Παρασκευή 24 Μαΐου 2019

Ἔσχατα καί ἅγιοι γέροντες ... λές καί περιγράφουν τίς μέρες μας πολλά χρόνια πρίν. 1) Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου (Ἀπόσπασμα ἀπό τόν λόγο στήν παρουσία τοῦ Κυρίου καί περί τῆς συντελείας καί στήν παρουσία τοῦ ἀντιχρίστου).

 

 

Ἀπαραίτητη Ἐπικαιρότητα

Ὄχι πρός αὔξηση τοῦ ἄγχους καί πρός ἐκφοβισμό, ἀλλά γιά νά γνωρίζουμε καί νά μένουμε σέ ἐγρήγορση, ἄς θυμόμαστε τί λένε κάποια θεόπνευστα στόματα ...

Ὁ ἀναιδέστατος καί φοβερός δράκοντας πρόκειται νά ταράξει ὅλη τήν κτίση καί νά βάλει δειλία καί ἀδιαφορία καί δεινή ἀπιστία στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ...διότι ἐπληθύνθη ἡ ἀσέβεια τοῦ κόσμου καί παντοῦ διάφορα κακά πράττονται. Καί ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι θέλησαν νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τόν Θεό καί νά ἀγαπήσουν τόν πονηρό γι’αὐτό ὁ ἄχραντος Δεσπότης συνεχώρησε νά δοκιμασθοῦν διά τοῦ πνεύματος τῆς ἀποπλανήσεως. Αὐτός ὁ δράκος ὅταν δεῖ ὅτι συνταράσσεται ὅλος ὁ κόσμος καί φεύγει ὁ καθένας νά κρυφτεῖ στά ὄρη ἤ ὅτι ἄλλος πεθαίνει τῆς πείνας, ἤ ἀπό δεινή θλίψη δέν ἀντέχει, ἤ δεῖ πρόσωπα δακρυσμένα, σύσχυση λαῶν, προσκύνηση τοῦ τυράννου ὑπό πολλῶν, τή θάλασσα νά ταράζεται καί τή γῆ νά ξεραίνεται, τούς οὐρανούς νά μή βρέχουν καί τά φυτά νά μαραίνονται, τότε θά στείλει δαίμονα σέ ὅλα τά πέρατα τῆς γῆς ὥστε νά κηρύξει ὅτι φάνηκε μέγας βασιλιάς καί νά ἔρθουν νά τόν δοῦν.
Ὁ Σωτήρας Χριστός ὅμως ἐξαιτίας τῆς μεγάλης θλίψεως καί τῆς ἀνάγκης  θά κολοβώσει τίς ἡμέρες συμβουλεύοντάς μας νά προσευχόμαστε νά μή γίνει ἡ φυγή σέ καιρό χειμῶνα, οὔτε  ἡμέρα Σάββατο.
Τό θηρίο θέλει ὅλοι νά βαστοῦν τή σφραγίδα του. Ἀρχίζει ἀπό τή γαστέρα. Ὥστε ὅταν κάποιος στενοχωρηθεῖ μήν ἔχοντας φαΐ νά ἀναγκασθεῖ νά λάβει τή σφραγίδα του. Ὄχι ὡς ἔτυχε σέ κάθε μέρος τοῦ σώματος, ἀλλά στό δεξί χέρι καί στό μέτωπο γιά νά μήν ἔχει ἐξουσία ὁ ἄνθρωπος νά κάνει μέ αὐτό τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ μήτε στό μέτωπο νά σημειώνει τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου. Διότι γνωρίζει ὁ ἄθλιος ὅτι ὁ σταυρός λύνει κάθε δύναμη τοῦ ἐχθροῦ. Κάποιος πού δέν σφραγίζεται μέ τή σφραγίδα του δέν αἰχμαλωτίζεται στά φαντάσματά του.
Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ταπεινός, ἥσυχος, θά μισεῖ τήν ἀδικία, θά ἀποστρέφεται τά εἴδωλα, θά προτιμᾶ τήν εὐσέβεια, θά εἶναι φιλόπτωχος, εὐκατάστατος, ἱλαρός, θά τιμᾶ τό γένος τῶν Ἑβραίων, θά ἐκτελεῖ σημεῖα καί τέρατα, θά προσπαθεῖ νά ἀρέσει σέ ὅλους, θά φαίνεται κατηφής, θά ἐξαπατᾶ τόν κόσμο ὑπό τό πρόσχημα τῆς εὐταξίας, μέχρι νά βασιλέψει. Τότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέ μία γνώμη καί μέ μεγάλη χαρά θά τόν κηρύξουν βασιλιά.
Στή συνέχεια θά ἐμέσει τήν πικρότητά του. Θά μεταβληθεῖ καί θά γίνει πολύ αὐστηρός, σέ ὅλα ἀπότομος, ὀργίλος θυμώδης, φοβερός, ἀηδής, μισητός, βδελυκτός, ἀνήμερος, ἀναιδής, προσπαθώντας νά ρίξει τούς ἀνθρώπους στήν ἀσέβεια...
Οἱ ἄνθρωποι τότε θά πεθαίνουν ἄταφοι, θά ὑπάρχει δυσωδία στά σπίτια καί στίς πλατεῖες, πείνα, δίψα, φωνή κλαυθμοῦ, θόρυβος. Ὅσοι δέ ἔλαβαν τή σφραγίδα τοῦ θηρίου θά τοῦ λένε δός μας νά φᾶμε καί νά πιοῦμε. Μήν ἔχοντας ὅμως νά τούς δώσει θά τούς ἀποκρίνεται «ἀπό ποῦ ἔχω γιά νά σᾶς δώσω νά φᾶτε καί νά πιεῖτε;»· ὅλοι ὅσοι θά ἔχουν λάβει τή σφραγίδα του δέν θά ἔχουν μερίδιο στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Παρά ταῦτα ὁ Θεός θά στείλει τόν προφήτη Ἠλία καί τόν Ἐνώχ  καί ὅσοι τούς πιστέψουν θά σωθοῦν μαζί μέ ὅσους δέν θά ἔχουν σφραγισθεῖ ἐξ ἀρχῆς ἀπό τό θηρίο.

2) Ἀπόσπασμα ἀπό τά ¨Σημεῖα τῶν Καιρῶν¨
(Τοῦ γέροντος Παϊσίου)

«Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.
Πίσω ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα τῆς σημερινῆς “ἐλευθερίας” τῆς ἐλλείψεως σεβασμοῦ στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στούς μεγαλυτέρους, γονεῖς, καί διδασκάλους, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ, κρύβεται ἡ πνευματική σκλαβιά, τό ἂγχος καί ἡ ἀναρχία, πού ὁδηγοῦν τόν κόσμο στό ἀδιέξοδο, στήν ψυχική καί σωματική καταστροφή.
Πίσω λοιπόν καί ἀπό τό τέλειο σύστημα “κάρτας ἐξυπηρετήσεως”, ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ ἀντιχρίστου...ἀριθμός γάρ ἀνθρώπου ἐστί καί ὁ ἀριθμός αὐτοῦ χξς = 666.
Τό παράξενο ὃμως εἶναι, ὅτι καί πολλοί πνευματικοί ἂνθρωποι ἐκτός πού δίνουν δικές τους ἑρμηνεῖες, φοβοῦνται καί αὐτοί τόν κοσμικό φόβο τοῦ φακελλώματος, ἐνῶ ἒπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά, καί νά βοηθοῦν τούς Χριστιανούς μέ τήν καλή ἀνησυχία, καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, νά νιώθουν θεϊκή παρηγοριά.
Ἀπορῶ! Δέν τούς προβληματίζουν ὅλα αὐτά τά γεγονότα; γιατί δέν βάζουν ἔστω ἓνα ἐρωτηματικό γιά τίς ἑρμηνεῖες τοῦ μυαλοῦ τους; Κι᾽ ἂν ἐπιβοηθοῦν τόν ἀντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καί ἂλλες ψυχές στήν ἀπώλεια; Αὐτό ἐννοεῖ “τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς”. Μᾶρκ. ιγ΄, 22.
Θά πλανηθοῦν αὐτοί πού τά ἑρμηνεύουν μέ τό μυαλό. Κι’ ἐνῶ τά σημεῖα φαίνονται ξεκάθαρα, “τό θηρίο” στίς Βρυξέλλες μέ τό 666 ἒχει σχεδόν ρουφήξει ὅλα τά κράτη στό κομπιοῦτερ. Ἡ κάρτα, ἡ ταυτότητα, “ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος” τί φανερώνουν;  Δυστυχῶς τό ράδιο μόνο παρακολουθοῦμε τί καιρό θά ἒχουμε...Τί θά μᾶς πεῖ ὁ Χριστός; “ὑποκριταί, τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δέ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;”...
Μετά λοιπόν ἀπό τήν κάρτα, καί τήν ταυτότητα, “τό φακέλλωμα”, γιά νά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα, θά λένε συνέχεια στήν τηλεόραση, ὃτι πῆρε κάποιος τήν κάρτα τοῦ δείνα, καί τοῦ σήκωσε τά χρήματα ἀπό τήν τράπεζα. Ἀπό τήν ἂλλη μεριά, θά διαφημίζουν “τό τέλειο σύστημα”, τό σφράγισμα στό χέρι ἢ στό μέτωπο μέ ἀκτῖνες λέϊζερ, μέ τό 666, τό ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου, πού δέν θά διακρίνεται ἐξωτερικά.
Δυστυχῶς, καί πάλι “ὁρισμένοι γνωστικοί” θά φασκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δῆθεν γιά νά μήν στενοχωριοῦνται καί θά λένε: “δέν πειράζει αὐτό, δέν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικά νά πιστεύετε!” Κι᾽ ἐνῶ βλέπουμε τόν ἀπόστολο Πέτρο πού ἐξωτερικά ἀρνήθηκε τόν Χριστό, καί ὡστόσο ἀπετέλεσε ἄρνηση, αὐτοί ἀρνοῦνται τό Ἃγιο σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ, πού τούς δόθηκε στό Ἃγιο Βάπτισμα “Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου” μέ τό νά δέχονται τή σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου· καί λένε μάλιστα ὅτι ἒχουν μέσα τους τόν Χριστό!!
Τέτοια δυστυχῶς λογική, εἶχαν καί ὁρισμένοι “γνωστικοί” στά χρόνια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· πολλοί παραλογίζονταν προσπαθώντας νά πείσουν τόν κάθε Μάρτυρα νά ἀρνηθῆ μόνο μέ τά λόγια, καί νά κρατήσει τήν πίστη μέ τήν ψυχή, τήν ἐσωτερική διάθεση, γιατί ὁ Θεός δέν δίνει προσοχή στή γλῶσσα ἀλλά στήν διάθεση. Ὁ Μάρτυς ὃμως ἦταν ἂκαμπτος καί ἀποκρινόταν ¨μή πλανᾶσθε· Θεός οὐ μυκτηρίζεται· ἐκ τοῦ στόματος ἡμᾶς τοῦ ἡμετέρου κρίνει, ἐκ τῶν λόγων δικαιοῖ, καί ἐκ τῶν λόγων καταδικάζει¨. 
Τό νά ἀπέχουμε ἀπό τά εἰδωλόθυτα, εἶναι κανόνας τῶν Ἁγίων Ἁποστόλων. “Συνήχθησαν δέ οἱ ἁπόστολοι καί οἱ πρεσβύτεροι …… ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καί αἳματος καί πνικτοῦ καί πορνείας”.
Παρ’ ὅλ’ αὐτά πού ἀνέφερα, ἀκούει κανείς ἓνα σωρό δυστυχῶς ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ, ἀπό ὁρισμένους σημερινούς “Γνωστικούς”·  ὁ ἕνας  λέει: “ἐγώ θά δεχθῶ τήν ταυτότητα μέ τό 666, θά βάλω καί ἓνα Σταυρό”,  ὁ ἂλλος  λέει: “ἐγώ θά δεχθῶ τό σφράγισμα στό κεφάλι μέ τό 666 καί θά κάνω κι᾽ ἓνα Σταυρό στό κεφάλι” καί ἓνα σωρό ὃμοιες ἀνοησίες, νομίζοντας ὅτι θά ἁγιασθοῦν μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἐνῶ αὐτά εἶναι πλάνες.

Ἡ Περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ζωή του ἀπὸ τὰ 12 ἕως τὰ 30 χρόνια. Γράφτηκε από τον/την π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος.



Πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημέριος Ἱεροῦ Παρεκκλησίου Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Χατζηκυριακείου Ἱδρύματος Πειραιῶς

Ἐν Πειραιεῖ 1-1-2013

Σύμφωνα μὲ τὸν Συναξαριστή, τὴν 1η Ἰανουαρίου ἑορτάζουμε τὴν Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς κατὰ σάρκα Περιτομῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Περιτομὴ εἶναι ἡ ἐκτομή, τὸ κόψιμο τοῦ τμήματος τοῦ δέρματος, ποὺ περιβάλλει τὴ βάλανο τοῦ ἀρσενικοῦ γεννητικοῦ ὀργάνου.

ICX peritomi

Ἡ περιτομὴ ἦταν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ τελοῦνταν τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ βρέφους. Τὴν περιτομὴ καταδέχθηκε νὰ λάβει φιλανθρώπως ὁ Κύριός μας κατὰ τὴν προσταγὴ τοῦ παλαιοῦ νόμου, ἔτσι ὥστε, ἀντὶ τῆς χειροποιήτου καὶ σαρκικῆς περιτομῆς, νὰ εἰσάγει σ' ἐμᾶς τὴν ἀχειροποίητη καὶ πνευματικὴ περιτομή, δηλαδὴ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα.

]\Διότι, καθὼς ὁ Κύριος καταδέχθηκε νὰ γίνει ἄνθρωπος γιά μας καὶ νὰ λάβει ὅλα τὰ ἀδιάβλητα καὶ ἀκατηγόρητα ἰδιώματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἔτσι δὲν ντράπηκε ὁ Πανάγαθος νὰ λάβει καὶ τὴν περιτομὴ γιὰ τρία αἴτια.

    Πρῶτον μέν, διότι θέλησε νὰ ἐμφράξει τὰ στόματα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι τόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι ὁ Κύριος δὲν προσέλαβε ἀληθινὴ σάρκα, ἀλλὰ φανταστική, ὅπως ὁ θεομάχος καὶ αἱρετικὸς Μάνης καὶ οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Μανιχαῖοι. Γιατί, πῶς θὰ περιτεμνόταν, ἂν δὲν λάμβανε ἀληθινὴ σάρκα;
    Δεύτερον, γιὰ νὰ ἐπιστομήσει τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι Τὸν κατηγοροῦσαν ὅτι δὲν φυλάττει τὸ Σάββατο καὶ ὅτι παραβαίνει τὸν νόμο. Βέβαια, ψευδῶς Τὸν συκοφαντοῦσαν, διότι Αὐτὸς φύλαττε τὸν νόμο.
    Καὶ τρίτον, γιατί, ἂν δὲν περιτεμνόταν, κανένας ποτὲ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους δὲν θὰ Τὸν δεχόταν νὰ διδάσκει, ἀλλὰ θὰ Τὸν εἶχαν ἀποπέμψει ὡς ἀλλόφυλο. Κανεὶς δὲν θὰ Τὸν πίστευε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ προσδοκώμενος Χριστὸς ἐκ σπέρματος Ἀβραάμ. Γιατί, αὐτοί, ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, εἶχαν ὅλοι ὡς σφραγίδα καὶ σημεῖο τὴν περιτομή, ἡ ὁποία τοὺς ξεχώριζε ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔθνη.

Γι' αὐτό, λοιπόν, ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴν ἐκ Παρθένου Γέννησή Του, εὐδόκησε ὁ Κύριος νὰ φερθεῖ ἀπὸ τὴν μητέρα Του καὶ τὸν Ἰωσὴφ σ' ἐκεῖνο τὸν διορισμένο τόπο, ὅπου ἦταν συνήθεια νὰ περιτέμνονται τὰ βρέφη καὶ ἐκεῖ περιετμήθη καὶ ἔλαβε τὸ γλυκύτατο ὄνομα Ἰησοῦς, ποὺ σημαίνει Σωτήρ, τὸ ὁποῖο κάλεσε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὅταν εὐαγγελίσθηκε τὴν Θεοτόκο, πρὶν συλληφθεῖ ὁ Κύριος στὴν κοιλιὰ τῆς Παρθένου, ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας δίνει μὲ τὴν περιτομὴ τοῦ ἕνα ἰατρικὸ φάρμακο, πού μας διαφυλάττει ἀπὸ ὅλα τὰ κακά. Αὐτὸ εἶναι τὸ γλυκὺ ὄνομα Ἰησοῦς, τὸ ὁποῖο προεῖπε μὲν ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, πρὶν συλληφθεῖ στὴν κοιλία τῆς Παρθένου, τόσο στὸν Ἰωσήφ, ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος «τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν», ὅσο καὶ στὴν Παρθένο, ὅπως λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς.

Μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ὀνομάσθηκε στὴν περιτομὴ Τοῦ πραγματικῶς. «καὶ ὄτε φησὶν ἐπλήσθησαν ἡμέραι ὀκτώ του περιτεμεὶν τὸ παιδίον καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς». Ἰησοῦς. τὸ κύριο ὄνομα τοῦ Μεσσία, κατὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστίνο, τὸ ὁποῖο συνέχει ὅλη τὴν ἔνσαρκο οἰκονομία, τὴν σοφία, τὴν δύναμη, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν ἄκρα ἀγάπη Τοῦ πρὸς ἐμᾶς.

Ιησούς. ὄνομα πού, κατὰ μερικούς, ὑπερέχει καὶ αὐτὸ τὸ τετραγράμματο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ αὐτὸ μέν, τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, δηλώνει συνεπτυγμένως τὸ ὄνομα καὶ τοῦ Κτίστου καὶ τοῦ Κυρίου, ἐκεῖνο δέ, τὸ ὄνομα Θεός, δηλώνει μόνο ἢ τὸ ὄνομα τοῦ Κτίστου ἢ τοῦ Κυρίου. Ἰησοῦς. ὄνομα, τὸ ὁποῖο, κατὰ τὴν ἑβραϊκὴ διάλεκτο, σημαίνει σωτήρ, καὶ τὸ ὁποῖο παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα Ἰαχά, ποὺ σημαίνει σώζω, κατὰ τὸν Γεώργιο Κορέσσιο, τὸν εἰδήμονα τῶν ἑβραϊκῶν.

Καί, ἐν συντομίᾳ, Ἰησοῦς εἶναι τὸ ὄνομα τὸ γεμάτο ἀπὸ κάθε παρηγοριὰ καὶ σωτηρία καὶ εἶναι ὄχι μόνο μία σύνοψη ὅλων τῶν τελειοτήτων, ποὺ ἁρμόζουν στὸν Σωτήρα μας, ὡς Θεό, καὶ ὅλων τῶν ἀρετῶν, ποὺ Τοῦ ἁρμόζουν ὡς ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι καὶ μία σύνοψη ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἔκανε γιὰ τὴν σωτηρία μας, καὶ ἕνας ἀρραβώνας ὅλων ἐκείνων, ποὺ ἔχει σκοπὸ νὰ κάνει στὸ μέλλον, ἂν δὲν ἐμποδισθεῖ ἀπό'μας, καὶ νὰ μᾶς φέρει ἐμπράκτως στὸν τελικὸ σκοπό μας, ποὺ εἶναι ὁ Παράδεισος.

Αὐτὸ τὸ ἅγιο ὄνομα, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ δοξάζουν καὶ τὸ προσκυνοῦν ὅλοι οἱ Ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὴ γῆ, καὶ θὰ τὸ προσκυνήσουν ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ ὑποχθόνιοι δαίμονες καὶ οἱ ἄπιστοι ἄνθρωποι, καθὼς ἔχει γραφεῖ. «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων».

Αὐτὸ τὸ πολυπόθητο καὶ παντεπόθητο ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἶχαν καὶ ἔχουν ὡς γλυκύτατο μελέτημα στὴ γλώσσα καὶ τὴν καρδιά, ὄχι μόνο ὅλοι οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Ἀσκητές, ποὺ κατοικοῦσαν καὶ κατοικοῦν στὰ ὅρη καὶ τὶς σπηλιὲς τῆς Αἰγύπτου, τῆς Λιβύης, τῆς Θηβαΐδος, τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ ἄλλων τόπων, ἀλλὰ καὶ πάρα πολλοὶ λαϊκοί, ποὺ βρίσκονταν καὶ βρίσκονται στὸν κόσμο καὶ στὰ βασίλεια, φωνάζοντας πάντοτε τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ». Αὐτὸ ἐνθυμοῦνται κάθε ὥρα καὶ σ'αὐτὸ εἶναι προσκολλημένη ἡ ἀναπνοή τους καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ἔδιωχναν τοὺς κακοὺς λογισμοὺς καὶ τοὺς πονηροὺς δαίμονες, καθὼς εἶπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε τοὺς πολεμίους». καὶ πάλι «Ἰησοῦ ὄνομα κολληθήτω τὴ πνοή σου καὶ τότε εἴση ἡσυχίας ὠφέλειαν».

Ἂς σπουδάζουμε κι ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, εἰς τὸ ἑξῆς νὰ θυμόμαστε πάντοτε καὶ νὰ λέμε τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον μὲ» πότε μὲν μὲ τὸ στόμα, περισσότερο δὲ μὲ τὴν καρδιά, συμμαζεύοντας ὅλο τὸν νοῦ μας καὶ μελετώντας αὐτὴ τὴν εὐχή, κρατώντας καὶ λίγο τὴν ἀναπνοή, καθὼς τὸ διδάσκουν καὶ οἱ θεῖοι Πατέρες.

Διότι, μὲ τὴν συχνὴ αὐτὴ μελέτη καὶ ἐνθύμηση τοῦ Ἰησοῦ, ὄχι μόνο γλυτώνουμε ἀπὸ τοὺς κακοὺς λογισμούς, ἀλλὰ καὶ συνειθίζουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Ἰησοῦ καὶ νὰ πράττουμε τὶς ἐντολές του μὲ χαρά. Μὴν προφασιζόμασθε, ὅμως, ὅτι βρισκόμασθε στὸν κόσμο καὶ γι'αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμασθε μὲ τὸν νοῦ μας πάντοτε.

Γιατί, ὁ Ἄπ. Παῦλος παραγγέλλει, ὄχι μόνο στοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς ἀσκητές, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους τους κοσμικούς, νὰ προσεύχονται πάντοτε, λέγοντας. «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σχετικὰ μὲ τὴν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, λέει. «μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον».
Γι'αὐτό, ἂς ἀποφασίσουμε νὰ ἀγωνιζόμασθε γιὰ τὴν σωτηρία μας, γιὰ νὰ δοξασθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ σ'ἐμᾶς καὶ ἐμεῖς ἀντιστρόφως νὰ δοξασθοῦμε σ'αὐτό, καθὼς λέει ὁ Ἄπ. Παῦλος. «ὅπως ἐνδοξασθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν ὑμὶν καὶ ἠμεῖς ἐν αὐτῷ».

Ἂς ζητήσουμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ γιὰ τὴν ἀτιμία, ποὺ προξενήσαμε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας, τοῦ παντίμου ὀνόματός Του καὶ ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ ἐντυπώσει στὴν καρδιά μας αὐτὸ τὸ ἅγιο ὄνομά Του, καὶ νὰ μᾶς σώσει, ὄχι γιὰ ὀ,τιδήποτε ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τὸ σωτήριο καὶ φερώνυμο ὄνομά Του, καθὼς μόνος Του ὁ Ἴδιος τὸ ὑπόσχεται. «καὶ ἐφεισάμην αὐτῶν διὰ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον».

Καὶ πάλι. «τάδε λέγει Κύριος. οὒχ ὑμὶν ἐγὼ ποιῶ οἶκος Ἰσραήλ, ἀλλ'ἡ διὰ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον». Ἂν ἀπέχουμε ἀπὸ κάθε ἀδικία καὶ ἁμαρτία γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καθώς μας προστάζει ὁ Ἄπ. Παῦλος, λέγοντας. «ἀποστήτω ἀπὸ ἀδικίας πᾶς ὁ ὀνομάζων τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». ἂν κοπιάζουμε γιὰ τὸ ὄνομά Του, ἂς ξέρουμε βέβαια ὅτι κι Αὐτὸς θὰ μᾶς πεῖ. «διὰ τὸ ὄνομά μου κεκοπίακας καὶ κέκμηκας» καὶ δὲν θὰ ἐξαλείψει τὸ ὄνομά μας ἀπὸ τὴν βίβλο τῆς ζωῆς, ἀλλὰ μάλιστα θὰ τὸ δοξάσει μπροστὰ στὸν Πατέρα Του καὶ τοὺς ἀγγέλους Τοῦ. «οὐ μὴ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκ τῆς βίβλου τῆς ζωῆς καὶ ἐξομολογήσομαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιόν του Πατρός μου καὶ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ».

Μετὰ τὴν περιτομὴ ὁ Κύριος ἦταν μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς του καὶ ζοῦσε ἀνθρωπίνως, προκόπτοντας καὶ αὐξάνοντας καὶ κατὰ τὴν ἡλικία τοῦ σώματος καὶ κατὰ τὴν σοφία καὶ χάρη γιὰ τὴν σωτηρία μας.
Πολλὰ ἐρωτήματα καὶ ἀπορίες ἔχουν τεθεῖ κατὰ καιροὺς γιὰ τὸ διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὰ 12 ἕως τὰ 30 χρόνια τῆς ζωῆς Του καὶ κάθε φορὰ δίνονται διάφορες ἀπαντήσεις, οἱ περισσότερες τῶν ὁποίων εἶναι, «κατὰ τὸ δοκοῦν», ἐντελῶς ἀνιστόρητες καὶ παραπλανητικές, πού, ἀντὶ νὰ διαφωτίσουν αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα, τὸ συσκοτίζουν περισσότερο, ἀφήνοντας αἰχμὲς κατὰ τοῦ Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πολλές, μάλιστα, δημόσιες καὶ μακρὲς συζητήσεις ἔχουν γίνει γιὰ τὸ χρονικὸ αὐτὸ διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ τῶν δεκαοκτὼ (18) ἐτῶν δημόσιας ἀπουσίας Του.

Ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ ἀναφέρονται τὰ παρακάτω, γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀληθινῆς ἀληθείας καὶ τὴ διαφώτισή του, ὥστε, ἐπιτέλους νὰ σταματήσουν τὰ ὅσα ὅλως ἀνεύθυνα καὶ ψευδέστατα λέγονται καὶ «ἐλαφρὰ τὴ συνειδήσει» ὑποστηρίζονται, σὲ βάρος τοῦ Θεανδρικοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ :

1. Σύμφωνα μὲ τὸν αἰδεσιμολογιώτατο πρεσβύτερο π. Εὐστάθιο Κολλᾶ ,«. Κατὰ τὸν Ἑβραϊκὸ Νόμο, ἐπίσημες δημόσιες ἐμφανίσεις, ποὺ μποροῦσε νὰ κάνει ἕνας Ἑβραῖος μέχρι τὸ τριάντα του ἦταν : ἅ) Τὴν ὄγδοη ἥμερα ἀπὸ τὴ γέννησή του, β) τὴν τεσσαρακοστὴ καὶ γ) στὰ δώδεκα χρόνια του. Ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια του καὶ μέχρι τὰ τριάντα ὁ Ἑβραῖος πολίτης ἦταν ὑποχρεωμένος, νὰ ζεῖ ἐκτὸς «τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι», προετοιμαζόμενος γιὰ τὴ μετὰ τὰ τριάντα δημόσια ἐμφάνιση καὶ δράση του, ποὺ δικαιοῦνταν νὰ ἔχει δημόσιο λόγο.

Κάτι ἀνάλογο, ποὺ γινόταν καὶ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα στὸν Δῆμο τῶν Ἀθηναίων. Ὁ Ἑβραϊκὸς Νόμος, λοιπόν, ἀπαγόρευε αὐστηρά, νὰ ἐμφανίζεται κάποιος δημόσια καὶ νὰ ἔχει λόγο κάτω τῶν τριάντα ἐτῶν. Μόνο οἱ Λευΐτες ἄρχιζαν τὴ δημόσια ἐμφάνισή τους καὶ δράση τους ἀπὸ τὰ 25 χρόνια τους. Ἑπομένως, τὰ χρόνια ἑνὸς Ἑβραίου ἀπὸ τὰ 12 ἕως τὰ 30, ἤσαν ἄνευ σημασίας, γι'αὐτὸ καὶ δὲν ἀξιολογοῦνταν κοινωνικά. Στὴ Νομικὴ αὐτὴ ἀπαγόρευση, ὀφείλεται ἡ κοινωνικὴ καὶ δημόσια ἀπουσία τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

2. Ὅμως, ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν ἀφήνει ἐντελῶς ἀπροστάτευτο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στὸ διάστημα αὐτὸ τῆς ζωῆς Τοῦ μετὰ τὰ δώδεκα χρόνια Του καὶ μέχρι τὰ τριάντα Του, ἀλλὰ κάνει συγκεκριμένο λόγο καὶ ἀναφέρει λίαν κατηγορηματικὰ πὼς μετὰ τὰ δώδεκα χρόνια Τοῦ εἶναι ὑποταγμένος, κάτω ἀπὸ τὴν προστασία τῶν Νομικῶν τοῦ γονέων «... κατέβη μετ' αὐτῶν, καὶ ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, καὶ ἢν ὑποτασσόμενος αὐτοίς... ὁ δὲ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφία, καὶ ἡλικία, καὶ χάριτι παρὰ Θεῶ καὶ ἀνθρώποις».

3. Ἀλλά, γιὰ νὰ δοῦμε τί σημαίνουν ἀκριβῶς ὅλα αὐτὰ τὰ λεγόμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Ὁ Χριστὸς πῆρε σάρκα καὶ ἦρθε στὸν κόσμο τῆς φθορᾶς, στὴ γῆ, ποὺ σημαίνει ὅτι ἔχει δυὸ φύσεις τέλειές - του Θεοῦ καὶ τοῦ ἄνθρωπου. Δηλαδή, τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος (= Θεάνθρωπος). Μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση Τοῦ ὁ Χριστὸς εἶχε ὁλόκληρη τὴν Θεότητα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἐκδηλώσει, ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀνάλογη σωματική Του αὔξηση, ἡ ὁποία, ὅμως, αὐξανόταν, προόδευε, «βαθμηδὸν καὶ κατ' ὀλίγον», γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἁγία Γραφή μας πληροφορεῖ . «καὶ ὁ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφία καὶ ἡλικία καὶ χάριτι παρὰ Θεῶ καὶ ἀνθρώποις».

Δηλαδή, ἀνάλογα μὲ τὴν αὔξηση τοῦ σώματος (= ἐξωτερικὰ πλεονεκτήματα τῆς κανονικῆς σωματικῆς ἀναπτύξεως), ἐκδηλωνόταν, ἑδραιωνόταν καὶ ἡ γνώση τῆς σοφίας Τοῦ (= ἐσωτερικὰ πλεονεκτήματα, πλήρους, ἠθικῆς καὶ διανοητικῆς ἀναπτύξεώς Του). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι δὲν προέκοπτε (= αὐξανόταν) ἡ σοφία, γιατί αὐτὴ ἦταν ὁλόκληρη καὶ τέλεια ἐξ ὑπαρχῆς μέσα Του, ἀλλὰ αὐξανόταν μόνο τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο Του, καί, ἀνάλογα μὲ τὴν σωματική Του ἀνάπτυξη, τὴν κατανοοῦσε γινόμενος, ταυτοχρόνως καὶ ἀρεστὸς πρὸς τὸν «ἐν αὐτῷ κατοικοῦντα Θεόν», ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι λίαν σαφὴς . «προέκοπτε σοφία καὶ ἡλικία καὶ χάριτι παρὰ Θεῶ καὶ ἀνθρώποις».

4. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐφάρμοσε πιστὰ τὶς διατάξεις αὐτὲς τοῦ Νόμου. Καὶ στὶς ὀκτὼ ἡμέρες μετὰ τὴ γέννησή Του - καὶ στὶς σαράντα ἥμερες· καὶ στὰ δώδεκα χρόνια Του, ποὺ εἶχε τὸ δικαίωμα ἐκ τοῦ Νόμου νὰ εἰσέρχεται ἐλεύθερα στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγή· καὶ στὰ τριάντα Του μὲ τὸ βαπτισμό Του, ὅποτε καὶ ἔκανε δυναμικὰ πλέον τὴν δημόσια παρουσία Του, δηλώνοντας, μέσα στὴ Συναγωγή, ὄχι μόνον ποιὸς ἦταν ἀκριβῶς, ἀλλὰ καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἔργο του· «... καὶ ἐπεδόθη αὐτῶ βιβλίον Ἠσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ εὗρε τὸν τόπον, οὗ ἢν γεγραμμένον. Πνεῦμα Κυρίου ἐπ' ἐμὲ εἴνεκεν ἔχρισε μέ, εὐαγγελίσασθαι πτωχοὶς ἀπέσταλκε μέ, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοὶς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρύξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν, καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἐκάθισε, καὶ ἤρξατο λέγειν πρὸς αὐτούς, ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὔτη ἐν τοὶς ὠσὶν ὑμῶν».

Πολὺ σοφά, λοιπόν, ὅριζε ὁ Νόμος αὐτὴ τὴν ἡλικία τῶν 30 χρόνων, γιατί τότε πράγματι ὁ ἄνδρας εἶναι ὥριμος καὶ κατάλληλος γιὰ διδασκαλία, πλήρως ἕτοιμος ν' ἀναλάβει κοινωνικὸ ἔργο. Ὅλες οἱ μεγάλες προσωπικότητες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχουν κάνει τὴ δημόσια ἐμφάνισή τους στὰ τριάντα τους χρόνια ἢ καὶ μετὰ τὰ τριάντα.

5. Εἰδικὰ γιὰ τὸν Μεσσία (= τὸν Ἰησοῦ Χριστό) ὑπάρχουν συγκεκριμένες ρητὲς ἀναφορὲς καὶ χαρακτηριστικὰ στὴ διδασκαλία Τοῦ στὸ ποιὸς θὰ εἶναι, τί θὰ κηρύξει καὶ πὼς θὰ τὸ κηρύξει, ἀλλὰ καὶ συγκεκριμένη ἀπαγόρευση ἀπὸ τὴν Ἑβραϊκὴ Παράδοση ὅτι ποτὲ δὲν θὰ βγεῖ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ τὸ ἔπραξε τοῦτο ὁ Κύριος στὴ περίπτωση τῆς γυναίκας τῆς Χαναᾶν «καὶ ἐξελθῶν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη (πρὸς τὰ μέρη) Τύρου καὶ Σιδῶνος, καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα (=παρεβίασε τὰ κρατικά της σύνορα) ἐκραύγασεν αὐτῶ λέγουσα...». Γιὰ νὰ προσέξουμε! Δὲν παρεβίασε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὰ σύνορα τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους, ἀλλὰ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὴ Χαναᾶν καὶ μπῆκε στὸ Ἑβραϊκὸ κράτος. Ὁ Κύριος ἐκινεῖτο ἐπὶ τῶν ὁρίων τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους.

6. Ἐπίσης, ἦταν γεγραμμένο ὅτι πάντοτε ὃ Χριστὸς θὰ μιλοῦσε μὲ παραβολὲς καὶ δὲ θὰ ἔλεγε τίποτε χωρὶς παραβολὴ - «Ταῦτα πάντα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν παραβολαὶς τοὶς ὄχλοις, καὶ χωρὶς παραβολῆς οὐδὲν ἐλάλει αὐτοίς, ὅπως πληρωθῆ τὸ ρηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος. ἀνοίξω ἓν παραβολαὶς τὸ στόμα μου, ἐρεύξομαι κεκρυμμένα ἀπὸ καταβολῆς κόσμου».

7. Στὴν περίπτωση, ποὺ ὑποστηρίζουν μερικοί, λέγοντες πὼς ὁ Κύριος πῆγε στὶς Ἰνδίες, στὰ Ἰμαλάια, στὸ Θηβὲτ καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ ἀλλοῦ θὰ μᾶς ποῦν, ρωτᾶμε : Ἔχουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν μαρτυρίες ἢ συγγράμματα τῶν συγχρόνων του Χριστοῦ ἀπ' αὐτὲς τὶς Χῶρες, ποῦ νὰ βεβαιώνουν ὅτι πράγματι ὁ Χριστὸς πῆγε ἐκεῖ;

Ὄχι βέβαια! Ὑπάρχουν, ὅμως, ἀντίθετες μαρτυρίες καὶ μάλιστα ἔγγραφες, ὅτι ὁ Χριστὸς γνώριζε γράμματα χωρὶς νὰ πάει σὲ σχολεῖο καὶ αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν οἱ ἴδιοι οἱ ἐχθροί Του, οἱ σύγχρονοι συμπατριῶτες τοῦ Ἑβραῖοι «πῶς οὗτος οἶδε (= γνωρίζει, ξέρει), γράμματα μὴ μεμαθηκῶς»; Οἱ Ἑβραῖοι, λοιπόν, οἱ ὁποῖοι μάλιστα Τὸν μισοῦσαν, γνωρίζουν καλλίτερα ἀπὸ τὸν καθένα μας ἐὰν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ κράτους τῶν Ἑβραίων καὶ πῆγε ἐκεῖ, ποὺ ἀναληθῶς ὑποστηρίζουν μερικοὶ ἀνεγκέφαλοι. Μόνο οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν καὶ ἔχουν συμφέρον νὰ ὑποστηρίξουν κάτι τέτοιο, ὅμως, δὲν τὸ ἀποτολμοῦν. Γι' αὐτὸ καὶ στὴν περίπτωση τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ, ὑποστηρίζουν ὅτι ὃ Χριστὸς κάνει θαύματα, ἀλλὰ τὰ κάνει «ἐν ὀνόματι τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων» καὶ ὄχι γιατί εἶναι μαθητευόμενος μάγος. Καὶ ἐδῶ εὔλογα ἐρωτᾶται : Ποὶοι εἶναι ἀξιόπιστοι; οἱ Ἑβραῖοι ἢ οἱ σημερινοὶ ἐχθροί του Ἰησοῦ Χριστοῦ»;

8. Στὸν παραπάνω ἰσχυρισμὸ εἶναι προφανὴς ἡ σύγχυση, τὸ μπέρδεμα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Ἄπ. Παῦλο. Ὁ Ἄπ. Παῦλος πῆγε στὴν Ἀραβία καὶ ὄχι ὁ Χριστός. Ὁ ἴδιος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ γράφει : «ὄτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας μὲ ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἴνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοὶς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ Ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἰστορῆσαι Πέτρον καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε. Ἕτερον δὲ τῶν Ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφόν του Κυρίου».

9. Ἀλλά, ἂς ὑποχωρήσουμε καὶ ἂς δεχθοῦμε ὅτι πῆγε ἐκεῖ ὃ Χριστός, ἐκεῖ, ποὺ ἀναφέρθηκε παραπάνω καὶ μαθήτευσε καὶ ὅτι μὲ τὶς γνώσεις αὐτές, ποὺ πῆρε, ἄλλαξε, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ, τὸν ροῦν τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς δὲν θὰ ἐπεδίωκαν νὰ δρέψουν τοὺς καρποὺς τοῦ παγκοσμίου αὐτοῦ ἔργου ἑνὸς σπουδαστή Τους; Κάτι τέτοιο, λοιπόν, θὰ τὸ ἐπιχειροῦσαν πολλοί, ἀλλὰ δὲν ἔγινε καὶ δὲν τὸ κάνουν, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἐξῆλθε τῶν ὁρίων τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους, ἀλλὰ ἐκεῖ ἔμεινε ἕως τὰ τριάντα Του, «προκόπτοντας σοφία καὶ ἡλικία καὶ χάριτι παρὰ Θεῶ καὶ ἀνθρώποις».

10. Συμπέρασμα : Στὸ ἐρώτημα, λοιπόν, «Ποὺ ἦταν καὶ τί ἔκανε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ τὰ 12 ἕως τὰ 30 χρόνια Του»; ἡ ἀπάντηση εἶναι προφανὴς : Σὰν γνήσιος Ἑβραῖος ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ ἰδιωτεύσει, ὅπως καὶ ἰδιώτευσε, κάτω ἀπὸ τὴν προστασία τῶν Νομικῶν τοῦ γονέων».

Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι τὸ μοναδικὸ καὶ βαθύτατο ἐντρύφημα καὶ μελέτημα τῆς καρδιᾶς μας. Ὁ Ἰησοῦς ἂς εἶναι ἡ ἀναπνοή μας!

[ΠΗΓΗ: "ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ"]

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ: «ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΤΥΘΗ ΧΡΙΣΤΟΣ»!


[ΣΧΟΛΙΟ "ΟΡΘΡΟΥ"] Ἄν κάποιοι σκανδαλίζονται μέ τήν εἰκόνα ἑνός, φαινομενικῶς γιά μᾶς, πραγματικῶς γι᾿ αὐτούς, σκληροῦ καί τιμωροῦ Θεοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μέχρι πού νά Τόν ἀπορρίπτουν ἤ νά Τόν εἰρωνεύονται, ἄς διαβάσουν προσεκτικά τόν παρακάτω διασαφηνιστικό ἀντίλογο…
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Μαΐου 2017

Ἡ μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, ἡ Λαμπρή, ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ λαός μας, δέν εἶναι μία συνηθισμένη ἑορτή, ἀλλά ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων», κατά τήν ὁποία «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν», κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο. Δέν εἶναι μόνο ἡ μεγαλύτερη, ἀλλά καί ἡ ἀρχαιότερη ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ σύμφωνα μέ ἱστορικές μαρτυρίες ἄρχισε νά ἑορτάζεται, κάθε χρόνο ἀπό τήν ἡμέρα πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Ἀλλά καί κάθε Κυριακή τοῦ ἔτους ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει Πάσχα, ἀφοῦ ἡ Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία ψάλλονται ἀναστάσιμα τροπάρια. Ὡστόσο ὑπάρχουν δυστυχῶς καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ὄχι ἁπλά δέν χαίρονται τήν ἡμέρα αὐτή, ἀλλά προσπαθοῦν μέ χίλιους δυό τρόπους νά διαστρέψουν τό νόημά της. Ἐπιχειροῦν νά σπιλώσουν τό ἅγιο περιεχόμενό της, προκειμένου νά συμπαρασύρουν καί ἄλλους στήν ἀπιστία καί στήν ἀπώλεια.

Ἀφορμή γιά τήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπό ἄρθρο στήν ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (Μ. Σάββατο 15-4-2017) τοῦ κ. Παντελῆ Μπουκάλα, μέ τίτλο: «ΤΟ ΠΕΣΑΧ, ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ».

Σ’ αὐτό ὁ ἀρθρογράφος κάνει κατ’ ἀρχήν μία ἱστορική ἀναδρομή στό Πάσχα τῶν Ἑβραίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τύπος τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε τό Πάσχα τῆς Καινῆς. Στή συνέχεια ὅμως μνημονεύει ἕνα γεγονός πού συνδέεται ἄμεσα μέ τό ἑβραϊκό Πάσχα, πού τόν συγκλονίζει κυριολεκτικά, ἕνα γεγονός πού ἀδυνατεῖ νά τό ἑρμηνεύσει, τό θεωρεῖ ἀσυμβίβαστο μέ τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελεῖ γι’ αὐτόν πέτρα σκανδάλου, πάνω στήν ὁποία σκοντάφτει. Γράφει: «Σέ ὁποιαδήποτε ἐκδοχή κι ἄν ἔχει τύχει νά δῶ, μεγαλοβδομαδιάτικα, κινηματογραφημένη τή σκηνή τοῦ θανάτου τῶν πρωτοτόκων, σκέφτομαι ὅτι ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά εἶναι υἱός αὐτοῦ τοῦ μακελάρη Θεοῦ, πού σκότωσε ἀκόμα καί τά πρωτογέννητα τῶν ζώων». Καί παρά κάτω: «Σέ τί εἶχαν προλάβει ἄραγε νά φταίξουν τά παιδιά τῶν Αἰγυπτίων ὥστε νά πρέπει νά θανατωθοῦν; Ποιός νέος Θεός, Θεός τῆς ἀγάπης, θά ἀνελάμβανε αὐτό τό φορτίο, καί πάμπολλα ἄλλα αἱματηρά, χωρίς νά δεῖ τήν αἴγλη του νά ἀμβλύνεται ἐξαρχῆς;».

Ἐδῶ ἀναφέρεται στήν τελευταία, (ἀπό τίς δέκα), καί σκληρότερη «πληγή», πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς σκληρόκαρδους Αἰγυπτίους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν νά ἀφήσουν τούς ὑπόδουλους Ἑβραίους, νά ἔρθουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε σ’ αὐτούς ὁ Θεός, γιά νά ζήσουν ἐλεύθεροι, ἀλλά ἤθελαν νά τούς κρατοῦν μέ τή βία, γιά νά τούς χρησιμοποιοῦν ὡς δούλους. Κατά τόν ἀρθρογράφο ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν μπορεῖ νά ἔχει καμία σχέση μέ τόν Χριστό τῆς Καινῆς, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε ὅλη τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας «μακελάρης», ἕνας Θεός ἄδικος καί σκληρός τιμωρός, ἕνας φονιάς, σάν αὐτούς τούς φονιάδες, πού κάθε τόσο βλέπουμε στά κανάλια νά σκοτώνουν ἐν ψυχρῷ ἀθώους ἀνθρώπους σέ τρομοκρατικά χτυπήματα.

Ἡ θεωρία, περί τοῦ ὅτι δῆθεν ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι Θεός ἄδικος καί σκληρός καί ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἄλλος ὁ Θεός τῆς Καινῆς, εἶναι πολύ παλαιά, ἀνάγεται στόν 2ον μ. Χ. αἰώνα. Οἱ πρῶτοι πού τήν δίδαξαν, ἦταν οἱ ὀπαδοί τοῦ Μαρκίωνος καί οἱ Μανιχαῖοι. ᾷΣτή συνέχεια στά νεώτερα χρόνια, πῆραν τή σκυτάλη κάποιοι Γερμανοί θεολόγοι Προτεστάντες ὀρθολογιστές, ὅπως ὁ Ἀδόλφος Χάρνακ καί ὁ Φράντς Ντέλιτς, καί αὐτούς κατόπιν τούς διαδέχθηκαν οἱ νεώτεροι «νεοπαγανιστές». Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶχαν ἐπισημάνει τήν διεστραμμένη αὐτή θεωρία καί μᾶς ἔδωσαν στούς λόγους καί στίς ὁμιλίες τους θεοφώτιστες ἀπαντήσεις. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σέ ὁμιλία του στό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο παρατηρεῖ ὅτι ὁ νομοθέτης καί τῶν δυό Διαθηκῶν εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός καί ὅτι ὁ Θεός ἔχει προσαρμόσει τό περιεχόμενο ἑκάστης Διαθήκης, ἀνάλογα μέ τήν διαφορά τῆς κάθε ἐποχῆς: «Ἡμεῖς γάρ ἕνα καί τόν αὐτόν φαμέν ἑκατέρων τῶν Διαθηκῶν νομοθέτην πρός τό δέον πάντα οἰκονομήσαντα καί τῇ τῶν καιρῶν διαφορᾷ, τήν διαφοράν ἑκατέρας νομοθεσίας ἁρμόσαντα», (Ὁμ.16,6-7. PG. 57,247). Ὁ ἴδιος ἱερός πατήρ ἀναφερόμενος στό χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Οὐ θέλω δέ ὑμᾶς ἁγνοεῖν, ἀδελφοί, ὅτι οἱ πατέρες ἡμῶν πάντες ὑπό τήν νεφέλην ἦσαν, καί πάντες διά τῆς θαλάσσης διῆλθον,…», (Α΄ Κορ. 10,1- 5), ὑπογραμμίζει ὅτι «ὁ Θεός πού τιμώρησε τούς Ἑβραίους γιά τήν ἀπείθεια καί σκληροκαρδία τους, θά τιμωρήσει μέ τήν ἴδια αὐστηρότητα καί ἐμᾶς τούς πιστούς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐάν ἀθετήσουμε τόν ἅγιο νόμο του. Ὁ ἀπόστολος ἤθελε μεταξύ ἄλλων νά δείξει ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ συγγένεια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρός τήν Καινήν… Εἶναι λοιπόν φανερό ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός. Αὐτός ὁ ὁποῖος ἔστρωσε κάτω νεκρούς τους Ἰουδαίους στήν ἔρημο, ὁ ἴδιος θά τιμωρήσει ἀπό ἐμᾶς ὅσους ἁμαρτάνουν», (PG. 51,244-245). Ὁ Μέγας Βασίλειος, σέ ὁμιλία του στόν προφήτη Ἠσαΐα, ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεός καί ὅταν ἀκόμη τιμωρεῖ, δέν παύει ἀπό τοῦ νά εὐεργετεῖ ὡς Θεός ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος. Σχολιάζοντας τόν λόγο τοῦ προφήτου: «καί ἐπάξω τήν χεῖρά μου ἐπί σέ καί πυρώσω σέ εἰς καθαρόν, τούς δέ ἀπειθοῦντας ἀπολέσω καί ἀφελῶ πάντας ἀνόμους ἀπό σοῦ καί πάντας ὑπερηφάνους ταπεινώσω», (1,25), παρατηρεῖ: «Κοίταξε τό ἀγαθόν τέλος τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ καί τῶν τιμωριῶν πού ἐπιβάλλονται κατά τήν κρίση… Μ’ αὐτόν τόν τρόπο παροξύνεται ὁ Θεός, προκειμένου νά εὐεργετήσει τούς ἁμαρτωλούς. Διότι δέν τιμωρεῖ γιά νά ἀφανίσει, ἀλλά παιδαγωγεῖ γιά νά ἐπανορθώσει», (Ἑρμ. εἰς τόν προφήτην Ἠσαΐαν, 1,55-59. ΒΕΠΕΣ 56,92,95). Ὁ δῆθεν σκληρός Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποδεικνύεται Θεός γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί πατρική εὐσπλαγχνία, ὅταν λέγει διά τοῦ προφήτου Ἠσαΐου: «Ἐμφανής ἐγενήθην τοῖς ἐμέ μή ἐπερωτῶσιν, εὑρέθην τοῖς ἐμέ μή ζητοῦσιν. εἶπα· ἰδού εἰμί τῷ ἔθνει, οἵου ἐκάλεσάν μου τό ὄνομα, ἐξεπέτασα τᾶς χεῖράς μου ὅλην τήν ἡμέραν πρός λαόν ἀπειθοῦντα καί ἀντιλέγοντα», (65,1-2), δηλαδή «φανέρωσα τόν ἑαυτό μου σ’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν μέ ρώτησαν, διότι μέ ἀγνοοῦσαν. Εὑρέθηκα ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δέν ζητοῦσαν νά μέ βροῦν. Διαρκῶς σάν πατέρας στοργικός ἅπλωσα τά χέρια μου γιά νά ἀγκαλιάσω λαόν, ὁ ὁποῖος ἀπειθεῖ καί ἀντιλέγει».

Ὡς πρός τό ἐρώτημα «Σέ τί εἶχαν προλάβει ἄραγε νά φταίξουν τά παιδιά τῶν Αἰγυπτίων, ὥστε νά πρέπει νά θανατωθοῦν;», θά μπορούσαμε νά ἀπαντήσουμε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: Ὁ Θεός ὡς δημιουργός τῶν πάντων, πού ἔφερε τά πάντα στήν ὕπαρξη «ἐκ τοῦ μή ὄντος», εἶναι ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἐπειδή Αὐτός μόνος παρέχει τό δῶρο τῆς ζωῆς καί τῆς ὑπάρξεως, Αὐτός μόνος μπορεῖ καί νά τό ἀφαιρέσει, ὅταν ἐκεῖνος τό κρίνει, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι μία τέτοια ἐνέργεια εἶναι αὐθαίρετη, ἄδικη, ἤ χωρίς ἀγάπη. Οὔτε πάλι σημαίνει, ὅτι κάθε φορά πού ἀφαιρεῖ τό δῶρο τῆς ζωῆς, πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἔχει προηγηθεῖ κάποια ἁμαρτία ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνθρώπου, πού νά ἀποτελεῖ τήν αἰτία γιά τήν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς του. Αὐτό συμβαίνει σέ πάμπολλες περιπτώσεις, ὅπως γιά παράδειγμα στά βρέφη καί τά νήπια πού ἀποθνήσκουν στή νηπιακή ἡλικία, χωρίς νά ἔχουν διαπράξει κάποια προσωπική ἁμαρτία. Ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ τό ἐρώτημα πού ἔθεσαν οἱ μαθητές στόν Κύριο: «Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἡ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἴνα τυφλός γεννηθῆ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἴνα φανερωθῆ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰω.9,2-3).

Στό σημεῖο αὐτό θά ρωτοῦσε κανείς: Μά πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά εἶναι δίκαιος καί νά εἶναι Θεός ἀγάπης, ὅταν ἀφαιρεῖ τή ζωή ἀθώων νηπίων, πού δέν ἁμάρτησαν σέ τίποτε; Ἡ Θεία ἀγάπη καί ἡ Θεία δικαιοσύνη ὑπερβαίνει τόσο πολύ τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη καί δικαιοσύνη, ὥστε πολλές φορές ἀδυνατοῦμε νά τήν ἐννοήσουμε, ἐπειδή κρίνουμε τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τά δικά μας κριτήρια καί σύμφωνα μέ τήν ἀντίληψη πού ἔχουμε περί ἀγάπης καί δικαιοσύνης, ἤ μέ τό νοηματικό περιεχόμενο πού ἔχει δώσει στόν ὅρο «δικαιοσύνη» ἡ ἐπιστήμη τῆς νομικῆς, (βλέπε π.χ. τήν παραβολή τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελῶνος, ὅπου οἱ ἐργάτες τῆς ἑνδεκάτης ὥρας ἀμείβονται ὅπως καί ἐκεῖνοι τῆς πρώτης. Ἤ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, ὅπου ὁ ἄσωτος ἀποκαθίσταται στά πρῶτα δικαιώματά του, ἐνῶ εἶχε κατασπαταλήσει τήν περιουσία τοῦ πατέρα του). Τά κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατανόητα.Τό μεγαλύτερο καί πολυτιμότερο ἀγαθό, ἐπί τῇ βάσει τοῦ ὁποίου ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, συνήθως κρίνουμε καί ἀξιολογοῦμε τίς πράξεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ἀγαθό τῆς παρούσης πρόσκαιρης ζωῆς. Γιά τόν Θεό ὅμως δέν ἔχουν ἔτσι τά πράγματα. Τό ὕψιστο ἀγαθό, ἡ ὑψίστη δωρεά τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ παροῦσα πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά ἡ αἰώνια. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητα, ἡ αἰώνιος ζωή καί ἡ αἰώνιος κόλασις, τότε πράγματι ὁ Θεός θά ἦταν ἄδικος καί χωρίς ἀγάπη στίς ἐνέργειές Του. Τώρα ὅμως ὄχι. Πῶς μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἀδικήθηκαν τά πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων, ἐάν ὁ Θεός, ἀφαιρώντας ἀπό αὐτά τήν πρόσκαιρη ζωή, χάρισε σ’ αὐτά τήν αἰώνια; Ὁ πεπερασμένος ἀνθρώπινος νοῦς ἀδυνατεῖ νά συλλάβει τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο λειτουργοῦν αὐτά τά δυό γνωρίσματα - ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ μεταξύ τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συμπλέκεται καί συνυφαίνεται τόσο ἁρμονικά μέ τήν δικαιοσύνη του, ὥστε οὔτε ἡ ἀγάπη του νά καταργεῖ τήν δικαιοσύνη του, οὔτε ἡ δικαιοσύνη τήν ἀγάπη του, ἀλλά ἡ μία νά εἶναι ἔκφραση τῆς ἄλλης. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν ἑρμηνεία τοῦ 142ου Ψαλμοῦ ἀναφέρει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Δικαιοσύνην ἐνταῦθα τήν φιλανθρωπίαν λέγει. Καί πολλαχοῦ τῆς Γραφῆς ἴδοι τίς ἄν ἐπί τοῦ σημαινομένου τούτου τήν δικαιοσύνην λαμβανομένην καί μάλα εἰκότως. Παρά μέν γάρ τοῖς ἀνθρώποις τό δίκαιον ἀπεστέρηται τοῦ ἐλέους, παρά δέ τῷ Θεῷ οὐχ’ οὕτως, ἀλλ’ ἀναμέμικται τῷ δικαίῳ καί ἔλεος καί τοσοῦτον ὡς καί αὐτήν τήν δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλεῖσθαι», (PG. 55,448).

Πέραν ὅμως ἀπό τή θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος τῆς σφαγῆς τῶν νηπίων τῶν Αἰγυπτίων, ὑπάρχει καί ἡ ἱστορική προσέγγιση. Θέλουμε νά ὑπενθυμίσουμε στόν συντάκτη πώς τό γεγονός αὐτό εἶναι ἕνα ἐπαναστατικό συμβάν, ἡ ἀπελευθέρωση χιλιάδων ἑβραίων δούλων ἀπό τή δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Γνωρίζει στ’ ἀλήθεια ὁ κ. Π. Μπουκάλας κάποια ἐπανάσταση στήν ἱστορία πού νά ἔγινε ἀναίμακτη; Στήν προκειμένη περίπτωση τήν κύρια εὐθύνη γιά τήν σφαγή τῶν νηπίων τή φέρουν οἱ ἴδιοι οἱ σκληρόκαρδοι Αἰγύπτιοι, οἱ ὁποῖοι, μπροστά στό ἐνδεχόμενο νά χάσουν τούς χιλιάδες ἄμισθους δούλους ἀρνοῦνταν τήν ἐλευθερία τους καί πληρώθηκαν ἀνάλογα μέ τίς ἐπιλογές τους. Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο. Ἀποσιωπᾶται ἡ γενοκτονία τῶν ἀρσενικῶν νηπίων τῶν ἑβραίων ἀπό τούς Αἰγυπτίους, γιά τόν ἔλεγχο τῶν γεννήσεων, στήν ὁποία προέβαιναν συστηματικά, μέ βασιλική διαταγή (Ἐξοδ.1,16). Ἡ θανάτωση χιλιάδων νηπίων τῶν Ἑβραίων, δέν θά ἔπρεπε νά λαμβάνεται ὑπόψη ἀπό ὅσους «σκανδαλίζονται» ἀπό τή σφαγή τῶν νηπίων τῶν Αἰγυπτίων; Κλείνοντας τό θέμα αὐτό, τονίζουμε ὅτι οἱ πράξεις βίας, τρομοκρατίας, φόνων καί γενοκτονιῶν δέν ἐκπορεύονται ἀπό τό Θεό τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, ἀλλά εἶναι καρπός τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, τήν ὁποία ἀνέχεται ὁ Θεός, διότι σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

Στή συνέχεια ὁ συγγραφέας καταπιάνεται μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο καί τόν ρόλο πού ἔπαιξε στή διαμόρφωση καί ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί στό ρόλο πού ἔπαιξε γιά νά ἀποσυνδεθεῖ τό χριστιανικό Πάσχα ἀπό τό ἑβραϊκό, ἐπειδή αὐτό εἶναι συνυφασμένο μέ αἱματοχυσίες καί φόνους. Γράφει: «Ὁ Παῦλος, ὁ θεμελιωτής καί πολιτικός ὀργανωτής τοῦ Χριστιανισμοῦ, αὐτοπροσδιοριζόταν ὡς ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν…. Εἶχε συνειδητοποιήσει λοιπόν ὅτι γιά νά διεθνοποιηθεῖ ἡ νέα θρησκεία, ἔπρεπε νά μή στραφεῖ ἀνοιχτά κατά τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, στό περιβάλλον τῆς ὁποίας θά δροῦσε…. Γνώριζε ἐπίσης ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅτι γιά νά ἀναπτυχθεῖ στίς τρεῖς ἠπείρους ἡ νέα θρησκεία, ὤφειλε νά στοιχειοθετήσει τή δική της ἐπαγγελία, ἀπομακρυνόμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί τίς ἱστορίες της, [ὅπως ἡ ἱστορία τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα μέ τίς δέκα πληγές τοῦ Φαραώ]…. Στό νοῦ τῶν μή Ἰουδαίων χριστιανῶν, τῶν Ἑλλήνων λ.χ. καί τῶν Ρωμαίων, δέν ἦταν εὔκολο νά συνεχιστεῖ ἐσαεί ἡ ταύτιση τῆς μεγάλης πασχαλινῆς γιορτῆς μέ τό ποτάμι τοῦ αἵματος πού ἔπνιξε τήν Αἴγυπτο. Δέν ἦταν εὔκολο νά συνεχίσουν νά γιορτάζουν τήν Ἀνάσταση, σάν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, δοξάζοντας τόν μαζικό καί ἄδικο θάνατο…».

Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Παῦλος ἦταν δῆθεν «ὁ θεμελιωτής καί πολιτικός ὀργανωτής τοῦ Χριστιανισμοῦ», δέν εὐσταθεῖ. Ὁ Παῦλος ὑπῆρξε ἕνα πλῆρες καί τέλειο ὄργανο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν εἶχε δικά του σχέδια καί ὁραματισμούς, ἀλλά ὑποτασσόταν πάντοτε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ «διεθνοποίηση τῆς νέας θρησκείας», ἡ ἐξάπλωσή της σ’ ὅλο τόν κόσμο, δέν ἦταν μία δική του ὑπόθεση καί ἐπινόηση, ἀλλά ἦταν μέσα στό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία ὅλης της ἀνθρωπότητος. Γνώριζε ἐπίσης πολύ καλά ὁ Παῦλος ὡς ἄριστος ραβίνος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ποιά σχέση ὑπῆρχε μεταξύ τοῦ ἑβραϊκοῦ καί τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα καί ὅτι τό ἑβραϊκό ἦταν τύπος τοῦ Χριστιανικοῦ. Ὅταν ὁ Παῦλος προβάλλει τό χριστιανικό Πάσχα, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι καταδικάζει τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ πού συνδέονται μέ τό ἑβραϊκό Πάσχα, ὅπως ἡ θανάτωση τῶν πρωτοτόκων τῶν Αἰγυπτίων. Πουθενά στίς ἐπιστολές του δέν φαίνεται νά παρουσιάζει τόν Θεό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἄδικο καί σκληρό. Ἀντίθετα παρουσιάζει τόν Θεό σ’ ὅλες τίς ἐνέργειές του τόσο στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅσο καί στή Καινή κατά πάντα δίκαιες καί γεμάτες ἀπό φιλανθρωπία.

Τό συμπέρασμα λοιπόν ἀπό ὅλα ὅσα παραθέσαμε εἶναι, ὅτι ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός. Οἱ ἐνέργειές του τόσο στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς, ὅσο καί στήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι κατά πάντα θεοπρεπεῖς, γεμάτες ἀπό ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Ἡ βία καί ὁ φόνος δέν εἶναι ἐπινόηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό τραγικό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, τόν ἑαυτό του καί τόν πλησίον. Εἶναι τό τραγικό ἀποτέλεσμα τῆς ὑποδουλώσεώς του στόν προαιώνιο ἐχθρό του τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τόν ἐξωθεῖ στή βία καί στήν αἱματοχυσία σύμφωνα μέ τόν λόγο τῆς Γραφῆς: «ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἐστίν ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰω.8,44). Ὡστόσο ὁ Θεός ἐν τῇ πανσοφίᾳ, τῇ ἀγάπῃ καί τῇ δικαιοσύνῃ Του τήν χρησιμοποιεῖ κατά τήν κρίση του, ὅπου καί ὅταν χρειάζεται, μέ μοναδικό σκοπό τήν εὐεργεσία καί τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀγαπητός μας κ. Π. Μπουκάλας, μή διαθέτοντας προφανῶς ἀνάλογη θεολογική παιδεία καί ἐπιζητώντας νά εἰσχωρήσει μέ τήν λογική του σ’ αὐτά πού ὑπερβαίνουν τήν λογική, καταλήγει σέ λανθασμένα συμπεράσματα. Τόν παρακαλοῦμε λοιπόν νά μαθητεύσει στόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο, τόν ὁποῖο ἔχει σέ τόσο μεγάλη ἐκτίμηση καί νά μελετήσει τόν θεόπνευστο λόγο του: «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ! τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἡ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ.11,33-14).

ΙΜΠ - Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΧΑ: «ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΕΤΥΘΗ ΧΡΙΣΤΟΣ»!

[ΣΧΟΛΙΟ "ΟΡΘΡΟΥ"] Ἄν κάποιοι σκανδαλίζονται μέ τήν εἰκόνα ἑνός, φαινομενικῶς γιά μᾶς, πραγματικῶς γι᾿ αὐτούς, σκληροῦ καί τιμωροῦ Θεοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μέχρι πού νά Τόν ἀπορρίπτουν ἤ νά Τόν εἰρωνεύονται, ἄς διαβάσουν προσεκτικά τόν παρακάτω διασαφηνιστικό ἀντίλογο…
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Μαΐου 2017

Ἡ μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, ἡ Λαμπρή, ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ λαός μας, δέν εἶναι μία συνηθισμένη ἑορτή, ἀλλά ἡ «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων», κατά τήν ὁποία «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν», κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο. Δέν εἶναι μόνο ἡ μεγαλύτερη, ἀλλά καί ἡ ἀρχαιότερη ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ σύμφωνα μέ ἱστορικές μαρτυρίες ἄρχισε νά ἑορτάζεται, κάθε χρόνο ἀπό τήν ἡμέρα πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Ἀλλά καί κάθε Κυριακή τοῦ ἔτους ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει Πάσχα, ἀφοῦ ἡ Κυριακή εἶναι ἀφιερωμένη στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, κατά τήν ὁποία ψάλλονται ἀναστάσιμα τροπάρια. Ὡστόσο ὑπάρχουν δυστυχῶς καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ὄχι ἁπλά δέν χαίρονται τήν ἡμέρα αὐτή, ἀλλά προσπαθοῦν μέ χίλιους δυό τρόπους νά διαστρέψουν τό νόημά της. Ἐπιχειροῦν νά σπιλώσουν τό ἅγιο περιεχόμενό της, προκειμένου νά συμπαρασύρουν καί ἄλλους στήν ἀπιστία καί στήν ἀπώλεια.

Ἀφορμή γιά τήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπό ἄρθρο στήν ἐφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (Μ. Σάββατο 15-4-2017) τοῦ κ. Παντελῆ Μπουκάλα, μέ τίτλο: «ΤΟ ΠΕΣΑΧ, ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ».

Σ’ αὐτό ὁ ἀρθρογράφος κάνει κατ’ ἀρχήν μία ἱστορική ἀναδρομή στό Πάσχα τῶν Ἑβραίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τύπος τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε τό Πάσχα τῆς Καινῆς. Στή συνέχεια ὅμως μνημονεύει ἕνα γεγονός πού συνδέεται ἄμεσα μέ τό ἑβραϊκό Πάσχα, πού τόν συγκλονίζει κυριολεκτικά, ἕνα γεγονός πού ἀδυνατεῖ νά τό ἑρμηνεύσει, τό θεωρεῖ ἀσυμβίβαστο μέ τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἀποτελεῖ γι’ αὐτόν πέτρα σκανδάλου, πάνω στήν ὁποία σκοντάφτει. Γράφει: «Σέ ὁποιαδήποτε ἐκδοχή κι ἄν ἔχει τύχει νά δῶ, μεγαλοβδομαδιάτικα, κινηματογραφημένη τή σκηνή τοῦ θανάτου τῶν πρωτοτόκων, σκέφτομαι ὅτι ὁ Χριστός δέν μπορεῖ νά εἶναι υἱός αὐτοῦ τοῦ μακελάρη Θεοῦ, πού σκότωσε ἀκόμα καί τά πρωτογέννητα τῶν ζώων». Καί παρά κάτω: «Σέ τί εἶχαν προλάβει ἄραγε νά φταίξουν τά παιδιά τῶν Αἰγυπτίων ὥστε νά πρέπει νά θανατωθοῦν; Ποιός νέος Θεός, Θεός τῆς ἀγάπης, θά ἀνελάμβανε αὐτό τό φορτίο, καί πάμπολλα ἄλλα αἱματηρά, χωρίς νά δεῖ τήν αἴγλη του νά ἀμβλύνεται ἐξαρχῆς;».

Ἐδῶ ἀναφέρεται στήν τελευταία, (ἀπό τίς δέκα), καί σκληρότερη «πληγή», πού ἔδωσε ὁ Θεός στούς σκληρόκαρδους Αἰγυπτίους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν νά ἀφήσουν τούς ὑπόδουλους Ἑβραίους, νά ἔρθουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε σ’ αὐτούς ὁ Θεός, γιά νά ζήσουν ἐλεύθεροι, ἀλλά ἤθελαν νά τούς κρατοῦν μέ τή βία, γιά νά τούς χρησιμοποιοῦν ὡς δούλους. Κατά τόν ἀρθρογράφο ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν μπορεῖ νά ἔχει καμία σχέση μέ τόν Χριστό τῆς Καινῆς, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε ὅλη τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας «μακελάρης», ἕνας Θεός ἄδικος καί σκληρός τιμωρός, ἕνας φονιάς, σάν αὐτούς τούς φονιάδες, πού κάθε τόσο βλέπουμε στά κανάλια νά σκοτώνουν ἐν ψυχρῷ ἀθώους ἀνθρώπους σέ τρομοκρατικά χτυπήματα.

Ἡ θεωρία, περί τοῦ ὅτι δῆθεν ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι Θεός ἄδικος καί σκληρός καί ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἄλλος ὁ Θεός τῆς Καινῆς, εἶναι πολύ παλαιά, ἀνάγεται στόν 2ον μ. Χ. αἰώνα. Οἱ πρῶτοι πού τήν δίδαξαν, ἦταν οἱ ὀπαδοί τοῦ Μαρκίωνος καί οἱ Μανιχαῖοι. ᾷΣτή συνέχεια στά νεώτερα χρόνια, πῆραν τή σκυτάλη κάποιοι Γερμανοί θεολόγοι Προτεστάντες ὀρθολογιστές, ὅπως ὁ Ἀδόλφος Χάρνακ καί ὁ Φράντς Ντέλιτς, καί αὐτούς κατόπιν τούς διαδέχθηκαν οἱ νεώτεροι «νεοπαγανιστές». Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶχαν ἐπισημάνει τήν διεστραμμένη αὐτή θεωρία καί μᾶς ἔδωσαν στούς λόγους καί στίς ὁμιλίες τους θεοφώτιστες ἀπαντήσεις. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σέ ὁμιλία του στό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο παρατηρεῖ ὅτι ὁ νομοθέτης καί τῶν δυό Διαθηκῶν εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός καί ὅτι ὁ Θεός ἔχει προσαρμόσει τό περιεχόμενο ἑκάστης Διαθήκης, ἀνάλογα μέ τήν διαφορά τῆς κάθε ἐποχῆς: «Ἡμεῖς γάρ ἕνα καί τόν αὐτόν φαμέν ἑκατέρων τῶν Διαθηκῶν νομοθέτην πρός τό δέον πάντα οἰκονομήσαντα καί τῇ τῶν καιρῶν διαφορᾷ, τήν διαφοράν ἑκατέρας νομοθεσίας ἁρμόσαντα», (Ὁμ.16,6-7. PG. 57,247). Ὁ ἴδιος ἱερός πατήρ ἀναφερόμενος στό χωρίο τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Οὐ θέλω δέ ὑμᾶς ἁγνοεῖν, ἀδελφοί, ὅτι οἱ πατέρες ἡμῶν πάντες ὑπό τήν νεφέλην ἦσαν, καί πάντες διά τῆς θαλάσσης διῆλθον,…», (Α΄ Κορ. 10,1- 5), ὑπογραμμίζει ὅτι «ὁ Θεός πού τιμώρησε τούς Ἑβραίους γιά τήν ἀπείθεια καί σκληροκαρδία τους, θά τιμωρήσει μέ τήν ἴδια αὐστηρότητα καί ἐμᾶς τούς πιστούς τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐάν ἀθετήσουμε τόν ἅγιο νόμο του. Ὁ ἀπόστολος ἤθελε μεταξύ ἄλλων νά δείξει ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ συγγένεια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρός τήν Καινήν… Εἶναι λοιπόν φανερό ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός. Αὐτός ὁ ὁποῖος ἔστρωσε κάτω νεκρούς τους Ἰουδαίους στήν ἔρημο, ὁ ἴδιος θά τιμωρήσει ἀπό ἐμᾶς ὅσους ἁμαρτάνουν», (PG. 51,244-245). Ὁ Μέγας Βασίλειος, σέ ὁμιλία του στόν προφήτη Ἠσαΐα, ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεός καί ὅταν ἀκόμη τιμωρεῖ, δέν παύει ἀπό τοῦ νά εὐεργετεῖ ὡς Θεός ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος. Σχολιάζοντας τόν λόγο τοῦ προφήτου: «καί ἐπάξω τήν χεῖρά μου ἐπί σέ καί πυρώσω σέ εἰς καθαρόν, τούς δέ ἀπειθοῦντας ἀπολέσω καί ἀφελῶ πάντας ἀνόμους ἀπό σοῦ καί πάντας ὑπερηφάνους ταπεινώσω», (1,25), παρατηρεῖ: «Κοίταξε τό ἀγαθόν τέλος τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ καί τῶν τιμωριῶν πού ἐπιβάλλονται κατά τήν κρίση… Μ’ αὐτόν τόν τρόπο παροξύνεται ὁ Θεός, προκειμένου νά εὐεργετήσει τούς ἁμαρτωλούς. Διότι δέν τιμωρεῖ γιά νά ἀφανίσει, ἀλλά παιδαγωγεῖ γιά νά ἐπανορθώσει», (Ἑρμ. εἰς τόν προφήτην Ἠσαΐαν, 1,55-59. ΒΕΠΕΣ 56,92,95). Ὁ δῆθεν σκληρός Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀποδεικνύεται Θεός γεμάτος ἀπό ἀγάπη καί πατρική εὐσπλαγχνία, ὅταν λέγει διά τοῦ προφήτου Ἠσαΐου: «Ἐμφανής ἐγενήθην τοῖς ἐμέ μή ἐπερωτῶσιν, εὑρέθην τοῖς ἐμέ μή ζητοῦσιν. εἶπα· ἰδού εἰμί τῷ ἔθνει, οἵου ἐκάλεσάν μου τό ὄνομα, ἐξεπέτασα τᾶς χεῖράς μου ὅλην τήν ἡμέραν πρός λαόν ἀπειθοῦντα καί ἀντιλέγοντα», (65,1-2), δηλαδή «φανέρωσα τόν ἑαυτό μου σ’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν μέ ρώτησαν, διότι μέ ἀγνοοῦσαν. Εὑρέθηκα ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δέν ζητοῦσαν νά μέ βροῦν. Διαρκῶς σάν πατέρας στοργικός ἅπλωσα τά χέρια μου γιά νά ἀγκαλιάσω λαόν, ὁ ὁποῖος ἀπειθεῖ καί ἀντιλέγει».

Ὡς πρός τό ἐρώτημα «Σέ τί εἶχαν προλάβει ἄραγε νά φταίξουν τά παιδιά τῶν Αἰγυπτίων, ὥστε νά πρέπει νά θανατωθοῦν;», θά μπορούσαμε νά ἀπαντήσουμε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: Ὁ Θεός ὡς δημιουργός τῶν πάντων, πού ἔφερε τά πάντα στήν ὕπαρξη «ἐκ τοῦ μή ὄντος», εἶναι ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Ἐπειδή Αὐτός μόνος παρέχει τό δῶρο τῆς ζωῆς καί τῆς ὑπάρξεως, Αὐτός μόνος μπορεῖ καί νά τό ἀφαιρέσει, ὅταν ἐκεῖνος τό κρίνει, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι μία τέτοια ἐνέργεια εἶναι αὐθαίρετη, ἄδικη, ἤ χωρίς ἀγάπη. Οὔτε πάλι σημαίνει, ὅτι κάθε φορά πού ἀφαιρεῖ τό δῶρο τῆς ζωῆς, πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἔχει προηγηθεῖ κάποια ἁμαρτία ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνθρώπου, πού νά ἀποτελεῖ τήν αἰτία γιά τήν ἀφαίρεση τῆς ζωῆς του. Αὐτό συμβαίνει σέ πάμπολλες περιπτώσεις, ὅπως γιά παράδειγμα στά βρέφη καί τά νήπια πού ἀποθνήσκουν στή νηπιακή ἡλικία, χωρίς νά ἔχουν διαπράξει κάποια προσωπική ἁμαρτία. Ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ τό ἐρώτημα πού ἔθεσαν οἱ μαθητές στόν Κύριο: «Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἡ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἴνα τυφλός γεννηθῆ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἴνα φανερωθῆ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ», (Ἰω.9,2-3).

Στό σημεῖο αὐτό θά ρωτοῦσε κανείς: Μά πῶς εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά εἶναι δίκαιος καί νά εἶναι Θεός ἀγάπης, ὅταν ἀφαιρεῖ τή ζωή ἀθώων νηπίων, πού δέν ἁμάρτησαν σέ τίποτε; Ἡ Θεία ἀγάπη καί ἡ Θεία δικαιοσύνη ὑπερβαίνει τόσο πολύ τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη καί δικαιοσύνη, ὥστε πολλές φορές ἀδυνατοῦμε νά τήν ἐννοήσουμε, ἐπειδή κρίνουμε τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μέ τά δικά μας κριτήρια καί σύμφωνα μέ τήν ἀντίληψη πού ἔχουμε περί ἀγάπης καί δικαιοσύνης, ἤ μέ τό νοηματικό περιεχόμενο πού ἔχει δώσει στόν ὅρο «δικαιοσύνη» ἡ ἐπιστήμη τῆς νομικῆς, (βλέπε π.χ. τήν παραβολή τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελῶνος, ὅπου οἱ ἐργάτες τῆς ἑνδεκάτης ὥρας ἀμείβονται ὅπως καί ἐκεῖνοι τῆς πρώτης. Ἤ τήν παραβολή τοῦ ἀσώτου, ὅπου ὁ ἄσωτος ἀποκαθίσταται στά πρῶτα δικαιώματά του, ἐνῶ εἶχε κατασπαταλήσει τήν περιουσία τοῦ πατέρα του). Τά κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατανόητα.Τό μεγαλύτερο καί πολυτιμότερο ἀγαθό, ἐπί τῇ βάσει τοῦ ὁποίου ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, συνήθως κρίνουμε καί ἀξιολογοῦμε τίς πράξεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ἀγαθό τῆς παρούσης πρόσκαιρης ζωῆς. Γιά τόν Θεό ὅμως δέν ἔχουν ἔτσι τά πράγματα. Τό ὕψιστο ἀγαθό, ἡ ὑψίστη δωρεά τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ παροῦσα πρόσκαιρη ζωή, ἀλλά ἡ αἰώνια. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ πέραν τοῦ τάφου πραγματικότητα, ἡ αἰώνιος ζωή καί ἡ αἰώνιος κόλασις, τότε πράγματι ὁ Θεός θά ἦταν ἄδικος καί χωρίς ἀγάπη στίς ἐνέργειές Του. Τώρα ὅμως ὄχι. Πῶς μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἀδικήθηκαν τά πρωτότοκα τῶν Αἰγυπτίων, ἐάν ὁ Θεός, ἀφαιρώντας ἀπό αὐτά τήν πρόσκαιρη ζωή, χάρισε σ’ αὐτά τήν αἰώνια; Ὁ πεπερασμένος ἀνθρώπινος νοῦς ἀδυνατεῖ νά συλλάβει τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο λειτουργοῦν αὐτά τά δυό γνωρίσματα - ἰδιώματα τοῦ Θεοῦ μεταξύ τους. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συμπλέκεται καί συνυφαίνεται τόσο ἁρμονικά μέ τήν δικαιοσύνη του, ὥστε οὔτε ἡ ἀγάπη του νά καταργεῖ τήν δικαιοσύνη του, οὔτε ἡ δικαιοσύνη τήν ἀγάπη του, ἀλλά ἡ μία νά εἶναι ἔκφραση τῆς ἄλλης. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν ἑρμηνεία τοῦ 142ου Ψαλμοῦ ἀναφέρει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Δικαιοσύνην ἐνταῦθα τήν φιλανθρωπίαν λέγει. Καί πολλαχοῦ τῆς Γραφῆς ἴδοι τίς ἄν ἐπί τοῦ σημαινομένου τούτου τήν δικαιοσύνην λαμβανομένην καί μάλα εἰκότως. Παρά μέν γάρ τοῖς ἀνθρώποις τό δίκαιον ἀπεστέρηται τοῦ ἐλέους, παρά δέ τῷ Θεῷ οὐχ’ οὕτως, ἀλλ’ ἀναμέμικται τῷ δικαίῳ καί ἔλεος καί τοσοῦτον ὡς καί αὐτήν τήν δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλεῖσθαι», (PG. 55,448).

Πέραν ὅμως ἀπό τή θεολογική προσέγγιση τοῦ θέματος τῆς σφαγῆς τῶν νηπίων τῶν Αἰγυπτίων, ὑπάρχει καί ἡ ἱστορική προσέγγιση. Θέλουμε νά ὑπενθυμίσουμε στόν συντάκτη πώς τό γεγονός αὐτό εἶναι ἕνα ἐπαναστατικό συμβάν, ἡ ἀπελευθέρωση χιλιάδων ἑβραίων δούλων ἀπό τή δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Γνωρίζει στ’ ἀλήθεια ὁ κ. Π. Μπουκάλας κάποια ἐπανάσταση στήν ἱστορία πού νά ἔγινε ἀναίμακτη; Στήν προκειμένη περίπτωση τήν κύρια εὐθύνη γιά τήν σφαγή τῶν νηπίων τή φέρουν οἱ ἴδιοι οἱ σκληρόκαρδοι Αἰγύπτιοι, οἱ ὁποῖοι, μπροστά στό ἐνδεχόμενο νά χάσουν τούς χιλιάδες ἄμισθους δούλους ἀρνοῦνταν τήν ἐλευθερία τους καί πληρώθηκαν ἀνάλογα μέ τίς ἐπιλογές τους. Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο. Ἀποσιωπᾶται ἡ γενοκτονία τῶν ἀρσενικῶν νηπίων τῶν ἑβραίων ἀπό τούς Αἰγυπτίους, γιά τόν ἔλεγχο τῶν γεννήσεων, στήν ὁποία προέβαιναν συστηματικά, μέ βασιλική διαταγή (Ἐξοδ.1,16). Ἡ θανάτωση χιλιάδων νηπίων τῶν Ἑβραίων, δέν θά ἔπρεπε νά λαμβάνεται ὑπόψη ἀπό ὅσους «σκανδαλίζονται» ἀπό τή σφαγή τῶν νηπίων τῶν Αἰγυπτίων; Κλείνοντας τό θέμα αὐτό, τονίζουμε ὅτι οἱ πράξεις βίας, τρομοκρατίας, φόνων καί γενοκτονιῶν δέν ἐκπορεύονται ἀπό τό Θεό τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, ἀλλά εἶναι καρπός τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, τήν ὁποία ἀνέχεται ὁ Θεός, διότι σέβεται τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου.

Στή συνέχεια ὁ συγγραφέας καταπιάνεται μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο καί τόν ρόλο πού ἔπαιξε στή διαμόρφωση καί ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί στό ρόλο πού ἔπαιξε γιά νά ἀποσυνδεθεῖ τό χριστιανικό Πάσχα ἀπό τό ἑβραϊκό, ἐπειδή αὐτό εἶναι συνυφασμένο μέ αἱματοχυσίες καί φόνους. Γράφει: «Ὁ Παῦλος, ὁ θεμελιωτής καί πολιτικός ὀργανωτής τοῦ Χριστιανισμοῦ, αὐτοπροσδιοριζόταν ὡς ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν…. Εἶχε συνειδητοποιήσει λοιπόν ὅτι γιά νά διεθνοποιηθεῖ ἡ νέα θρησκεία, ἔπρεπε νά μή στραφεῖ ἀνοιχτά κατά τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, στό περιβάλλον τῆς ὁποίας θά δροῦσε…. Γνώριζε ἐπίσης ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὅτι γιά νά ἀναπτυχθεῖ στίς τρεῖς ἠπείρους ἡ νέα θρησκεία, ὤφειλε νά στοιχειοθετήσει τή δική της ἐπαγγελία, ἀπομακρυνόμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη καί τίς ἱστορίες της, [ὅπως ἡ ἱστορία τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα μέ τίς δέκα πληγές τοῦ Φαραώ]…. Στό νοῦ τῶν μή Ἰουδαίων χριστιανῶν, τῶν Ἑλλήνων λ.χ. καί τῶν Ρωμαίων, δέν ἦταν εὔκολο νά συνεχιστεῖ ἐσαεί ἡ ταύτιση τῆς μεγάλης πασχαλινῆς γιορτῆς μέ τό ποτάμι τοῦ αἵματος πού ἔπνιξε τήν Αἴγυπτο. Δέν ἦταν εὔκολο νά συνεχίσουν νά γιορτάζουν τήν Ἀνάσταση, σάν νίκη ἐπί τοῦ θανάτου, δοξάζοντας τόν μαζικό καί ἄδικο θάνατο…».

Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Παῦλος ἦταν δῆθεν «ὁ θεμελιωτής καί πολιτικός ὀργανωτής τοῦ Χριστιανισμοῦ», δέν εὐσταθεῖ. Ὁ Παῦλος ὑπῆρξε ἕνα πλῆρες καί τέλειο ὄργανο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν εἶχε δικά του σχέδια καί ὁραματισμούς, ἀλλά ὑποτασσόταν πάντοτε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ «διεθνοποίηση τῆς νέας θρησκείας», ἡ ἐξάπλωσή της σ’ ὅλο τόν κόσμο, δέν ἦταν μία δική του ὑπόθεση καί ἐπινόηση, ἀλλά ἦταν μέσα στό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία ὅλης της ἀνθρωπότητος. Γνώριζε ἐπίσης πολύ καλά ὁ Παῦλος ὡς ἄριστος ραβίνος τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ποιά σχέση ὑπῆρχε μεταξύ τοῦ ἑβραϊκοῦ καί τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα καί ὅτι τό ἑβραϊκό ἦταν τύπος τοῦ Χριστιανικοῦ. Ὅταν ὁ Παῦλος προβάλλει τό χριστιανικό Πάσχα, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι καταδικάζει τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ πού συνδέονται μέ τό ἑβραϊκό Πάσχα, ὅπως ἡ θανάτωση τῶν πρωτοτόκων τῶν Αἰγυπτίων. Πουθενά στίς ἐπιστολές του δέν φαίνεται νά παρουσιάζει τόν Θεό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἄδικο καί σκληρό. Ἀντίθετα παρουσιάζει τόν Θεό σ’ ὅλες τίς ἐνέργειές του τόσο στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅσο καί στή Καινή κατά πάντα δίκαιες καί γεμάτες ἀπό φιλανθρωπία.

Τό συμπέρασμα λοιπόν ἀπό ὅλα ὅσα παραθέσαμε εἶναι, ὅτι ὁ Θεός τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ἕνας καί ὁ αὐτός. Οἱ ἐνέργειές του τόσο στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς, ὅσο καί στήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι κατά πάντα θεοπρεπεῖς, γεμάτες ἀπό ἀγάπη καί δικαιοσύνη. Ἡ βία καί ὁ φόνος δέν εἶναι ἐπινόηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό τραγικό ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως καί τῆς ἀλλοτριώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, τόν ἑαυτό του καί τόν πλησίον. Εἶναι τό τραγικό ἀποτέλεσμα τῆς ὑποδουλώσεώς του στόν προαιώνιο ἐχθρό του τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος τόν ἐξωθεῖ στή βία καί στήν αἱματοχυσία σύμφωνα μέ τόν λόγο τῆς Γραφῆς: «ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἐστίν ἀπ’ ἀρχῆς» (Ἰω.8,44). Ὡστόσο ὁ Θεός ἐν τῇ πανσοφίᾳ, τῇ ἀγάπῃ καί τῇ δικαιοσύνῃ Του τήν χρησιμοποιεῖ κατά τήν κρίση του, ὅπου καί ὅταν χρειάζεται, μέ μοναδικό σκοπό τήν εὐεργεσία καί τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀγαπητός μας κ. Π. Μπουκάλας, μή διαθέτοντας προφανῶς ἀνάλογη θεολογική παιδεία καί ἐπιζητώντας νά εἰσχωρήσει μέ τήν λογική του σ’ αὐτά πού ὑπερβαίνουν τήν λογική, καταλήγει σέ λανθασμένα συμπεράσματα. Τόν παρακαλοῦμε λοιπόν νά μαθητεύσει στόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν Παῦλο, τόν ὁποῖο ἔχει σέ τόσο μεγάλη ἐκτίμηση καί νά μελετήσει τόν θεόπνευστο λόγο του: «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ! τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἡ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ.11,33-14).

ΙΜΠ - Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν

«Νηστεία: ὁδός θεογνωσίας» Πρωτ. Ἰωάννου Χατζηθανάση



(Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρ. Ἰωάννη Χατζηθανάση, ἐφημερίου Ἱ.Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς, στίς 17/2/2019, Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου, ἀρχή Τριωδίου, στήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου, στήν περιοχή τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Ἀττικῆς).

 «...¨Ἐρευνᾶτε τάς γραφάς¨: ἐνεστώτας διαρκείας. Δέν ἔχει τέλος ἡ ἔρευνα. Οἱ Ἅγιες Γραφές ἀποτελοῦν τίς ὁδηγίες τοῦ Κατασκευαστῆ γιά νά μήν ἀποτύχουμε.

Θεογνωσία θά πεῖ νά γίνουμε κοινωνοί τῆς θείας χάριτος.

Νηστεία ( νη+ἐσθίω ) θά πεῖ δέν τρώω καθόλου. Ἀσιτία.

Ἀπό τό λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου:

Δευτέρα Τυρινῆς: Οἱ φύλακες ἄγγελοι παραμένουν δίπλα μας καί μᾶς διακονοῦν.

Τρίτη Τυρινῆς: ἀσμένως, μέ μεγάλη χαρά ὑποδεχόμαστε τή νηστεία· ἔφθασε ἡ ἀρχή τῶν πνευματικῶν ἀγώνων. Ἄς ἀφήσουμε τήν ἐμπάθεια (καλοπέραση). Νά θέλουμε νά πάθουμε μαζί μέ τόν Χριστό.

Τετάρτη Τυρινῆς: μάταια κομπάζεις, ἄν δέν καθαρίζεις ἀπό πάθη. Μήν ξεφτιλίσεις τή νηστεία.

Πέμπτη Τυρινῆς: ἡ νηστεία καλεῖται ἐγκράτεια· ἡ νηστεία διώχνει τόν σκοτασμό τῆς ψυχῆς πού προκαλεῖ ὁ δαίμονας. Αὐτό ὁδηγεῖ στή σεμνότητα καί ἡ σεμνότητα στή θεραπεία τῶν παθῶν.

Οἱ τρεῖς Παῖδες ἐν Βαβυλῶνι ἔσβησαν τή φλόγα τῆς καμίνου διά τῆς νηστείας.

Παρασκευή Τυρινῆς: Νά σκεφτόμαστε τήν Ουράνια Πατρίδα... Οἱ δαίμονες δέν ἔχουν ἐξουσία... Ἡ ἡλικία τῆς νηστείας συμπίπτει μέ τήν ἡλικία τῆς ἀνθρωπότητας. Εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή πού πῆρε ὁ Ἀδάμ. Ἡ ἀνυπακοή ὁδήγησε στήν ἐκδίωξη. Θανάτῳ ἀποθανεῖσθε, ἄν φᾶτε, λέει ὁ Θεός στούς πρωτοπλάστες. Ἡ νηστεία εἶναι παντρεμένη μέ τήν ὑπακοή στόν Θεό.

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει ποιοί νήστεψαν: ...Ὁ Μωϋσῆς στό Σινά γιά νά πάρει τίς δύο πλάκες τῶν ἐντολῶν. Ἐνῶ ἀντιθέτως ὁ λαός μή νηστεύοντας ἔφθασε στήν παραφροσύνη καί στήν εἰδωλολατρεία. Ὁ Ἡσαῦ ἔφαγε φακές καί ὑποδουλώθηκε στόν ἀδελφό του. Ὁ Σαμψών νήστευε καί ἀποκτοῦσε δύναμη. Ὁ ἱερέας καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη, ὡς καί σήμερα, διά τῆς νηστείας πλησιάζει τίς ἀκολουθίες. Ὁ προφήτης Ἠλίας 40 μέρες νηστεύει γιά νά ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί. Οἱ τρεῖς Παῖδες, ὁ προφήτης Δανιήλ, ὁ Τίμιος Πρόδρομος...

Ἡ νηστεία εἶναι θεμέλιο κάθε ἀρετῆς.

Ἡ νηστεία φυλάσσει τά νήπια.

Ἡ κοιλιά μας μοιάζει μέ μικρό ἄγριο σκυλάκι. Πρέπει νά τό δέσουμε.

Χωρίς νηστεία κανένα ἀνδραγάθημα δέν μπορεῖς νά κάνεις. Προϋπόθεση ἡ προαίρεσή μας.

Ἄν δέν διαλέξεις αὐτό πού θέλει ὁ Θεός, θά διαλέξεις αὐτό πού θέλει ὁ διάβολος!

Ἡ νηστεία προκαλεῖ συναναστροφή μέ ἀγγέλους.

Οἱ ἄγγελοι, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπογράφουν τούς νηστεύοντες.

Μέ τή νηστεία φεύγουν οἱ ὑποψίες ἀπό τά ζευγάρια. Ὅπου τρῶνε καί πίνουν ἀναμενόμενα ὅλα τά πάθη.

Πῶς θά ἀπολαύσεις τό Πάσχα ἄν δέν νηστέψεις πρίν; Ἡ στέρηση ὁδηγεῖ στήν ἀπόλαυση τῶν τροφῶν.

Ἡ νηστεία εἶναι τρόπος ζωῆς.

Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι μορφή νηστείας.

Λέει ὁ ἅγιος Παΐσιος: ¨Ὁ μοναχός ἀνεβαίνει καθέτως τό βουνό. Ὁ κοσμικός περιστροφικά¨.

Ἡ νηστεία δέν εἶναι σκοπός.

Ἐπειδή δέν ξέρουμε τό Εὐαγγέλιο, καθώς μᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου, πέφτουμε σέ παγίδες.

Οἱ καλύτεροι φίλοι εἶναι αὐτοί πού μᾶς συκοφαντοῦν. Γίνονται εὐεργέτες μας....

Οἱ ἀνθρωποκεντρικοί κάνουν φιλοσοφικούς λόγους. Ὁ Θεάνθρωπος μᾶς δίνει τό Εὐαγγέλιο....

Λογικός εἶναι αὐτός πού ζεῖ δοξολογώντας τόν Θεό...

Τό ἄγχος εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Θέλουμε νά τά κάνουμε ὅλα...

Βεβαίως νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες κοινωνοῦν τό Πάσχα, ἀλλά ὄχι ἀπροϋπόθετα. Ἐν μετανοίᾳ! Μετανοῶ σημαίνει ἐπιστρέφω στόν Θεό...

Ὑπάρχει προληπτική καί θεραπευτική μετάνοια....

Γιατί 40 μέρες; Ἀπό τό 10% τῆς παραγωγῆς πού προσέφεραν οἱ Ἑβραῖοι στόν Θεό κάθε χρόνο. Ἔτσι κατά προσέγγιση, στρογγυλοποιώντας, 365 : 10 = 36.5, δηλ. 40. Ἀποδεκάτωση τοῦ χρόνου....

Ἔχουμε νηστεία ποιότητας, ποσότητας καί γεύσεως. Ἀποφεύγουμε δηλ. σέ περίοδο νηστείας τά ἐξαιρετικά, τά πολλά καί τά εὔγευστα,...».

Ἀπό ὅλα μποροῦμε νά τρῶμε, ὅταν καί ἐφ’ὅσον μᾶς τό ἐπιτρέπει ἡ Ἐκκλησία μας...

Καλή Σαρακοστή! ».


Πέμπτη 23 Μαΐου 2019

ΠΕΘ: Ο Νεκροφόρος και η περί Παιδείας μυθαλήθεια



Ο Νεκροφόρος και η περί Παιδείας μυθαλήθεια
Μια φορά κι έναν Καιρό ζούσε στην Πόλη η οικογένεια του Νεκροφόρου. Ο Νεκροφόρος ήταν παιδί από καλούς γονείς της Πόλης, όμως ήταν τέτοιας άτακτης φύσης, που, όταν βρισκόταν στην Εκκλησία, χλεύαζε τους Αγίους καί μουντζούρωνε τις εικόνες τους. «Ε, παιδί, είναι», έλεγαν στην Εκκλησιά, «θα μεγαλώσει»...
Μεγαλώνοντας, ο Νεκροφόρος, όλο καί πιο πολύ αρέσκονταν στη μουντζουρική μάθηση και κατάφερε να περάσει στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας στην κατεκτημένη Πόλη. Ήταν από τους πρώτους, μάλιστα, που σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή ψευδολογίας του Mastag. Έκανε ειδίκευση στο θέμα: «Ιστορία της ψευδολογίας και εφαρμογή της στον χώρο της εκπαίδευσης». Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας Σχολών (στις Σχολές αυτές μπερδεύουν πολύ τα γράμματα της λέξης διδάκτορας) που επιδοτούνταν από «Οργανώσεις Ψευδολογίας και Πολέμου» (ΟΨΠ).
Ήξερε, λοιπόν, καλά ότι, μιλώντας για την ειρήνη, μπορούσε εύκολα να κάνει τον λαθροπόλεμο και, μιλώντας για αγάπη μπορούσε να πειράζει με κόκκινα μαρκαδοράκια, χωρίς να τον βλέπουν, τις εικόνες των αγίων του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης.
Σε μια εποχή μεγάλης κατάπτωσης, όπου κυριαρχούσε στη χώρα που οι γονείς του κατέφυγαν -αφού στη χώρα που γεννήθηκαν καταδιώχθηκε η πραγματική Αγάπη και προσφύγεψαν- αναζητούσαν υπουργούς διακεκριμένους στην ψευδαπάτη. Την εποχή αυτή η ψευδαπάτη θεωρούνταν το μεγαλύτερο προσόν, διότι, μέσω αυτής, θα γινόταν η ταφή του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης χωρίς τιμές.
Ο Αυτοκράτορας της χώρας, που έδειχνε εσχάτως να ενδιαφέρεται για τη χριστολογία (!), είχε διαλέξει τον Νεκροφόρο, ανάμεσα σε άλλους πολλούς καθαιρετικούς, για να κουμαντάρει την καθαίρεση της πραγματικής μόρφωσης. Αυτή, πλέον, έπρεπε να φυλακισθεί από την εκπαίδευση στην απνεύματη γνώση, δια της συγγραφής φακέλων αντί Βίβλου, που θα αναδείκνυαν, μέσω της προβολής νεκρών ειδήσεων και της προπαγάνδας, όλους τους νεκρότοπους και τις πτωματικές επιστήμες. Ο Νεκροφόρος ήταν, σύμφωνα με τα πνευματοκτόνα μέτρα μετρήσεως του «Καιρού», ο καλύτερος φίλος του αδηφάγου παραπολιτισμού.
Τώρα, λοιπόν, είχε έλθει η ώρα που έπρεπε να αποσυρθούν όλες οι εικόνες αγίων από τα σχολεία, να προκριθούν μόνο εκείνοι οι καθηγητές που βεβήλωναν τις αγιογραφίες καί τις κλωτσούσαν με φτυσιές στα προαύλια, στρώνοντας τα παγγάρια της αγοροπωλησίας των «προοδευτικών» τους κατορθωμάτων.
Έπρεπε τάχιστα, σαν ήταν η τελευταία εξουσία του κόσμου, να προαχθούν όσοι παραχάραζαν το νόημα του πολιτισμού της πραγματικής Αγάπης. Έτσι, θα γινόταν πράξη το όνειρο για τη δημιουργία της Νεκρόπολης στη χώρα της Ακρόπολης!
Οι υπεύθυνοι για τον «θανατισμό» της χώρας χαίρονταν με τον Νεκροφόρο, προπάντων οι Μεγάλοι Αρχιερείς των παλιών καί νέων ειδώλων και του θρησκειοπολιτισμού.., όσοι, δηλαδή, απολάμβαναν τον βίο τους μέσα στα θρησκειοσάβανα και θεωρούσαν, οι δυστυχείς, τα δισκοπότηρα ως νεκροπότηρα!
Ο Νεκροφόρος έφερνε με ζήλο σε πέρας το πειρασμικό πάρεργό του, μιλώντας γαυριών σε Συνέδρια ψευδολογίας και νεκροπολιτισμού, που προκρίνουν τα «dead news». Κι αφού ευχαριστιὀταν τόσο πολύ, σκοτώνοντας τις λέξεις, άρχισε να καταπιάνεται και με τους αριθμούς. Ακόμα κι αυτή η αρτιότητα του δυο και δυο ίσον τέσσερα, άρχισε να τον ενοχλεί κι αυτή. Για τον κατάφορο βιασμό των επιστημών της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, και της Γλωσσολογίας, εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους. Αυτός κι όμοιοί του, όμως, τους μέτρησαν με χοντρά μυωπικά γυαλιά και φόβο, κάτω από το μουστάκι. Κατ’ αντιστοιχίαν, τους χιλιάδες Θεολόγους, που αντιδρούν στις νεκροφόρες αποφάσεις και τις παραθρησκευτικές οσμές, τους μετρούσε στα κομμένα δάχτυλα. Έτσι, στην εκβιαζόμενη χώρα διδάσκονται, πλέον, άλλα μαθηματικά, που υπηρετούν την προπαγάνδα του φθονόφιλου εξουσιασμού!
Ο Νεκροφόρος πίστευε στην εξουσία, την οποία έχτιζε πάνω στη βεβήλωση της αγιότητας και ουδέποτε ένιωσε ότι οι βεβηλωμένοι Άγιοι, ναι αυτοί, εύχονται υπέρ της επιστήμης του αληθούς και της Παιδείας στον τόπο όπου μαρτύρησαν και μαρτυρούν ακόμη την Αλήθεια, η οποία αναζωγραφεί αχειροποίητα τις βεβηλωμένες εικόνες τους...

Εκ του ΔΣ της ΠΕΘ

Mεσοπεντηκοστή: Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα



Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας.

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν».

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ«Η ζωή Του ζωή μου».

ζητείτέ με αποκτείναι, ότι ο λόγος ο εμός ου χωρεί εν υμίν


ζητείτέ με αποκτείναι, ότι ο λόγος ο εμός ου χωρεί εν υμίν. Ιω. 8,37
Γιατί δεν μπορούσε ο λόγος του Χριστού να επικρατήσει στη γερουσία των Εβραίων προεστώτων; Διότι ήταν τόσο γεμάτοι με κακία, ώστε δεν υπήρχε τόπος μέσα τους για τον θείο σπόρο, για τη θεία επαγγελία. Οτιδήποτε φύτρωνε μέσα στις καρδιές τους ήταν ο σπόρος του σατανά, του αντίχριστου. Γι’ αυτό ζητούσαν να σκοτώσουν τον Χριστό. Μέσω του προφητάνακτος ψαλμωδού μιλάει ο Κύριος: Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός(Ψαλμ. 45:10). Είναι λοιπόν απαραίτητο να κενωθεί κανείς από οτιδήποτε αντιτίθεται στον Θεό, δηλαδή από καθετί εσωτερικό, το οποίο εμποδίζει το φως της γνώσεως του Θεού να κατοικήσει μέσα μας.
Όταν ο άνθρωπος αδειάσει τον εαυτό του απ’ αυτό, τότε και μόνον τότε μπορεί να καταλάβει ότι ο Θεός είναι Θεός. Όσο η ψυχή του ανθρώπου είναι γεμάτη με σκέψεις χωρίς Θεό, συναισθήματα χωρίς Θεό και επιθυμίες χωρίς Θεό, ο άνθρωπος είναι εντελώς ανίκανος να ακούσει η, να δεχθεί τον λόγο του Θεού. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν Θεό μέσα τους, ενεργούν υποκινούμενοι από μια κολασμένη παρόρμηση να ξεριζώσουν τον Θεό απ’ την ψυχή εκείνου πού Τον έχει.
Αλλά ζητείτε με αποκτείναι. Γιατί; Διότι ούτε ένας θείος λόγος του Χριστού δεν μπόρεσε να βρει καταφύγιο ή αποδοχή στις άθεες καρδιές τους. Μη, έχοντας τίποτε κοινό με τον Κύριο Ιησού Χριστό οι Εβραίοι πρεσβύτεροι ήταν εξαρχής ανίκανοι να έχουν οποιοδήποτε είδος φιλικής σχέσης μαζί Του.
Ω Κύριε Ιησού, ευλογημένε Σωτήρα μας, βοήθησέ μας να κενωθούμε άπ’ όλους τους αμαρτωλούς σπόρους μέσα μας, ώστε ο άγιος λόγος Σου να μπορεί να εισέλθει εκεί και να μας φωτίσει, να μας ενισχύσει και να μας αναστήσει.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Για τους στενόμυαλους για τους οποίους το έγκλημα είναι πιο κοντά από την αγάπη του Θεού.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Φεβρουάριος), Εκδ. Άθως.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2019

Δάσκαλοί μας στήν ζωή, σύμφωνα μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος», δέν εἶναι οἱ θεοφόροι, γλυκύτατοι Πατέρες μας, ἀλλά οἱ παπικοί, οἱ προτεστάντες, οἱ ὁμοφυλόφιλοι, ὅλα τά ξόανα τῆς Νέας ἐποχῆς. Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος Ι. Ἄδηλοι σκοποί τῆς Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν.


Συνεχίζουμε νά ἔχουμε τά μάτια μας στραμμένα στά ὅσα ἐλέχθησαν, ἐπράχθησαν καί ἐγράφησαν στή λεγόμενη  «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»(ἐφεξῆς Α.Μ.Σ.). Φοβούμεθα ὅτι ἡ ἀρξαμένη ἀλλοίωση στό ὀρθόδοξο ἐκκλησιολογικό φρόνημα καί στίς διατυπώσεις τῶν ψηφισθέντων κειμένων πού ἀφοροῦν στήν ἐν Χριστῷ ζωή θά συνεχισθεῖ μέ ταχύτατους ρυθμούς.  Φαίνεται ὅτι τελικός σκοπός τῶν οἰκουμενιστῶν δέν εἶναι ἡ ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος σέ θεωρητική βάση ἀλλά ἡ μετάλλαξη τῆς ὀρθοδόξου βιοτῆς σέ κάτι ξένο, ἀλλόκοτο καί ἀσυμβίβαστο μέ τίς θεῖες Γραφές καί τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων δηλαδή σέ κάτι οὐσιαστικά ἀντίθετο μέ τήν Θεία Οἰκονομία τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τρία δείγματα πού φανερώνουν τίς προθέσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:
α) Οἱ νύξεις πού ἔγιναν ἀπό «ὀρθοδόξους» ἱεράρχες κατά τήν προετοιμασία τῆς Α.Μ.Σ. νά γίνει λόγος στά ὑπό ψήφιση κείμενα γιά τἠν καταπολέμηση τῶν διακρίσεων λόγῳ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ,
β) Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κατά τήν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν  τῆς Α.Μ.Σ. εἶπε ὅτι ἡ «Αὐτοῦ Ἁγιότης ὁ Πάπας τῆς Ρώμης» εὔχεται γιά τήν  ἐπιτυχία τῶν ἐργασιῶν τῆς Α.Μ.Σ.  Καί σέ λίγες ἡμέρες «ἡ Αὐτοῦ Ἁγιότης» διεκήρυξε σέ ὅλον τόν κόσμο ὅτι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά ζητήσουν συγγνώμη ἀπό τούς ὁμοφυλόφιλους! 
γ) Οἱ συζητήσεις πού ἔγιναν στήν Α.Μ.Σ. γιά τό γάμο τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν ἐνάντια στόν Κανόνα τῆς Πενθέκτης Συνόδου.
Σέ ὅλη αὐτή τή στρατηγική τῆς Νέας ἐποχῆς χρήσιμο εἶναι -ἄν δέν ἀποτελεῖ «λαγό»- τό βιβλίο «Ἕλξη καί Πάθος».  Γίνεται μ΄ αὐτό μιά σαφής προετοιμασία τοῦ «προβληματισμένου» ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ γιά τό «πρόβλημα» τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί δίνονται νεοεποχίτικα ὅπλα δῆθεν ἐπιστημονικά ψυχολογικά καί φιλοσοφικά γιά νά γίνει ἀποδεκτή στήν ὀρθόδοξη συνείδηση τό φρικτό αὐτό πάθος, τοὐλάχιστον νά ἀρχίσει μιά... συζήτηση πού ἀσφαλῶς θά μεταφερθεῖ καί σέ μιά πανορθόδοξη Σύνοδο.

ΙΙ.  Σύμφωνα μέ τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» περιττοί καί ἄστοχοι στή διδασκαλία τους σχετικά μέ τά αἰσχρά πάθη οἱ Ἅγιοι Πατέρες

Ὁ συγγραφέας π. Βασίλειος Θερμός γιά νά στηρίξει τίς θέσεις του χρησιμοποιεῖ τά ξόανα τῆς Ν. ἐποχῆς, πλειάδα ὁμοφυλοφίλων καθηγητῶν τῆς Κ. Διαθήκης στά πανεπιστήμια τῆς Δύσεως στρατευμένων στήν προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ὅλοι τους σχεδόν διαστρέφουν τά ἁπλᾶ καί αὐτονόητα διδάγματα τῶν ἁγίων Γραφῶν ἤ ἀρνοῦνται τήν ἀλήθεια τῆς Κ.Δ. Ἕνας τέτοιος «καθηγητής» συνιστᾶ στούς Χριστιανούς «abandon the Bible»(ἐγκαταλεῖψτε τή Βίβλο!). ( Εἶναι σάν νά λέει ὁ καρδιολόγος στόν ἀσθενῆ του : «ἐγκαταλεῖψτε τά φάρμακά σας»).  Ἄλλος λέει :ἀπορρίπτουμε τίς βιβλικές ρήσεις πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὁ π. Βασίλειος παραθέτει ὅλα αὐτά τά βλάσφημα κατεβατά καί δέν μᾶς λέει τό, γιατί. Ποιός ἕλληνας πείθεται ὅτι αὐτό γίνεται ἀπό ἕναν κληρικό γιά ἐπιστημονικούς λόγους;
Ὅσον ἀφορᾶ στούς ἁγίους Πατέρες φαίνεται πώς εἶναι περιττοί καί ξεπερασμένοι γιά τόν π. Βασίλειο. Θεωρῶ σκόπιμο νά ἐπαναλάβω αὐτό πού γράφει : «Εἶναι φανερό, ὅπως γράφει ὁ ὀρθόδοξος Johnson, ὅτι ʺἀκόμη καί μεγάλοι ἅγιοι, διάσημοι ὡς σπουδαῖοι θεολόγοι καί ἐξαιρετικές διάνοιες, ἔκριναν μέ βάση τήν θεολογική γνώση πού ἦταν διαθέσιμη στήν ἐποχή τους. Καθώς σέ μεγάλο βαθμό αὐτή ἦταν λανθασμένη, αναπόφευκτα κατέληξαν σέ ἐσφαλμένα συμπεράσματα ʺ(σ. 398-399).
Τί νά τήν κάνει ὁ π. Βασίλειος αὐτή τή «λανθασμένη θεολογική γνώση» τῶν Πατέρων, ὅταν ἔχει τόσους καθηγητάδες, τόσους ἐπιστήμονες πού τά ξέρουν ὅλα;  Ἀλλά ἄς δοῦμε τή θέση πού δίνει στούς Ἁγίους Πατέρες μέσα στό βιβλίο του.
Στό κεφάλαιο Παραδοσιακές θεολογικές θεωρήσεις (σσ. 291-342) ἐνῷ περιμένεις νά διαβάσεις τήν παραδοσιακή διδασκαλία, τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς ὁμοφυλοφιλίας-ὑποτίθεται ὅτι τό βιβλίο ἀποτελεῖ «διεπιστημονική προσέγγιση» - βρίσκεις στὀ πρῶτο ὑποκεφάλαιο μέ τίτλο «βιβλικές καταδίκες» μόνο τά σχετικά ἁγιογραφικά χωρία πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία ἐνῷ ἀμέσως ἀκολουθεῖ προσπάθεια ἀνατροπῆς τῶν ὅσων διδάσκει ἡ ἁγία Γραφή, ἀπό κάποιους ξένους «θεολόγους» τῆς κακιᾶς ὥρας.  Στή συνέχεια παραθέτει σέ δύο εἰδικά ὑποκεφάλαια μέ τίτλους «Ρωμαικαθολικά ντοκουμέντα» καί «ἀγγλικανικές τοποθετήσεις» ὅ,τι φρονοῦν παπικοί καί προτεστάντες γιά τήν ὁμοφυλοφιλία.   Αὐτές εἶναι οἱ παραδοσιακές θεολογικές θεωρήσεις τοῦ π. Θερμοῦ!  Δύο τινά ἀξίζουν σχολιασμοῦ. α)  στήν οἰκουμενιστική προοπτική τοῦ συγγραφέως παραδοσιακό εἶναι κάτι παλαιό καί παρωχημένο πού φρονοῦν ὀρθόδοξοι, παπικοί καί προτεστάντες ἀδιακρίτως. β) ἀναρωτιέσαι μήπως ὑπάρχει τρικυμία ἐν κρανίῳ, ἀφοῦ πουθενά δέν βρίσκεις τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων στό εἰδικό αὐτό κεφάλαιο.  Παραδόξως, γνῶμες ἁγίων Πατέρων ἀναφέρονται στό ἑπόμενο κεφάλαιο πού φέρει τόν τίτλο ʺἈναθεωρητικέςʺ θεολογικές ἑρμηνεῖες(σσ. 343-424). Στό κεφάλαιο αὐτό προτεστάντες καί παπικοί, ἀκόμη καί ἕνας καθηρημένος παπικός κληρικός ὁμοφυλόφιλος ἐπίτίθενται μετά μανίας στήν Ἁγία Γραφή προσπαθώντας νά τήν «ἀναθεωρήσουν» ἑρμηνευτικά καί νά καταργήσουν τή θεόπνευστη διδασκαλία της.  Οἱ ἀνοησίες, οἱ βλασφημίες καί οἱ σοφιστεῖες τους δέν ἔχουν ὅριο.  Ἀνάμεσα σ΄ αὐτά, στό ὑποκεφάλαιο «Ἀκύρωση βιβλικῶν στερεότυπων», βρίσκονται μαρτυρίες Πατέρων τούς ὁποίους ἐπικαλεῖται ὁ π. Βασίλειο στήν ἀγωνιώδη του προσπάθεια νά ἀποδείξει ὅτι «ἡ πατερική γραμματεία διχάζεται»  δηλ. ὅτι ἄλλοι ἀπό τούς Πατέρες ταυτίζουν τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων μέ τήν ὁμοφυλοφιλία καί ἄλλοι ὄχι. Βρίσκει κάποιες ἀναφορές σέ κάποιους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι κάνοντας λόγο γιά τά Σοδομα δέν θίγουν ἄμεσα τήν ἀρρενομανία τῶν κατοίκων τους.  Δύο παραδείγματα.
Γράφει ὁ π. Βασίλειος : «ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης βλέπει ἀναλογία μέ τούς Σοδομίτες στήν ἐπιθετικότητα τήν ὁποία τό ἑβραϊκό συνέδριο ἐκδήλωσε πρός τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ὡς κραυγή πού ἀκούσθηκε στόν Θεό ὅπως καί ἡ κραυγή Σοδόμων....Ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής ἐξισώνει τήν σοδομιτική ἁμαρτία μέ τήν ἀμετανοησία : «ἐξαιτίας τῆς μετάνοιας ὁ Θεός ἔσωσε τούς Νινευΐτες, ἐνῷ τούς Σοδομίτεςπού ἔδειξαν ἀδιαφορία τούς κατέκαψε»(σ. 363).    
Εὔκολα ἀπαντᾶ κανείς α) ὅτι  παραλληλίζοντας ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης τήν ἐπιθετικότητα τῶν Ἑβραίων μέ τήν κραυγή Σοδόμων μήπως ἀρνεῖται τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων ἐξ αἰτίας τῆς «ἀνδρομανίας» (Ἅγ. Γρηγόριος Θεολόγος) τῶν σοδομιτῶν; Ἁπλῶς χρησιμοποιεῖ μιά, τή δυνατότερη ἀναλογία κακότητας Ἑβραίων καί Σοδομιτῶν. β) Ἄραγε γιά ποιά ἀμετανόητη ἁμαρτία κατέκαψε ὁ Θεός τούς Σοδομίτες, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Μᾶρκος; ἀσφαλῶς γιά τή μανιώδη ἀρσενοκοιτία τους.
Χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τόν ἅγιο Μάξιμο, ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι «οἱ κάτοικοι τῶν Σοδόμων, τῆς Αἰγύπτου καί οἱ ἄλλοι πού σέ διάφορους καιρούς δέχτηκαν τήν πολύτροπη τιμωρία...δέν τιμωρήθηκαν τόσο γιά τήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ ὅσο γιά τό μεταξύ τους μῖσος» (σ. 363)). Δέν κάνει ὁ ἅγιος Μάξιμος εἰδική ἀναφορά στό κείμενο αὐτό  στούς σοδομίτες, ἀλλά ἀναφέρεται μαζί μέ αὐτούς καί σέ πολλούς ἄλλους πού τιμωρήθηκαν ἀπό τό Θεό. Κοινός παρανομαστής ὅλων εἶναι τό μῖσος.  Ὅμως εἰδική ἀναφορά στό σοδομισμό γίνεται ἀπό τόν ἅγιο Μάξιμο στήν ἐπιστολή του πρός Γεώργιο ὅπου γράφει : «Ἄς ἀποφύγουμε τά Σόδομα, ἐννοῶ τήν πλάνη τῶν αἰσθήσεων καί τή σύγχυση γύρω ἀπό τά αἰσθητά».  Ἀναφέρει αὐτό τό ἀπόσπασμα ὁ π. Βασίλειος, ἀλλά φαίνεται παραβλέπει τό  φανερό νόημά του.  Γιατί ὁ Ἅγιος παρομοιάζει  τά Σοδομα μέ τήν πλάνη τῶν αἰσθήσεων;  Διότι ἡ φρικτότερη πλάνη τῶν αἰσθήσεων εἶναι ἡ ἁρπαγή τους ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία, ὅπου παγιδευμένες, ὄχι ἁπλῶς πλανῶνται, ἀλλά ἔχουν χάσει τό δρόμο τους, ἔχουν πλήρως διαστραφεῖ καί ὁδηγοῦν σέ πλήρη σύγχυση τόν ἄνθρωπο.
Αὐτοί εἶναι κατά βάσιν οἱ Πατέρες, πού ἰσχυρίζεται ὁ π. Βασίλειος ὅτι ἔχουν ἀποταυτίσει τά Σόδομα ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία.  Στή συνέχεια παραθέτει ἀποσπάσματα κειμένων ἁγίων Πατέρων πού ρητῶς ἀποδίδουν τήν καταστροφή Σοδόμων στήν ἀρσενοκοιτία. Πρῶτα παραθέτει  ἕνα μεγάλο ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς, πού εἶναι μάχαιρα ὀξεῖα καί δίστομος κατά τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τό ὁποῖο ἀφήνει ἀ σ χ ο λ ί α σ τ ο. Ἀκολούθως παρατίθενται ἀποσπάσματα ἀπό τίς Ἀποστολικές Διαταγές, τόνἍγιο Μακάριο, τόν Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, τόν Ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σῦρο, τόν ἅγιο Αὐγουστῖνο καί τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Μέγα.  Οὐσιαστικά δέν ὑπάρχει καμμιά διαφορά μεταξύ τῶν Πατέρων.
Τό κυριώτερο ὅμως πρόβλημα τοῦ βιβλίου παραμένει τό γεγονός ὅτι δέν ἀναφέρεται σ΄αὐτό τίποτα συστηματικό γι΄αὐτή καθ΄αὐτή τή διδασκαλία τῶν Πατέρων. Μόνο σκόρπια πατερικά ἀποσπάσματα πρό πάντων τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου, μέ μοναδικό σκοπό νά ἀναιρεθοῦν.      
Δεδομένης αὐτῆς τῆς ἀνίερης προσπάθειας,  σέ ἑπόμενο κείμενό μας θά κάνουμε μιά ὅσο γίνεται συντομώτερη ἀναφορά στήν πατερική διδασκαλία γιά τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Μετά σεβασμοῦ παρατηρήσεις στό κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Καρπασίας κ. Χριστοφόρου: «Ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου» (πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Φωτοπούλου, ἐφημερίου Ἱ.Ν.Ἁγίας Παρασκευῆς )


Ὁ Σεβασμιώτατος μέ τό παραπάνω κείμενό του προσπαθεῖ νά «σώσει» τήν ἀνύπαρκτη ὀρθότητα τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον» πού ἐνέκρινε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης. Γράφει μεταξύ ἄλλων τά ἀκόλουθα :
«... κανένα κείμενο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τέλειο, οὔτε ἡ χρήση τῶν καλύτερων θεολογικῶν ὅρων καὶ λέξεων μποροῦν νὰ ἀποδώσουν στὴν ἀκρίβειά του τὸ περιεχόμενο τῆς ἀποκαλυφθείσας πίστεώς μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅπου χρησιμοποιήθηκαν οἱ ὀρθότεροι, κατ᾽ ἄνθρωπο, ὅροι, χρειάστηκε νὰ ἑρμηνευτοῦν ἀπὸ τοὺς Πατέρες διὰ τῶν συγγραμμάτων τους γιὰ νὰ γίνουν κατανοητοὶ καὶ ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας».
Μήπως ξεφεύγουμε τελείως ἀπό τήν ὀρθόδοξη αἴσθηση ταυτίζοντας ἤ ἔστω συγκρίνοντας τό διπλωματικό καί οἰκουμενιστικό λεξιλόγιο τῆς Κρήτης μέ τήν ὑψίστου ἐπιπέδου θεολογική ἀκρίβεια καί τήν θεοπνευστία τῆς ὁρολογίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων;
Παρακατιών γράφει, παραπέμποντας σέ ἀποσπάσματα τοῦ κειμένου τῆς Κρήτης, τά ἑξῆς :
‘’Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βρίσκεται σὲ διάλογο μαζί τους:[ μέ τίς ἑτερόδοξες «ἐκκλησίες»] (ἐπειδὴ κουβαλοῦν ἀπὸ τὴν πρώτη χιλιετηρίδα κάποια ἐκκλησιολογική βάση), ὥστε νὰ ἀποσαφηνισθεῖ τὸ ὅλο ἐκκλησιολογικό θέμα καὶ "ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ᾽ αὐταῖς διδασκαλίας περὶ μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καὶ ἀποστολικῆς διαδοχῆς" (ἄρθρο 6). Μὲ τὸ διάλογο αὐτὸ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία "δίνει δυναμικὴν μαρτυρίαν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καὶ τῶν πνευματικῶν αὐτῆς θησαυρῶν πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς" (ἄρθρο 6). Ὁ διάλογος αὐτὸς γίνεται "ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων" (ἄρθρα 3, 5, 8, 18), ὡς "ἡ συνέχισις τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν διηρημένον χριστιανικὸν κόσμον ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως καὶ πίστεώς της" (ἄρθρο 24). Ἀκόμα ὁ διάλογος αὐτὸς διεξάγεται "ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθόδοξου ἐκκλησιολογίας καὶ τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως" (ἄρθρο 20).
Ἡ ὑποκρισία τοῦ... κρητικοῦ κειμένου στό μεγαλεῖο της! "Διαλέγεται" ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία " ὥστε νά ἀποσαφηνισθεῖ τό ὅλο ἐκκλησιολογικό θέμα καί ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ΄ αὐταῖς διδασκαλίας περί μυστηρίων, χάριτος, ἱερωσύνης καί ἀποστολικῆς διαδοχῆς’’!!! Δηλαδή τί χρειάζεται νά "ἀποσαφηνισθεῖ"; Ἄν ἔχει ὁ πάπας καί ὁ Παπισμός άποστολική διαδοχή; Ἄς μήν ξεχνᾶ ὁ Σεβασμιώτατος τήν ἀναγνώριση στό Balamand τοῦ ἰσοκύρου τῶν Μυστηρίων Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Ἰδού μέρος τοῦ συμφωνηθέντος κειμένου : «Από τις δύο πλευρές[Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν] αναγνωρίζεται ότι αυτό που ο Χριστός ενεπιστεύθη στην Εκκλησία Του -ομολογία της αποστολικής πίστεως, συμμετοχή στα ίδια μυστήρια, προ πάντων στη μοναδική Ιερωσύνη που τελεί τη μοναδική θυσία του Χριστού, αποστολική διαδοχή των Επισκόπων-δεν δύναται να θεωρήται ως η ιδιοκτησία της μιας μόνον από τις Εκκλησίες μας. Στα πλαίσια αυτά είναι προφανές ότι κάθε είδους αναβαπτισμός αποκλείεται». Στο «Κοινό Ανακοινωθέν» του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β΄και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, στις 29 Ιουνίου 1995, έγινε η εξής δήλωση: «Μία κοινή μυστηριακή αντίληψη της Εκκλησίας έχει εμφανισθεί, διατηρείται και μεταδίδεται στο χρόνο διά της αποστολικής διαδοχής…παρακινούμε τους πιστούς μας, Καθολικούς και Ορθοδόξους, να ενισχύσουν το πνεύμα της αδελφότητας, το οποίο προέρχεται από το ένα βάπτισμα και από την συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή». (Τά κείμενα ἐλήφθησαν ἀπό τήν εἰσήγηση τοῦ π. Πέτρου Heers «Τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος στό Συνέδριο γιά τόν Οἰκουμενισμό τό 2004 στή Θεσσαλονίκη).
Τό γραφέν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία"δίνει δυναμικὴν μαρτυρίαν τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθείας καὶ τῶν πνευματικῶν αὐτῆς θησαυρῶν πρὸς τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς" τό πιστεύει ὁ ἅγιος Καρπασίας ὡς ἀκολουθούμενο ἀπό τά ποικίλα οἰκουμενιστικά διαβούλια; Δηλαδή στούς διαλόγους οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπισημαίνουν μέ ἁγιοπατερική θεμελίωση, δυναμικά τίς πλάνες τῶν ἑτεροδόξων, μαρτυροῦν τήν ἀλήθεια ὅπως βιοῦται ἀπό τούς ἁγίους μας καί καλοῦν τούς ἑτεροδόξους μέ ἀγάπη νά ἐπιστρέψουν σ΄αὐτή τήν Ἀλήθεια; Μά σέ ποιούς ἀπευθύνεται μέ τό κείμενό του ὁ καλός ἐπίσκοπος;
Ὅσον ἀφορᾶ στό διακηρυσσόμενο ὅτι "ὁ διάλογος γίνεται "ἐπί τῇ βάσει τῆς τῶν ἀρχῶν τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως" πρέπει νά ἔχει κατά νοῦν ὁ Σεβασμιώτατος Καρπασίας ὅτι ἀπευθύνεται ὄχι σέ κάποια ἐλίτ θεολογούντων, ἀλλά στό πολύ στενοχωρημένο πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, τό ὁποῖο βλέπει, ἐκτός ἀπό τά ἀπαράδεκτα κείμενα πού συνυπογράφονται- πολλές φορές "ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ"- τίς συμπροσευχές πού γίνονται μέ τούς αἱρετικούς κατά τή διάρκεια τῶν διαλόγων, τίς συμπροσευχές στήν Ἀσσίζη κλπ. Γιά ποιά "κανονικά κριτήρια" μιλᾶμε;
Καταλήγοντας φρονῶ ὅτι ὅταν διαβάζουμε ἤ ἑρμηνεύουμε ἕνα τέτοιο κείμενο, ὅπως τό κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον» πρέπει νά ἔχουμε κατά νοῦν ὅλα τά συμπαρομαρτοῦντα ἐδῶ καί 100 χρόνια κείμενα καί γεγονότα στά ὁποῖα ἐμπλέκονται οἱ Οἰκουμενιστές. Ἐν πάσῃ περιπτώσει τό πιό πάνω κείμενο δέν «σώζεται» μέ τίποτα! Ἡ ἐπίπεδη καί ρηχή προσέγγιση, ἀνάγνωση καί ἑρμηνεία τέτοιων κειμένων, πού τούς δώσαμε καί μεγάλη σημασία παρά τήν ἀσημαντότητά τους, ἀποπροσανατολίζει καί ἐμᾶς πού γράφουμε καί ὅσους μᾶς διαβάζουν.