύο σατανικών άκρων, εκείνων του Σχίσματος και της Αιρέσεως.
Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ
Ο ρώσσος άγιος Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, αποδεικνύεται, πέραν από άριστος ακαδημαϊκός και Χαρισματούχος Θεολόγος, κατείχε άριστα και την θύραθεν Νεώτερη και Σύγχρονη Φιλοσοφία της εποχής του. Η ολιστική και πνευματική ματιά του στα πράγματα τον καταδεικνύει ως νεοφανή και μεγάλο Πατέρα της Οικουμενικής Εκκλησίας. Τούτο φαίνεται καθαρά όταν μας αποσαφηνίζει εξ αρχής, ότι ο Χριστιανισμός:
«δεν είναι μια θεωρία νιτσεϊκού ή νεοκαντιανικού τύπου. Εκτός Εκκλησίας ο Χριστιανισμός μπορεί να είναι μόνο ονειροπόληση ή σύνολο ακατόρθωτων διαταγών» (σελ. 77).
Η εν λόγω Ορθόδοξη και Πατερική Εκκλησιολογία, του ρώσσου Εκκλησιολόγου Ιερομάρτυρος, δημιουργήθηκε και κατεγράφη γύρω στο 1915 κυρίως εξ αντιαιρετικής και μεγίστης ανάγκης για να αναχαιτίσει, αντιρρητικώς και πολεμικώς, το μόλις τότε νεοτεχθέν εξάμβλωμα της πολύ-αιρετικής Οικουμενικής Κινήσεως, τον και λεγόμενον πανθρησκειακό Οικουμενισμόν. Ιδού λοιπόν και ένας ακόμη σύγχρονος αντιΟικουμενιστής Αρχιεπίσκοπος, Άγιος, Ιερομάρτυρας και Ομολογητής της Εκκλησίας της Αγίας Ρωσσίας.
Όσοι είμεθα ερευνητές της Οικουμενικής και Συγκριτικής Θεολογίας αλλά και της Οικουμενι(στι)κής Κινήσεως και δη μελετητές και πολέμιοι κατά του δυσσεβούς Οικουμενισμού, το εκκλησιολογικό εγχειρίδιο του αγίου πατρός Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνος Τρόιτσκι είναι άκρως αντιΟικουμενιστικό και θεολογικό πόνημα, όπου προσφέρει ακαταμάχητα πατρολογικά επιχειρήματα έναντι των διαβόητων αρχι-Οικουμενιστών. Παράλληλα πολεμήθησαν, υπό του αγίου Ιερομάρτυρος Ιλαρίωνος, και οι φιλοσοφικοί στοχασμοί του συγγραφέως Λέοντος Τολστόϊ, διότι ο εν λόγω λογοτέχνης, ήταν και είναι ένας ονειροπόλος τινός φαντασιακού Χριστιανισμού που κατ΄ουσίαν, σύμφωνα με τον ρώσσο Ιεράρχη, αποδεικνύετο ως μέγας εκκλησιομάχος.
Εμείς προσωπικά, δεν μπορούμε να εκφράσουμε επιστημονική θεολογική γνώμη για την περίπτωση του Λ. Τολστόι διότι δεν έχουμε μελετήσει τα συγγραφικά έργα του.
Σε μία εκκλησιολογική πραγματεία του ο Ιερομάρτυς Ιλαρίων, πραγματεύεται, το ζήτημα με κύριον τίτλον «Δεν υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία»:
Σε πρώτο στάδιο γίνεται μία θεμελιοκρατική αναφορά-ερμηνεία στο «Σύμβολο της Πίστεως». Και πολύ σωστά εστιάζει στο ένατο άρθρο (Πιστεύω… εις μίαν αγίαν, Αποστολική και Καθολικήν Εκκλησία». Ειδικά αυτό το σημείο, την σήμερον, αλλοιώνεται και παραχαράττεται στυγνώς υπό των ασεβών αρχι-Οικουμενιστών/Κολυμβαριστών. Τούτη είναι και η κατ΄εξοχήν μεγίστη κακοδοξία τους. Η στυγερή εξωμοσία και μεθοδική απαξίωση του εννάτου άρθρου του δογματολογικού Οικουμενικού και Καθολικού Συμβόλου της Πίστεως των απανταχού Ορθοδόξων Χριστιανών. Ο άγιος Ιλαρίων εξασκεί και μία εύλογη αρνητική αυτοκριτική στα περί της ρωσσικής Εκκλησίας και ρωσσικής Θεολογίας, όπου ομολογεί, ότι μέσα στη ρωσσική κοινωνία «παρεισέφρυσαν ανεπαίσθητα εκ μέρους των (δυτικών) θρησκευτικών ομολογιών δυτικές επιδράσεις» (σελ. 81).
Στο δεύτερο υπότιτλο, ο αγ. Ιλαρίων αναπτύσσει το ζήτημα περί των Εκκλησιαστικών αλλοιώσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Για τα εν λόγω θρησκευτικά δόγματα, μας μαρτυρεί καθαρά και ξάστερα, για την στυγνή «παραχάραξη της Σωτηρίας» (σελ. 81) των πιστών.
Πού είναι όλοι αυτοί οι «ορθόδοξοι» Λατινόφρονες και Κολυμπαριστές όπου «ευαγγελίζονται ότι ο Παπισμός (δήθεν «Καθολικισμός» ή τάχα μου «Ρωμαιοκαθολικισμός») ο Προτεσταντισμός (ή Λουθηροκαλβινισμός) ο Αγγλικανισμός και ο Μονοφυσιτισμός δεν είναι κατεγνωσμένες αιρετικές «χριστιανικές» Κοινότητες; Είναι δυνατόν, άραγε, να είναι, ιστορικώς, τω όντι «Ετερόδοξες Εκκλησίες» και συνάμα να παραχαράττωσι, και πάλιν ιστορικώς αλλά και οντολογικώς, την γνησία Σωτηριολογία των Χριστιανών; Η Εκκλησία είτε θα οδηγεί στην αιώνιον Σωτηρία, είτε όχι!... Είτε θα είναι ΜΙΑ είτε ΚΑΜΜΙΑ!
Εκείνη η «Εκκλησία» που δεν δύναται να καθοδηγήσει με απόλυτη ασφάλεια στην αιώνια Σωτηρία των ανθρώπων, δεν είναι κάν εκκλησία. Είναι γιαλαντζί εκκλησία δηλαδή ψευδο-Εκκλησία. Πρόκειται για διεστραμμένη και κίβδηλη εκκλησία. Οι πάσης φύσεως «χριστιανικοί» και «εκκλησιαστικοί» –ισμοί είναι αρνητικές αλλοιώσεις και παραχάραξη της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και αποκλίσεις της αποκεκαλυμένης αληθο-Θρησκείας (εννοώ: δεν είναι θρησκεία ΑΛΛΑ η μόνη Εκκλησία ή αν θέλετε η Θεανθρώπινη Κοινωνία και αληθινή Εκκλησιάζουσα πανΘρησκεία η λεγομένη και Φίλη Ορθοδοξία!) του Ορθόδοξου Καθολικού Χριστιανισμού.
Σημειώνει επί λέξει ο ιερομάρτυς Ιλαρίων:
«Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι Χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμμία Εκκλησία» (σελ. 82).
Σήμερα, η πολύ-αίρεση του Διαχριστιανικού Συγκρητισμού και το συνονθύλευμα της Οικουμενικής Κινήσεως μας διακηρύττει, ότι μπορείς να είσαι Χριστιανός αν και μόνο αν είσαι ενεργό μέλος του Παγκοσμίου (Σιωνιστικού!) Συμβουλίου των «ετερόδοξων Εκκλησιών» ή και (ψευδο)Εκκλησιών!
Μας διδάσκουν οι οικουμενιστές, ότι: μπορείς να είσαι Χριστιανός μόνο σε «εκκλησιαστική σχέση» με αδιάλειπτες, (ένα λ) εξάπαντος συγκρητιστικές και μικτές συμπροσευχές, μετά τινών σχισματικών, αιρετικών και αλλοθρήσκων!... Εκτός των «Ορθοδόξων» και «Ετεροδόξων Εκκλησιών», όπου συμμετάσχουσι αμφότεροι ενεργώς στο Π.Σ.Ε., δεν υφίσταται σωτηρία. Πάς μη ενεργοποιημένο μέλος του πανθρησκειακού Π.Σ.Ε., σχισματικός, φανατικός, γραφικός, φονταμενταλιστής, ψυχοπαθής και ταλιμπάν εστίν.
Σ΄άλλο σημείο, καταθέτει μία ακόμη σοβαρή αυτοκριτική για την θρησκευτική ζωή της ρωσσικής κοινωνίας, όπου ο άγ. Ιλαρίων αποσαφηνίζει γλαφυρά, ότι υφίστατο τρομακτική και άμεση επίδραση από τον Προτεσταντισμό και την «δυτικοευρωπαϊκή φιλαυτία». Και αν ο ιερομάρτυς παραδεχόταν τέτοια φοβερά πράγματα επί της εποχής του, πρό 100 χρόνια, τρομάζει κανείς να διανοηθεί την σήμερον τι επιπρόσθετα συμπεράσματα και σκέψεις θα διετύπωνε. Τα σατανικά δόγματα του Προτεσταντισμού ενισχύουν τους πιστούς ως προς την οντολογική άρνηση της ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας στο όνομα ενός δήθεν «ευαγγελικού χριστιανισμού».
Κατά λέξη καταγράφει:
«Σχεδόν όλα τα [κοινά] σημεία διαφωνίας των σεκτών με την Ορθόδοξη Εκκλησία ανάγονται στην άρνηση της Εκκλησίας» (σελ. 83).
Σε επόμενο υποκεφάλαιο μας αναπτύσσει ο Εκκλησιολόγος Ιερομάρτυς Ιλαρίων τα αμέσως επόμενα:
«Τώρα προτιμούν να μιλάνε για Χριστιανισμό και τον Χριστιανισμό τον θεωρούν σαν κάποια φιλοσοφική ή ηθική διδασκαλία. Ο Χριστιανισμός ηχεί όπως ο νεοκαντιανισμός (=φιλοσοφικό ρεύμα του 19ου αι. όπου είχε ως σκοπό την αποκαστάση της φιλοσοφίας του Εμμανουήλ Κάντ) ή ο νιτσεϊσμός! Αυτή η παραχάραξη της αλήθειας της Εκκλησίας διά του «χριστιανισμού», σαν λεπτό δηλητήριο εισχωρεί κρυφά ακόμη και στη συνείδηση της εκκλησιαστικής κοινότητας. Πρόκειται για λεπτό δηλητήριο επειδή είναι κρυμμένο κάτω από το χρωματιστό περίβλημα των φανταχτερών λόγων σχετικά με τις ελλείψεις του «ιστορικού Χριστιανισμού» (…) » (σελ. 85).
Αυτά τα πολυσήμαντα γραφθέντα υπό του Ομολογητού και Φιλοσόφου Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα τα επέλεξα για να τα παραθέσω σκόπιμα, ίνα αντιληφθώσι οι φιλότιμοι διαδικτυακοί φίλες/οι αναγνώστες/τριες της παρούσης μερικής βιβλιοπαρουσίασις, ότι μετά τις κακόδοξες αποφάσεις των «ορθοδόξων» Προκαθημένων εις την Νέα Ληστρική «Σύνοδο» της Κρήτης (2016), υφιστάμεθα, μία φρικιαστική παραχάραξη της Πατερικής Θεολογίας και Εκκλησιολογίας της Εκκλησίας. Και το μείζον πρόβλημα είναι ότι οι απανταχού Μητροπολίτες και Επίσκοποι της Εκκλησίας έχουν φιμωθεί ή συσχηματισθεί, υπέρ και υπό των αιρετιζόντων Προκαθημένων, ούτως ώστε να υπάρχει μία καθολική διασπαρθείσα φοβία και υπερβάλλουσα δειλία και εκ των υφισταμένων Κληρικών και Μοναχών, ούτως ώστε το τοξικότατο και λεπτότατο Κολυμπαροκυάνειο να εισχωρεί για τα καλά στα ενδότερα εκκλησιαστικά στρώματα και στις συνειδήσεις Κλήρου και Λαού.
Θα πρέπει εν τούτοις να εντυπωθεί καλά στις ψυχές και τις συνειδήσεις των όπου γής ορθοδόξων Χριστιανών, ότι στην λεγόμενη εν Κρήτη «Μεγάλη» και «Αγία» την «Πανορθόδοξη Σύνοδο» του Συγκρητισμού τα αποφασισθέντα είναι, παντελώς και απολύτως αιρετικά αποφασισθέντα, και έμπνευση-ομιλία του ιδίου του πατρός του ψεύδους, του Διαβόλου, προς τους Ορθοδόξους. Με τα ασεβή και φλύαρα χείλη των αργόσχολων αρχι-Οικουμενιστών Προκαθημένων, εμίλησε φωνήν μεγάλην και δυσεβήν, ο απατεών Άρχων του ψευδο-κόσμου τούτου, ο Σατανάς!
Μία επόμενη υποενότητα στα γραφθέντα του ομολογητού Ιλαρίωνος, είναι: Συμπάθεια στον «Χριστιανισμό», εχθρότητα προς την Εκκλησία (σελ. 86-87). Πρόκειται για μία άτοπη α-νόητη και λογικοφανής ψευδο-διάκριση υπο τινών αφελών περί Εκκλησίας/Χριστιανισμού. Αρκετοί άνθρωποι, απλοί ή διανοητές, ενώ εκφράζονται δηλαδή θετικά περί του Χριστιανισμού, την ίδια ακριβώς στιγμή κρατούν μία «ανεπαίσθητη εχθρότητα» προς την ορθόδοξη Εκκλησία.
Σ΄αυτό ειδικά το σημείο, ενθυμούμαι προσωπικά, μία οπτικοακουστική φιλοσοφική διάλεξη του αυτόχειρα Καθηγητού της Φιλοσοφίας και φιλοσόφου Δημητρίου Λιαντίνη, όπου εγκωμίαζε μέν τον Χριστιανισμό, εγκωμίαζε ακόμη και τον Χριστόν ως μέγα Διδάσκαλον, καθώς και την διδασκαλία Του, και δή τους Μακαρισμούς Του, αλλά εξέφραζε αισθητά (και όχι ανεπαίσθητα) την εχθρική του διάθεση προς την Ιεραρχεία και την Εκκλησία. Δεν υφίσταται τέτοια θεολογική διάκριση μεταξύ του Χριστιανισμού και της ορθοδόξου Εκκλησίας. Ούτε υφίσταται Θεανθρώπινος και γνήσιος Χριστιανισμός εκτός της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Όποιος εχθρεύεται την ορθόδοξη Εκκλησία, κατ΄ουσίαν δεν είναι και ούτε μπορεί να είναι καλός φίλος του Χριστιανισμού. Η περιφρόνηση προς την Νύμφη του Χριστού, την Θεανθρωπίνη Εκκλησία Του, είναι κατ΄ουσία μεγίστη και ύπουλη περιφρόνηση του ορθόδοξου Χριστιανισμού. Πρόκειται προφανώς για μία σοφιστική διάκριση.
Η μοναδική σοβαρή εκκλησιολογική διάκριση που μπορεί να σταθεί, είναι: ο γνήσιος Χριστιανισμός εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και ο κάλπικος Χριστιανισμός εντός των «Ετεροδόξων Εκκλησιών». Αυτήν την ουσιώδη εκκλησιαστική δογματολογική και εκκλησιολογική αλήθεια μας αποκρύβουν και αλλοιώνουν οι «ορθόδοξοι» Κολυμπαριστές Προκαθημένοι, ότι δηλαδή, οι ετερόδοξοι χριστιανοί είναι και παραμένουσι εσαεί αμετανόητοι και αιρετικοί, ασεβείς και κακόδοξοι, και συνεπώς ψευδο-χριστιανοί και άρα εκτός της Εκκλησίας Του. Τώρα πώς ακριβώς οι Κολυμπαριστές τους εκκλησιοποίησαν είναι «άλλου παπά ευαγγέλιον» κατά πως λέγουσι και στα χωριά μας.
Μία άλλη σημαίνουσα υποενότητα στο εν λόγω εκκλησιολογικό εγχειρίδιο, είναι: Αυτονόητος ο αφορισμός των αποστατών της Εκκλησίας (σελ. 87-90). Σε αυτό το κεφάλαιο ο άγιος ιερομάρτυς Ιλαρίων κάνει αναφορά για τον αφορισμό του Λέοντος Τολστόϊ. Δεν θα σταθούμε όμως εδώ, διότι και πάλιν να σημειώσω, ότι δεν μπορούμε να εκφράσουμε επιστημονική και αντικειμενική γνώμη ή άποψη για τον Τολστόϊ, αν δεν μελετήσουμε αυτούσια τα κείμενά του. Και όμως, στους ψευδο-Χριστιανούς και κοσμικούς νόες δεν (!) είναι αυτονόητος και λογικός ο αφορισμός εκ της Εκκλησίας των πάσης φύσεως αποδεδειγμένα αιρετικών μελών Της.
Όπως π.χ. πράττωσι σήμερα οι διάφοροι «ορθόδοξοι» Λατινόφρονες και όσοι διαθέτουν «ορθόδοξο»-οικουμενιστικό φρόνημα. Δεν θεωρούν λόγου χάρη, ότι οι Φραγκολατίνοι/ Παπικοί («Ρωμαιοκαθολικοί») έχουν καταδικασθεί και αφορισθεί οι αιρετικές διδασκαλίες τους (εμμέσως πλήν σαφώς και όσοι παπικοί, ουνίτες ή λατίνοι ασπάζονται και υιοθετούσι αυτές), επίσημα, απο την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Επιμένουν ανόητα, αρκετοί «ορθόδοξοι», ότι ο Παπισμός μαζί και οι παπικοί οπαδοί του, ότι δεν είναι αποστάτες της ορθοδόξου Πίστεως ούτε ότι είναι εκκλησιαστικά αφορισμένοι, τουτέστιν μέγας τραγελαφικός ομαδικός στρουθοκαμηλισμός (ή αν θέλετε, εκ ψυχιατρικής οπτικής, τιτάνιο «θρησκευτικό παραλήρημα»), ίνα εκκλησιοποιήσουν τους σχισματικοαιρετικούς «εν Χριστώ αδελφούς» Παπικούς, Λουθηροκαλβίνους, Αγγλικανούς, Μονοφυσίτες κ.ά.!...
Πράγμα που το εκατάφεραν εν μέρει εις την «Σύνοδον των Αποστατών» και μεγαλόσχημων Προκαθημένων, στο Κολυμπάριον. Πάντως προκύπτει ένα αμείλικτο και μάλλον Εκκλησιολογικό ερώτημα: οι εν λόγω αρχι-Οικουμενιστές Προκαθημένοι και φιλο-Οικουμενιστές Μητροπολίτες, όπου συνυπέγραψαν τις ληστρικότατες «συνοδικές» αποφάσεις, δεν είναι πλέον ληστές και αποστάτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας;
Εξάπαντος, ο σύγχρονος άγιος Προκαθήμενος και Ιερομάρτυρας της Αγίας και Μεγάλης Ρωσσίας, ο Ομολογητής Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, καταθέτει ένα φοβερό και αμάχητο λογικό επιχείρημα: το επιχείρημα αυτό στηρίζεται επάνω στη πολιτική.
Επισημαίνει με ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ότι τα πολιτικά κόμματα έχουν πάγια και σταθερά το αναφαίρετο δικαίωμα, να αποκόπτουν, όσα μέλη τους έχουν αιρετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Συνεπώς, αυτά τα αποκεκομένα και αφορισμένα μέλη τινός πολιτικού κόμματος, όπου ενεργούσαν ή εμμένουν να ενεργούν, εναντίον των πολιτικών συμφερόντων του τάδε ή του δείνα κόμματος όπου ήτο ως μέλη του, λογικώς, ευλόγως και δικαίως, α-πο-κό-πτο-νται ή, αν θέλετε (με την Εκκλησιαστική γλώσσα και θεολογική ορολογία) Α-ΦΟ-ΡΙ-ΖΟ-ΝΤΑΙ και από το κόμμα τους.
Για κάποιους όμως περίεργους και παράδοξους λόγους και κάτω από ένα ενίοτε, ανεξήγητο μυστήριο, ο μοναδικός θεσμός όπου δεν έχει το εν λόγω δημοκρατικό δικαίωμα να αποκόπτει και να αφορίζει τα αιρετικά του μέλη, είναι μόνο η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Αν και μόνο αν τολμήσει και το διενεργήσει, δικαίως, ευλόγως και αποφασιστικά, βρίσκεται συστηματικά λοιδωρούμενη και συκοφαντικώς κατηγορούμενη υπό πάντων και πασών των αφελών, των ανοήτων, των αμαθών και των θλιβερών κακοπροαιρέτων νόων όπου έχουν την τάση της Εκκλησιομαχίας.
Εν κατακλείδι να επισημάνω και μια ιδιαίτερη σημαίνουσα λεπτομέρεια στην απλανή και ορθόδοξη διδασκαλία της Πνευματικής Ποιμαντορίας και Πατερικής Εκκλησιολογίας του: ο ρώσσος άγιος Αρχιεπίσκοπος και Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τρόιτσκι αν και ήτο στοργικός και προσιτός ποιμενάρχης ο οποίος, ως επίσκοπος πολέμησε ρωμαλέα και έδρασε κατά των Σχισματικοαιρετικών «ανανεωτών της Εκκλησίας» (σελ. 42-47), (σήμερα έχουμε κάτι ανάλογο με τους αναβαθμιστές θεολόγους και κληρικούς του «ΚΑΙΡΟΥ» και τους Οικουμενιστές), ήτο και ορκισμένος εχθρός της υποκρισίας, αμείλικτος τιμωρός του ευσεβισμού, και πολέμιος των ψευδοχαρισματούχων (σελ. 52-53).
Να γίνει ωστόσο φανερό ότι η σοφιστική «Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία» του Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, που έχει φιλοσοφικά και συγκρητιστικά θεμέλια, ως μια νέα και παράδοξη –πλήν κακόδοξη- «Επισκομονιστική Εκκλησιολογία», όπου προσπαθεί να συμβιβάσει την Ορθόδοξη Εκκλησία με την Πολιτική και Θρησκευτική Παγκοσμιοποίηση του Βατικανού και των Λουθηροκαλβίνων, κονιορτοποιείται εντέχνως και παιδαγωγικώς υπό του Ιερομάρτυρα και Ομολογητού Ιλαρίωνα με τα επόμενα Εκκλησιολογικά γραφθέντα του:
«Η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού, έχοντας ως κέντρο της τη Θεία Ευχαριστία, ίσταται ψηλά, πάνω από οποιαδήποτε πολιτική κατάσταση και δεν έχει ανάγκη να αναμειγνύεται στη διαμάχη των πολιτικών δυνάμεων» (σελ. 57-58).
ΘΕΜΑΤΑ ΟΠΟΥ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ
- Υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς Εκκλησία; (σελ. 90-91).
- Η Αγία Τριάς, πρότυπο της ενότητος της Εκκλησίας (σελ. 91-93).
- Η Εκκλησία κοινωνία αγάπης στον αντίποδα της «Βαβέλ» (σελ. 94-96).
- Ενότητα των πιστών εν τη Θεία Ευχαριστία (σελ. 97-100).
- Το Άγιο Πνεύμα, πηγή της νέας εν τη Εκκλησία ζωής (σελ. 100-102).
- Αδύνατη η προσωπική τελείωση χωρίς την ενότητα εκάστου στο Σώμα της Εκκλησίας (σελ. 103-106).
- Χριστιανός στην Καινή Διαθήκη σημαίνει μόνο να είσαι μέλος της Εκκλησίας (σελ. 107-109).
- Η ιεραρχική δομή του εκκλησιαστικού σώματος (σελ. 109-112).
- Άγιος Κυπριανός Καρθαγένης: Αίρεση και σχίσμα σημαίνει έλλειψη αγάπης, χωρισμός από την Εκκλησία (σελ. 112-115).
- Ο μακάριος Αυγουστίνος: Δεν υπάρχει αγάπη ούτε σωτηρία εκτός Εκκλησίας (σελ. 116-118).
- Aχώριστος ο Χριστιανισμός από την Εκκλησία (σελ. 118-120).
- Που οδηγεί ο χωρισμός του Χριστιανισμού από την Εκκλησία. Η αυθαίρετη και κακόβουλη ερμηνεία της Καινής Διαθήκης (σελ. 120-122).
- Ο «Χριστιανισμός» παραποιεί το πρόσωπο του Θεανθρώπου (σελ. 122-124).
- Ο θρυμματισμός του Προτεσταντισμού (σελ. 131-133).
- Παγκόσμιος χριστιανικός φοιτητικός Σύνδεσμος και μια… παγκόσμια θρησκεία! (σελ. 133-134).
- Η φιλαυτία αλλοιώνει το ιδέωδες της εκκλησιαστικής ζωής (σελ. 134-136).
- Άγιος Ειρηναίος: Αλήθεια μόνο στην Εκκλησία (σελ. 137).
- Έρευνες για τον «Χριστιανισμό» και τη «θρησκεία» - «Θεοαναζήτηση» (=Πρόκειται για θρησκευτικο-φιλοσοφικό ρεύμα στο χώρο της ρωσικής φιλελεύθερης φιλοσοφικής και καλλιτεχνικής διανοήσεως), (σελ. 138-139).
- Αληθινή ανάπαυση μόνο στη ζωή της Εκκλησίας (σελ. 139-142).
- Ανάγκη ανοικτής ομολογίας της πίστεως μας στην Εκκλησία (σελ. 142-143).
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΨΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝΑ
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: εις το μεδούλι της να είναι επόμενη τοις Αγίοις Θεοφόροις Πατράσι, διότι, περιλαμβάνει, κατά πρώτον, ότι κεντρικό σημείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η Θεία Ευχαριστία (και όχι ο τάδε και δείνα Επίσκοπος), και κατά δεύτερον, θέτει την σαφή εκκλησιολογική και κανονική διάκριση αγίας και καλής Αποτειχίσεως από την αίρεση, απο την κακή αποτείχιση ή και την ανίερη απόσχιση από την Εκκλησία.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: όχι μόνον δεν συντάσσεται με τους Σχισματικοαιρετικούς, όπου κλυδωνίζουν διαχρονικά το Σώμα της Εκκλησίας, αλλά αντιτάσσεται και πολεμεί ρωμαλέα, με Προδρομικό φρόνημα, όσους Κληρικούς και Λαϊκούς φέρουν τέτοιο κακόδοξο αντιΕκκλησιολογικό και «Ζηλωτικό» φρόνημα.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: δεν συμπαθεί (καθώς ο ίδιος το ομολογεί) τους ανιέρως αποσχισθέντες και αντικανονικώς ψευδο-αποτειχισθέντες. Θεωρεί, αυτήν την κακόδοξη ενέργειά τους, της αποκοπής τους από την Εκκλησία, ως αβάσιμη, ανόητη και βλαβερή για την αιώνια προοπτική και σωτηρία τους. Πολλώ δε μάλλον την κατηγοριοποιεί ως εκκλησιαστικό έγκλημα.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: ερμηνεύει και διακηρύττει, απλανώς και ορθοδόξως, ότι η Ιερά Αποτείχιση είναι κανονική εκκλησιαστική πρόνοια εκ των Ιερών Κανόνων και συνάμα επαινετή και καλόδοξη ενέργεια διότι οριοθετεί την ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία από την κακόδοξη και ετερόδοξη Εκκλησιολογία.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: διακηρύττεται, διαχρονικά, υπό πάντων και πασών των Φίλων του Θεού, εξάπαντος εν μέσω θλίψεων και διωγμών. Και ότι η εν λόγω πατερική Εκκλησιολογία μετά πάσης θυσίας παραμένει -δια των Ομολογητών- αμετάβλητη ασύγχυτη και αδιαίρετη, μέχρι τελικής πτώσεως (εκείνων) μέσω του εν Χριστώ μαρτυρίου όπου κάθε ενεργοποιημένον μέλος του Βασιλείου ιερατεύματος είτε (ιερο)μάρτυρος είτε και ομολογητού της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας όπου Χάριτι Κυρίου εκούσια ομολογεί με παρρησία με ανδρεία και αληθεύουσα αγάπη την Πίστη του ιερού Ευαγγελίου.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: ήτο το αντίπαλο δέος του Ηθικισμού, αδίστακτος εχθρός της «Χριστιανικής» και Φιλοσοφικής Ηθικής. Στηλιτευτικός κατά των συγκρητιστών «Ανανεωτών» και «Θεοαναζητητών» της Εκκλησίας. Εξάπαντος η Ευαγγελική διδασκαλία και στάση του είναι ο κατ΄εξοχήν αμείλικτος εχθρός του ευσεβισμού καθώς και ελεγκτής των ψευδοχαρισματούχων. Πολλώ δε μάλλον θεωρούσε ευστόχως, ότι, εκτός της Εκκλησίας, δεν υπάρχει Επιστήμη της Θεολογίας.
- Η ορθόδοξη Πατερική Εκκλησιολογία και διδασκαλία του αγίου Ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Ιλαρίωνα, φαίνεται, ότι: εσφραγίσθη με το μαρτυρικό του αίμα. Εν μέσω οδυνών, διωγμών, συλλήψεων, φυλακίσεων, εξορίων, εγκλεισμών, βασάνων και θλίψεων, υπό των αθέων εκκλησιομάχων Μπολσεβίκων και υπό τινών ευσεβιστών «ανανεωτών της Εκκλησίας», και επεσφραγίσθη με το ηρωϊκό καρτερικό και μαρτυρικόν τέλος του εις το κρεβάτι του πόνου.
Του Παναγιώτη Π. Νούνη
- Φιλολογική επιμέλεια: Του κ. Ιωάννη Σάββα, Αρχαιολόγου και Ιστορικού Ερευνητού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου