Καθ. Γεώργιος Παῦλος: Ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν θέτει τίς βάσεις γιά νά ὑποχωρήσει ὅλος ὁ Ἑλληνισμός κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

▼

Καθ. Γεώργιος Παῦλος: Ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν θέτει τίς βάσεις γιά νά ὑποχωρήσει ὅλος ὁ Ἑλληνισμός κάτω ἀπό τόν Ὄλυμπο.

ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΑ.

Ομιλεί ο κ. Γεώργιος Π. Παύλος, Καθηγητής Φυσικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Δ.Π.Θ.) και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.)

Ήταν όντως μία έκπληξη και για μένα αυτή η απήχηση μιας πολύ σύντομης τοποθέτησής μου για το θέμα της Μακεδονίας στο Σύνταγμα. Πριν απαντήσω στο ερώτημά σας θέλω να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για το LiveMedia που δίνει την δυνατότητα σε ανθρώπους, σε μια στιγμή επιβαλλόμενης αφωνίας, να μιλήσουν και να εκφράσουν ως πολίτες την άποψή τους καταρχάς.

Νομίζω ότι ο Ελληνικός λαός αυτήν την στιγμή καταλαβαίνει ότι γίνεται κάτι πάρα πολύ ύπουλο εναντίον του. Τα μέσα ενημέρωσης σιωπούν. Δεν δίνουν την δυνατότητα να εκφραστεί αυτό από ανθρώπους που γνωρίζουνε, επιστήμονες ή όποιοι άλλοι. Αλλά η ψυχή του λαού μας το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα και γι’ αυτό συρρέει στα Συλλαλητήρια με τόσο αγάπη και αποφασιστικότητα.

Εγώ προσωπικά αισθάνομαι ότι η συνθήκη των Πρεσπών είναι ό,τι πιο ύπουλο έχει υπάρξει στους τελευταίους δύο αιώνες στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους. Είναι μία συνθήκη που μας ξαναπάει πίσω στην εποχή του ’21, δηλαδήΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, κάτω από την Λαμία. Διότι όταν ξέρει κανείς ιστορία καταλαβαίνει ότι η συνθήκη αυτή λέει ένα πράγμα, ότι η Μακεδονία δεν έχει σχέση με την αρχαία Ελλάδα και με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Αν διαβάσουμε προσεκτικά την συνθήκη, λένε οι σκοπιανοί ότι κοιτάξτε, εμείς δεν σας παίρνουμε τίποτα από τον αρχαίο Ελληνικό σας πολιτισμό. Άρα διαχωρίζεται η Μακεδονία από την αρχαία Ελλάδα. Αυτό είναι ένα ψέμα το οποίο ξέρουμε ιστορικά και επιστημονικά πώς το προωθούν μεγάλα διπλωματικά κέντρα, διεθνή, για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις οι Έλληνες να περιοριστούν κάτω από τον Όλυμπο. Άρα οι Έλληνες που ζουν στην Μακεδονία δεν είναι Μακεδόνες, είναι κατακτητές της Μακεδονίας. Άρα θα πρέπει να φύγουν.

ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΗ,ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας. 

Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης
είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες. 

Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ο πατέρας,
που φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού,
κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι.

Μόλις όμως χαθεί αυτή η αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι!
Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, 

αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες. 

Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις
να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Η χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται»,
ο θυμός μαζεύεται, μέχρι που ο άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος
γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο…

Αγιος Νικολαος Βελιμιροβιτς

Φαντασία τοῦ Θεοῦ στήν προσευχή. "ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ" Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Ὁ Θεός εἶναι ἀσώματος καί ἀόρατος, γι' αὐτό δέν πρέπει νά Τόν φανταζόμαστε μέ ὁποιαδήποτε μορφή τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Ὁ Υἰός τοῦ Θεοῦ, βέβαια, παραμένει ὁ μοναδικός Θεάνθρωπος. Εἰκονίζεαι, λοιπόν, μέ τήν ἱστορική ἀνθρώπινη μορφή του. Μ' αὐτή τή μορφή μποροῦμε νά Τόν ἔχουμε καί στό νοῦ μας. Ἡ θεία Του φύση, ὡστόσο, οὔτε εἰκονίζεται, οὔτε συλλαμβάνεται μέ τό νοῦ. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά ἄλλα δύο Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού εἶναι ἄπειρη καί ἀκατάληπτη ἀπό τήν περιορισμένη διάνοιά μας.
Ἕτσι, ὅταν προσευχόμαστε στό Θεό, καλύτερα εἶναι νά μή σχηματίζουμε στό νοῦ μας καιμιά παράσταση. Ἄς προσευχόμαστε ἁπλά μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Κύριος ὑπάρχει, εἶναι κοντά μας, μᾶς βλέπει καί μᾶς ἀκούει.

Ρωτᾶτε: "πῶς νά φαντάζομαι τόν Κύριο, καθισμένο στό θρόνο Του ἤ Σταυρωμένο;".
Ὅταν συλλογίζεστε ἤ μιλᾶτε γιά τόν Κύριο, τότε μπορεῖτε νά ἔχετε στό νοῦ σας κάποιαν εἰκόνα Του, ἀνάλογα μέ τήν περίσταση. Ὅταν, ὅμως, προσεύχεστε, δέν ἐπιτρέπεται νά φαντάζεστε γι' Αὐτόν κανένα σχῆμα καί καμιά μορφή.
Ὁ Θεός βρίσκεται παντοῦ, ἑπομένως ὄχι μόνο κοντά σας, ἀλλά καί μέσα σας. Ὅλα τά βλέπει. Ὅλα τ' ἀκούει. Καί ἐπιθυμεῖ τή σωτηρία σας. Ἀρκεσθεῖτε σ' αὐτή τήν πεποίθηση. Καί ἐπικαλεσθεῖτε Τον μέ τήν προσευχή χωρίς νά Τόν φαντάζεστε, χωρίς νά σχηματίζετε κάποια παράστασή Του στή διάνοιά σας.

    "Νά παραεμείνω στή καρδιά",

    "Νά σταθῶ μέ τήν προσοχή στήν καρδιά",

    "Νά κατεβάσω τό νοῦ στήν καρδιά"
-ὅλα αὐτά δηλώνουν τό ἴδιο πράγμα. Σημασία ἔχει νά συγκεντρώνετε τήν προσοχή στή καρδιά καί νά στέκεστε μπροστά στόν ἀόρατο, ἀπερίγραπτο καί ἀπεριόριστο Κύριο, ὄχι ἐγκεφαλικά, ἀλλά καρδιακά. Καί τοῦτο, ὥσπου νά κυριευθεῖ ἡ καρδιά σας ἀπό τή θεία θέρμη. Γιατί τότε μπαίνετε σ' ἕναν ἄλλο κόσμο...
"Ὅταν ἡ προσοχή μου γλιστράει πρός τήν καρδιά, φοβᾶμαι νά τήν κρατήσω ἐκεῖ".
"Ἀπεναντίας, πρέπει νά τήν συγκρατεῖτε. Καί ὅσο περισσότερο, τόσο τό καλύτερο. Μήν ἐπιτρέπετε στόν ἑαυτό σας νά χαλαρώνει καί νά διασπᾶται μέ διάφορους λογισμούς.




ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Γιά τό διαδίκτυο, πληκτρολόγηση-δημοσίευση τό:
Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/

Οι Ψαλμοί και το κομποσχοίνι Κανόνας προσευχής Τού Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Πηγή: «Από το βιβλίο: «Οσίου Θεοφάνους τού Εγκλείστου: "Ο Δρόμος τής Ζωής. Γράμματα σε μια ψυχή". Έκδοσις Τέταρτη. Ιερά Μονή Παρακλήτου. Ωρωπός Αττικής 2000).
Αναδημοσίευση από: http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr/2011/09/blog-post_27.html

Ζητάς κάποιον κανόνα προσευχής. Ναι, είναι καλό να έχουμε έναν τέτοιο κανόνα λόγω της αδυναμίας μας, ώστε αφενός να μην υποκύπτουμε στην οκνηρία και αφετέρου να συγκρατούμε τον ενθουσιασμό μας σε όρια συνετά. Όλοι οι μεγάλοι εργάτες της προσευχής τηρούσαν έναν προσευχητικό κανόνα. Άρχιζαν πάντα με τις καθιερωμένες προσευχές. Αν στη διάρκειά τους κάποια προσευχή ανασκιρτούσε μόνη της από την καρδιά τους, άφηναν τις άλλες και προσεύχονταν μ’ αυτήν. Το ίδιο ας κάνουμε κι εμείς. Οι προκαθορισμένες προσευχές χρειάζονται για να μας βάλουν στο δρόμο της προσευχής. Δίχως αυτές, δε θα ξέραμε καν πώς να προσευχηθούμε και θα μέναμε μακριά από τον Θεό.

Δεν χρειάζεται, πάντως, να χρησιμοποιεί κανείς όλες τις προσευχές που είναι γραμμένες στα διάφορα προσευχητάρια. Είναι προτιμότερο να περιορίζεται σ’ έναν μικρό αριθμό προσευχών, που θα τις κάνει με νου προσεκτικό και θερμή καρδιά, παρά να διαβάζει στα πεταχτά πλήθος προσευχών από βιβλία. Είναι δύσκολο, βλέπεις, να διατηρηθεί αναμμένη η φλόγα του προσευχητικού ζήλου με τη χρήση πολυάριθμων προσευχών.

Νομίζω πως οι ορθρινές και εσπερινές ακολουθίες, που περιέχονται στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας και σε άλλα ορθόδοξα προσευχητάρια, σου φτάνουν. Προσπάθησε μόνο να τις διαβάζεις κάθε φορά με απόλυτη προσοχή και ανάλογα συναισθήματα. Για να το κατορθώσεις ευκολότερα, αφιέρωσε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου σε σχετική προετοιμασία. Διάβασε όλες τις προσευχές, μια-μια; ξεχωριστά. Μελέτησέ τες, κατανόησέ τες, βίωσέ τες. Έτσι, όταν θα τις λες την ώρα της προσευχής, θα γνωρίζεις τα ιερά νοήματα και αισθήματα που κλείνουν μέσα τους. Προσευχή δεν είναι η απλή απαγγελία κάποιων προσευχητικών κειμένων, αλλά η αφομοίωση και βίωση του περιεχομένου τους. Η προσευχή πρέπει να βγαίνει από το νου και την καρδιά μας.

Αφού διαβάσεις και βιώσεις τις προσευχές, προσπάθησε να τις απομνημονεύσεις. Έτσι δεν θα χρειάζεται κάθε φορά, πριν προσευχηθείς , να ψάχνεις για Προσευχητάρι και για φως. Όταν θα προσεύχεσαι πάλι, η προσοχή σου δε θα διασπάται από τα αντικείμενα του χώρου. Με κλειστά μάτια, θα διατηρείς ευκολότερα τη νοερή επαφή σου με τον Θεό. Θα το διαπιστώσεις μόνη σου, αν το κάνεις.

Ύστερ’ απ’ αυτή την προετοιμασία, το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώκεις, αρχίζοντας την προσευχή, είναι η φύλαξη του νου από την άσκοπη περιπλάνηση και της καρδιάς από την ψυχρότητα. Φρόντισε με κάθε τρόπο να διατηρείς τη νοερή προσοχή και την καρδιακή θέρμη. Κάνε και όσες μετάνοιες μπορείς, λέγοντας παράλληλα την ευχή του Ιησού ή κάποιαν άλλη σύντομη προσευχή. Οι μετάνοιες θα παρατείνουν λίγο τον χρόνο της προσευχής σου, θα αυξήσουν όμως τη δύναμή της. Μετά την καθιερωμένη ορθρινή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Θεό, ζητώντας Του συγχώρηση για τα αθέλητα ξεστρατίσματα του νου σου και θέτοντας στα χέρια Του τον εαυτό σου.

Στο διάστημα της ημέρας, η μνήμη του Θεού, για την οποία τόσες φορές μιλήσαμε, διατηρείται ανεξάλειπτη με την προσευχή. Θα ήταν, λοιπόν, καλό να αποστήθιζες πέρα από την γνωστή ευχή του Ιησού, ορισμένους Ψαλμούς και να τους έλεγες κάπου-κάπου στη διάρκεια ή σε διαλείμματα της εργασίας σου. Πρόκειται για μια αρχαία χριστιανική συνήθεια, που αναφέρεται και περιλαμβάνεται στους κανόνες των μεγάλων οσίων Παχωμίου και Αντωνίου.

Αφού περάσεις έτσι την ημέρα, κάνε τη βραδινή ακολουθία σου με μεγαλύτερη επιμέλεια και αυτοσυγκέντρωση. Και αφού αναθέσεις πάλι στον Κύριο τον εαυτό σου για το διάστημα της νύχτας, κοιμήσου, ψιθυρίζοντας πάντα την ευχή ή έναν ψαλμό.

Θ’ αναρωτιέσαι ποιους ψαλμούς πρέπει ν’ αποστηθίσεις. Μα εκείνους που κατανύσσουν περισσότερο την καρδιά σου. Εσύ θα κάνεις την επιλογή. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το «Ελέησόν με ο Θεός» ( Ψαλμός 50) , το «Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον» ( Ψαλμός 102 ) και το «Αίνει, η ψυχή μου, τον Κύριον» ( Ψαλμός 145). Οι δύο τελευταίοι Ψαλμοί περιέχονται στην Ακολουθία των Τυπικών και ψάλλονται στις Λειτουργίες των Κυριακών και των εορτών. Προσθέτω σ’ αυτούς και τους Ψαλμούς της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως, «Κύριος ποιμαίνει με» (Ψαλμός 22), «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμός 23) και «Επίστευσα, διό ελάλησα» (Ψαλμός 115), καθώς και τους Ψαλμούς του Μικρού Αποδείπνου, «Ο Θεός , εις την βοήθειάν μου πρόσχες» (Ψαλμός 69) και «Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου» (Ψαλμός 142). Είναι επίσης, οι Ψαλμοί των Ωρών και άλλοι. Διάβασε το Ψαλτήρι και διάλεξε όποιους προτιμάς.

Όταν, λοιπόν, αποστηθίσεις τους Ψαλμούς της προτιμήσεώς σου, θα είσαι προσευχητικά πάνοπλη. Και κάθε φορά που κάποιος ενοχλητικός λογισμός θα απειλεί το νου και την καρδιά σου, θα τον αποδιώκεις εύκολα, καταφεύγοντας στον Κύριο είτε με την ευχή, είτε μ’ έναν Ψαλμό, ιδιαίτερα τον 69ο , «Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες».

Να αυτό που ήθελες- έναν κανόνα προσευχής. Θα τονίσω, πάντως, γι’ άλλη μια φορά, ότι δεν πρέπει να απολυτοποιείται ο κανόνας, που είναι όχι αυτοσκοπός, αλλά μέσο κοινωνίας με τον Θεό. Γι’ αυτό, άλλωστε, πέρα από τις καθιερωμένες προσευχές, δεν έχει θεσπιστεί ενιαίος κανόνας προσευχής για όλους τους πιστούς. Σημασία έχει να προσεύχεσαι ουσιαστικά, σωστά, αληθινά. Και αληθινή προσευχή είναι η νοερή παράσταση ενώπιον του Θεού μέσα στην καρδιά με αφοσίωση και εγκάρδια υποταγή σ’ Αυτόν.

Σκέφτηκα να σου προτείνω κάτι: Μπορείς να περιορίσεις τον προσευχητικό κανόνα μόνο σε μετάνοιες με την επανάληψη της ευχής, του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και σε προσευχή με δικά σου λόγια. Αντί για την ευχή μπορείς, αν προτιμάς, να επαναλαμβάνεις κάποιαν άλλη σύντομη προσευχή, που να εκφράζει τις εσωτερικές του ανάγκες ή δοξολογία και ευχαριστία στον Θεό. Καθόρισε είτε έναν αριθμό ευχών είτε ένα χρονικό διάστημα προσευχής – ή και τα δύο-, ώστε να μην κυριευθείς από την οκνηρία.

Εμείς οι άνθρωποι, βλέπεις, έχουμε μιάν ακατανόητη ιδιομορφία: Όταν καταπιανόμαστε με κάποιαν εξωτερική εργασία, μας φαίνεται πως οι ώρες περνούν σαν λεπτά. Όταν, απεναντίας, προσευχόμαστε, μας φαίνεται πως τα λεπτά περνούν σαν ώρες. Αυτή η ψευδαίσθηση δεν μας βλάπτει, όταν εκτελούμε έναν καθιερωμένο κανόνα, και μάλιστα όταν διαβάζουμε τις ιερές ακολουθίες από τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας.

Όταν, όμως, προσευχόμαστε ελεύθερα, λέγοντας την ευχή ή άλλη μικρή προσευχή, υπάρχει ένας κίνδυνος: Να σταματήσουμε την προσευχή λίγο μετά την έναρξή της, με την απατηλή βεβαιότητα ότι προσευχηθήκαμε για πολύ και ολοκληρώσαμε την ακολουθία μας. Γι’ αυτό οι καλοί εργάτες της προσευχής επινόησαν τα κομποσχοίνια, που μας προστατεύουν από τον κίνδυνο της αυταπάτης.

Το κομποσχοίνι μας χρειάζεται όταν προσευχόμαστε με στερεότυπες επαναλαμβανόμενες ευχές, όχι όταν διαβάζουμε τις προσευχές του Προσευχηταρίου.

Να πώς θα το χρησιμοποιείς: Θα το κρατάς στο αριστερό σου χέρι, θα λες μιαν ευχή, λ.χ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και θα τραβάς ένα κόμπο με τα δύο δάχτυλα, τον αντίχειρα και τον δείκτη. Θα λες άλλην μιαν ευχή και θα τραβάς άλλον ένα κόμπο. Έτσι θα συνεχίζεις, κάνοντας το σημείο του σταυρού και μια μετάνοια- είτε μικρή είτε μεγάλη, ό,τι προτιμάς- σε κάθε ευχή. Καθόρισε έναν αριθμό ευχών και αντιστοίχων μετανοιών ως καθημερινό κανόνα σου, συνάμα όμως καθόρισε κι έναν ελάχιστο χρόνο προσευχής, για να μην ξεγελιέσαι λέγοντας τις ευχές βιαστικά. Αν κάποτε ασυναίσθητα βιαστείς και τελειώσεις νωρίτερα από τον καθορισμένο χρόνο, συνέχισε τις ευχές και τις μετάνοιες ως τη συμπλήρωσή του.

Διαβάζοντας όσα γράφω σ’ αυτή την επιστολή, μη νομίσεις ότι θέλω να σε οδηγήσω σε μοναστήρι. Κάθε άλλο. Εγώ, μάλιστα, πρωτάκουσα για την προσευχή με κομποσχοίνι από κάποιον λαϊκό, όχι από μοναχό. Εκτός από τους μοναχούς, πολλοί είναι και οι λαϊκοί που προσεύχονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι είναι και για σένα κατάλληλος.

Θα επαναλάβω και πάλι η ουσία της προσευχής είναι η νοερή παράσταση της ψυχής ενώπιον του Θεού μέσα στην καρδιά ή, αλλιώς, η ανύψωση του νου και της καρδιάς στον Θεό. Να σε τι μας βοηθούν οι απλοί κανόνες που ανέφερα. Δίχως αυτούς , λόγω της αδυναμίας μας, δεν θα καταφέρναμε σχεδόν τίποτα.

Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!

Πώς να σηκώσουμε τις δοκιμασίες; Οσίου Θεοφάνους του Εγκλειστου

1. Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία. Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2. Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος. Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ένα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3. Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4. Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σάς αδίκησαν.

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή, Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 10-11).

Κείμενο "Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας"

Ἀγαπητοί μας,
    Μέσα στήν Ἁγ. Γραφή θά παρατηρήσουμε ὅτι ἀναφέρονται χαρακτηριστικά δύο πολύ βασικά γνωρίσματα τοῦ Θεοῦ, ἡ Δύναμη καί ἡ Εὐσπλαγχνία Του. Καί οἱ δύο αὐτές ἰδιότητες τοῦ Καλοῦ μας Θεοῦ φαίνονται παντοῦ μέσα στή Δημιουργία, ἰδιαιτέρως ὅμως στή μέριμνά του καί στό ἐνδιαφέρον του γιά τόν ἄνθρωπο, τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας, μή τοῦ λείψει τίποτε ἀπό «τά ἐγκόσμια καί ὑπερκόσμια ἀγαθά» τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ μας.
    Ὁ Πανάγαθος Θεός, ἀφοῦ τελείωσε τήν δημιουργία τοῦ κόσμου, ἄφησε γιά τό τέλος τό τελειότερο δημιούργημά Του, τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη Του γι᾿ αὐτόν ἦταν τόσο μεγάλη, πού τόν κατέστησε ἄρχοντα καί κυρίαρχο τῆς δημιουργίας.
    Μέσα, λοιπόν, σέ ὅλη τήν δημιουργία, ὡς κυρίαρχος πλέον, ὁ ἄνθρωπος εἶχε τήν ἀπόλυτη ἐξουσία νά διαχειρίζεται τά πάντα, τόσο τήν ἄψυχη, ὅσο καί τήν ἔμψυχη φύση! Ἕναν μόνο περιορισμό τοῦ ἔβαλε ὁ Θεός: «ἀπό τόν καρπό τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ μή φᾶτε…»! (Γεν. β´ 17).
    Τί ἦταν αὐτό τό δένδρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ; Ἀπό τί προσπάθησε ὁ καλός Θεός νά ἀποτρέψει τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ τά πάντα ἐποίησε «λίαν καλῶς»;
    Τό δένδρο ἐκεῖνο, τό ὁποῖον εἰς τό μέσον τοῦ παραδείσου ἐφύτευσε ὁ Θεός, καί ἀπό τοῦ ὁποίου τήν ἀπόλαυση ἐμπόδισε τούς πρωτοπλάστους, ἦταν μία θεωρία - ὅραση τῆς Θεότητος, καθώς μᾶς διδάσκει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος. «Θεωρία γὰρ ἦν τὸ φυτόν».
    Δέν ἦταν ὅμως μία θεωρία ἁπλῆ, μιά ἐνέργεια δηλαδή τῆς ὅρασης. Γιατί μέ ἁπλῆ θεωρία οἱ δύο προπάτορές μας, ἔβλεπαν καί θεωροῦσαν καθημερινά τόν Θεό.

    Παραθέτουμε ἐδῶ χαρακτηριστικό ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὁμιλία περί πίστεως τοῦ Νικηφόρου Θεοτόκη: «ἦτον μία θεωρία περίεργος, καὶ ἐξεταστική· μία θεωρία, διὰ τῆς ὁποίας ἔπρεπεν ὁ νοῦς τῶν πρωτοπλάστων, ἂν ἤθελε  νὰ θεωρήσῃ, νὰ ἐξετάσῃ, καὶ νὰ ἐρευνήσῃ τὴν φύσιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ διὰ τοῦτο ξύλον τῆς γνώσεως, ἐκεῖνο τὸ ξύλον τὸ ὠνόμασεν ἡ ἁγία Γραφή. Καὶ ἡμεῖς βλέπομεν μέσα εἰς τὴν ἁγίαν Γραφήν, πὼς ὁ Θεὸς ἐμπόδισε τοὺς πρωτοπλάστους ἀπὸ μίαν τέτοιαν θεωρίαν, καὶ τοὺς ἐμπόδισε μὲ προσταγὴν μεγάλην, μὲ φοβερισμὸν θανάτου. Διατί; Διατὶ νὰ τοὺς ἐμποδίσῃ ὁ Θεός, καὶ νὰ μὴν τοὺς ἀφήσῃ νὰ ἐρευνήσουν, καὶ νὰ καταλάβουν τὴν φύσιν Του; Ὁ ὄφις εἶπε πὼς τοὺς ἐμπόδισε διὰ νὰ μὴ γένουν Θεοί. Μὰ ψεῦδος εἶναι ἐτοῦτο διαβολικόν. Ἐπειδὴ εἰς τὸν Θεὸν δὲν χωρεῖ πάθος, καὶ δὲν ἔχει τόπον ὁ φθόνος ὁλοτελῶς. Ὁ Θεός, χριστιανοί μου, τοὺς ἐμπόδισε, διατὶ αὐτὸς ὁποὺ τοὺς ἐδημιούργησεν, ἐγνώριζε, πὼς ὁ νοῦς τους δὲν ἠμπορεῖ νὰ καταλάβῃ τὴν φύσιν τῆς Θεότητός του· καὶ θέλοντας νὰ ἐρευνᾷ, καὶ νὰ ἐξετάζῃ, σκοτίζεται, ἀπιστίζει, καὶ ἀπελπίζεται. Καὶ εἰς τοῦτο μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

O Θεός θά εισακούση τήν προσευχή μας, γιατί είναι όλος αγάπη...

  «Υπάρχει απόγνωσις, κατά τόν άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, η οποία προέρχεται από τό πλήθος των αμαρτιών, τό βάρος της συνειδήσεως καί τήν αφόρητη λύπη. Τότε η ψυχή γεμάτη τραύματα, καί δοκιμάζοντας αφόρητο πόνο απ‘ αυτά, καταποντίζεται στόν βυθό της απογνώσεως. Υπάρχει όμως καί άλλη απόγνωσις, η οποία προέρχεται από τήν υπερηφάνεια καί τήν οίησι, όταν δηλαδή αυτός πού αμάρτησε, επειδή έχει μεγάλη ιδέα γιά τόν εαυτό του, πιστεύει ότι δέν έπρεπε νά πέση σέ τέτοια αμαρτία. Η απελπισία μέ τήν πρώτη μορφή της ρίχνει τόν άνθρωπο σέ όλες τίς κακίες αδιακρίτως, ενώ μέ τή δεύτερη τόν σπρώχνει σέ υπερβολικές ασκήσεις, πράγμα επιζήμιο. Η πρώτη θεραπεύεται μέ τήν εγκράτεια καί τήν αγαθή επλίδα, ενώ η δεύτερη μέ τήν ταπείνωσι καί τήν αποφυγή της κατακρίσεως». Ο Κύριος μεριμνά γιά τή σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος αγωνίζεται νά φέρη τόν άνθρωπο στήν απόγνωσι. Η δυνατή καί σταθερή ψυχή δέν απελπίζεται στίς δυσκολίες, όποιες κι άν είναι. Ο προδότης Ιούδας ήταν ολιγόψυχος καί αδόκιμος στόν πόλεμο. Βλέποντας ο εχθρός τήν απόγνωσί του τόν πολέμησε καί τόν ωδήγησε νά κρεμασθή. Ο Πέτρος όμως, η σταθερή πέτρα, ήταν δόκιμος στόν πόλεμο. Όταν έπεσε στήν αμαρτία δέν απογοητεύθηκε, αλλά έχυσε πικρά δάκρυα από τήν πληγωμένη καρδιά του. Βλέποντάς τα ο εχθρός έφυγε μακριά του μέ κραυγές πόνου, σάν νά τόν έκαψε φωτιά στά μάτια. «Λοιπόν αδελφοί, διδάσκει ο όσιος Αντίοχος, όταν μας επιτίθεται η απελπησία, νά μήν υποκύπτουμε, αλλά ενισχυόμενοι καί περιφρουρούμενοι μέ τό φώς της πίστεως νά λέμε μέ πολύ θάρρος στό πονηρό πνεύμα: "Ποιά σχέσεις υπάρχει μεταξύ μας, αποξενωμένε από τόν Θεό, ξεπεσμένε από τόν ουρανό, πονηρέ δούλε; Δέν μπορείς τίποτε νά μας κάνης. Επάνω σ‘ εμάς, καθώς καί σέ όλα τά κτίσματα, έχει εξουσία ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Ενώπιόν Του αμαρτήσαμε, ενώπιόν Του θά δικαιωθούμε. Εσύ ολέθριε, φύγε μακρία μας. Παίρνοντας δύναμι από τόν τίμιό Του Σταυρό συντρίβουμε τή φιδόμορφη κεφαλή σου"».

Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου 2ου Επισκόπου Αντιοχείας Προς Πολύκαρπον Επιστολή

Μία πρωτοχριστιανική επιστολή που γράφτηκε μεταξύ 98 και 107 μ.Χ.!!!



Στο αρχαίο Κείμενο

Μεγάλη είναι η σημασία των 7 έγκυρων επιστολών του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Ο 2ος αυτός Επίσκοπος Αντιοχείας, γνώρισε τους Αποστόλους και τους Προφήτες της πρώτης Εκκλησίας, και ήταν ο άμεσος διάδοχος της Αποστολικής Διαδοχής. Οι επιστολές του, όπως αυτή που θα διαβάσετε στη συνέχεια, γραμμένη στη διάρκεια των διωγμών του Τραϊανού, μας πληροφορούν για τη διοικητική διάρθρωση της Εκκλησίας κατά τα πρώτα μετα-αποστολικά χρόνια. Και έτσι τεκμηριώνεται και από ιστορική πηγή, ο Ορθόδοξος Επισκοπικός θεσμός, προς μεγάλη εντροπή των Προτεσταντών, που αρνούνται τη Θεόδοτη Επισκοπική εξουσία.

Στο ακόλουθο ντοκουμέντο, μπορείτε να δείτε και σε αυτή την επιστολή του αγίου Ιγνατίου, την ύπαρξη Επισκοπικού συστήματος στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία. Μάλιστα ειδικά σε αυτή την επιστολή, που απευθύνεται κυρίως προς τον Επίσκοπο Σμυρναίων Πολύκαρπο, βρίσκουμε στοιχεία για τις ευθύνες του Επισκόπου επί της Εκκλησίας. Εμφανίζεται λοιπόν ο Επίσκοπος ως το κέντρο της ενότητας της Εκκλησίας, ως ο κάτοχος της (Χριστιανικής επικράτειας της) περιοχής του, ως αυτός που βάσταζε όλη του την Εκκλησία και τις αμαρτίες της με προσευχές, (που μάλιστα θα έπρεπε να είναι και αδιάλλειπτες, δηλαδή ο Επίσκοπος να είναι στον Φωτισμό). Ο Επίσκοπος παρομοιάζεται με κυβερνήτη πλοίου, που τα πάντα πρέπει να γίνονται μόνο με τη γνώμη του, ακόμα και οι γάμοι, διαφορετικά δεν είναι κατά Χριστόν. Είναι αυτός που στέλνει ουσιαστικά εκ μέρους της Εκκλησίας του κάποιους Χριστιανούς σε αποστολή, και μαζί του εμφανίζεται και η Ιερά Σύνοδος, η οποία είναι αυτή που αποφασίζει τη χειροτονία για κάποια διακονία. Ενδιαφέρων είναι επίσης ο τίτλος που αποδίδει στον Επίσκοπο Πολύκαρπο ο Επίσκοπος Ιγνάτιος: "Θεομακαριστότατε"! Κάτι που δείχνει ότι ακόμα και οι προσφωνήσεις των σημερινών Ορθοδόξων Επισκόπων, για τις οποίες παραπονούνται οι Προτεστάντες, είναι ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ.

Πέραν του θέματος του Επισκόπου, στο κείμενο θα βρείτε ντοκουμέντα για την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας, (Θεότητα του Κυρίου), και ότι είναι ΑΧΡΟΝΟΣ, κάτι που αποδεικνύει την πίστη της πρώτης Εκκλησίας, για έναν ΑΝΑΡΧΟ Ιησού, και όχι για ένα κτίσμα με χρονική αρχή, όπως υποστήριξε ο Άρειος στον 4ο αιώνα. Χρήσιμο απολογητικό στοιχείο κατά του Προτεσταντισμού, είναι επίσης η εκούσια αγαμία και αγνότητα που μπορούσε να επιλέξει κάποιος, προς καταισχύνη όσων Προτεσταντών κατηγορούν την Εκκλησία για την επιλογή αγαμίας των Ιερομονάχων και των μοναχών.

Για βοήθεια του αναγνώστη, τονίσαμε τις χρήσιμες προς απολογία φράσεις του κειμένου, που αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα κατά του Προτεσταντισμού, αλλά και κατά των Αριανιστών, στα οποία ο άγιος Ιγνάτιος, ρίχνει άπλετο φως, για τη διοίκηση και λειτουργία της πρωτοχριστιανικής Μετα-αποστολικής Εκκλησίας. Και για όποιον θέλει μια αναλυτικότερη παρουσίαση ειδικά για το θέμα της Επισκοπικής ηγεσίας στην Εκκλησία, μπορεί να δει τη σχετική μελέτη που δημοσιεύουμε σε συνέχειες.
ΠΡΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

Ιγνάτιος, ο και Θεοφόρος, Πολυκάρπω επισκόπω εκκλησίας Σμυρναίων, μάλλον επισκοπημένω υπό Θεού Πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού, πλείστα χαίρειν.

I (1)

Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου,Επιστολή προς Εφεσίους

-μνημειώδη πρωτοχριστιανικά κείμενα

Αποστολικών Πατέρων-

στα νέα ελληνικά

 

Εισαγωγή: Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας. Η επισκοπία του αρχίζει από το 70 μ.Χ. Η γνωριμία του με αποστόλους είναι βέβαιη. Οι Επιστολές του Ιγνατίου είναι σχεδόν οι μόνες πηγές του βίου του. Πρόκειται για επίσκοπο οικουμενικού κύρους. Στο διωγμό του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κατασπαραγμό από θηρία στο Κολοσσαίο της Ρώμης. Ο διωγμός συνέβη μεταξύ των ετών 107 και 117. Στις τελευταίες ημέρες της ζωής του ο Ιγνάτιος έγραψε επτά Επιστολές, οι οποίες του εξασφάλισαν την εξαιρετική τιμή του πρώτου μεταποστολικού μεγάλου θεολόγου και πρώτου Πατρός και Διδασκάλου της Εκκλησίας. Οι επιστολές του είναι σπουδαία φιλολογικά και θεολογικά κείμενα. (Στυλιανού Παπαδόπουλου Πατρολογία Α σελ. 177-178)

 

Κείμενο σε μετάφραση στη νεοελληνική, εκδόσεις ΕΠΕ

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ

(Γράφτηκε μεταξύ 107 & 117μ.Χ.)
Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, στην ευλογημένη για το μέγεθος του πληρώματος της από τον Θεό Πατέρα, την προορισμένη προαιώνια να βρίσκεται για πάντα σε δόξα μόνιμη, αμετάβλητη, ενωμένη, και εκλεγμένη με το αληθινό πάθος και το θέλημα του Πατέρα και του Ιησού Χριστού του Θεού μας, στην Εκκλησία την αξιομακάριστη, που βρίσκεται στην Έφεσο της Ασίας, είθε να δοκιμάζει πάρα πολύ μεγάλη χαρά ενωμένη με τον Ιησού Χριστό.
I. Δέχθηκα με το θέλημα του Θεού το πολυαγάπητο όνομα σου, το οποίο έχετε με δίκαιη φύση, σύμφωνα με την πίστη και αγάπη του Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μας, και όντας μιμητές του Θεού, ολοκληρώσατε τελείως το συγγενικό έργο αναζωογονώντας το με το αίμα του Θεού. 2. Διότι, επειδή ακούσατε ότι έρχομαι δέσμιος από τη Συρία, για χάρη του κοινού μας ονόματος και της ελπίδας, ελπίζοντας ότι με την προσευχή σας θα φτάσω στη Ρώμη να αγωνιστώ με τα θηρία, για να μπορέσω να γίνω μαθητής, τρέξατε να με δείτε. 3. Επειδή λοιπόν απόλαυσα το μεγάλο πλήθος σας στο όνομα του Θεού, χάρη στην απερίγραπτη αγάπη του Ονήσιμου, που είναι κατά σάρκα επίσκοπος σας, και τον οποίο εύχομαι να αγαπάτε όπως θέλει ο Χριστός, και όλοι σας να τον μοιάσετε. Διότι είναι δοξασμένος εκείνος που σας έκανε τη χάρη, επειδή είσαστε άξιοι, να έχετε τέτοιον επίσκοπο. 
II. Επίσης για τον συνδούλο μου Βούρρο, ο οποίος είναι διάκονος σας κατά Θεόν και ευλογημένος σε όλα, εύχομαι να μείνει σταθερός για να τιμά και σας και τον επίσκοπο. Αλλά και ο Κρόκος, ο αντάξιος του Θεού και δικό σας, τον οποίο απόλαυσα, υπόδειγμα της δικής σας αγάπης, με ξεκούρασε σε όλα, ώστε και αυτόν να τον ανακουφίσει ο Πατέρας του Ιησού Χριστού, μαζί με τον Ονήσιμο και τον Βούρρο και τον Εύπλο και τον Φρόντωνα, μέσω των οποίων είδα όλους εσάς με αγάπη. 2. Πολύ θα ήθελα να σας φανώ ωφέλιμος, εάν φυσικά είμαι άξιος. Είναι πρέπον λοιπόν να δοξάζουμε με κάθε τρόπο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος σας δόξασε, ώστε, οργανωμένοι σε μια υποταγή και πειθαρχώντας στον επίσκοπο και το πρεσβυτέριο, να είστε αγιασμένοι σε όλα.
III. Δεν σας διατάζω σαν να είμαι κάποιος. Γιατί, αν και είμαι δέσμιος στο όνομα του, δεν έχω ακόμα ολοκληρωθεί στη διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Διότι τώρα αρχίζω να γίνομαι μαθητής και σας προσφωνώ, σαν συμμαθητές μου, διότι έπρεπε εγώ να επιχρισθώ από σας με πίστη, νουθεσία, υπομονή και μακροθυμία.  2. Αλλά επειδή η αγάπη δεν με αφήνει να σιωπήσω για σας, γι αυτό προτίμησα να σας παρακαλέσω να συμβαδίσετε με τη γνώμη του Θεού. Διότι και ο Ιησούς Χριστός, η αδιάσπαστη ζωή μας, η γνώμη του Πατέρα, όπως και οι επίσκοποι, που έχουν ορισθεί στα πέρατα της γης, ακολουθούν την γνώμη του Ιησού Χριστού.
IV. Γι’ αυτό πρέπει να συμπορεύεστε με τη γνώμη του επισκόπου, πράγμα που και κάνετε. Διότι το αξιόλογο πρεσβυτέριο σας, το αντάξιο του Θεού, είναι κατά τέτοιο τρόπο αφοσιωμένο στον επίσκοπο, όπως οι χορδές στην κιθάρα. Γι’ αυτό με την ομόνοια σας και τη ομόφωνη αγάπη υμνείται ο Ιησούς Χριστός. 2. Και οι επί μέρους άνδρες όμως να συναθροίζεσθε, ώστε από συμφώνου και με ομόνοια, έχοντας δεχθεί τον χαρακτήρα του Θεού, να υμνείτε ενωμένοι με μια φωνή, δια του Ιησού Χριστού, τον Πατέρα, για να σας ακούσει και να σας γνωρίσει, μέσω αυτών που κάνετε, όντας μέλη του Υιού του. Είναι λοιπόν χρήσιμο να βρίσκεσθε σε άψογη ενότητα, για να είστε και πάντοτε μέτοχοι του Θεού.

Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, Επιστολές προς Σμυρναίους και προς Πολύκαρπον

-μνημειώδη πρωτοχριστιανικά κείμενα

Αποστολικών Πατέρων-

στα νέα ελληνικά

 

Εισαγωγή: Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος υπήρξε δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας. Η επισκοπία του αρχίζει από το 70 μ.Χ. Η γνωριμία του με αποστόλους είναι βέβαιη. Οι Επιστολές του Ιγνατίου είναι σχεδόν οι μόνες πηγές του βίου του. Πρόκειται για επίσκοπο οικουμενικού κύρους. Στο διωγμό του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κατασπαραγμό από θηρία στο Κολοσσαίο της Ρώμης. Ο διωγμός συνέβη μεταξύ των ετών 107 και 117. Στις τελευταίες ημέρες της ζωής του ο Ιγνάτιος έγραψε επτά Επιστολές, οι οποίες του εξασφάλισαν την εξαιρετική τιμή του πρώτου μεταποστολικού μεγάλου θεολόγου και πρώτου Πατρός και Διδασκάλου της Εκκλησίας. Οι επιστολές του είναι σπουδαία φιλολογικά και θεολογικά κείμενα. (Στυλιανού Παπαδόπουλου Πατρολογία Α σελ. 177-178)

 

Κείμενο σε μετάφραση στη νεοελληνική, εκδόσεις ΕΠΕ

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΜΥΡΝΑΙΟΥΣ

Εγώ ο Ιγνάτιος, που ονομάζομαι και Θεοφόρος, προς την Εκκλησία του Θεού Πατέρα και του αγαπημένου Ιησού Χριστού, την προικισμένη με κάθε χάρισμα, γεμάτη πίστη και αγάπη, που δεν υστερεί σε κανένα χάρισμα, τη θεοπρεπέστατη και αγιοφόρα, που βρίσκεται στη Σμύρνη της Ασίας, με άμεμπτο πνεύμα και λόγο Θεού, είθε να χαίρεται πάρα πολύ.

I. Δοξάζω τον Ιησού Χριστό τον Θεό, ο οποίος σας έκανε τόσο σοφούς· διότι κατάλαβα ότι είστε εκπαιδευμένοι σε αμετακίνητη πίστη, σαν να είσαστε καρφωμένοι στο σταυρό του Κυρίου Ιησού Χριστού, σωματικά και πνευματικά, και στερεωμένοι με αγάπη στο αίμα του Χριστού, βεβαιωμένοι για τον Κύριο μας, ότι προέρχεται αληθινά «από τη γενιά του Δαβίδ κατά σάρκα», και είναι Υιός του Θεού σύμφωνα με το θέλημα και τη δύναμη του Θεού, γεννημένος αληθινά από την Παρθένο, και βαπτισμένος από τον Ιωάννη, «για να εκπληρωθεί ό,τι προβλέπει ο νόμος από αυτόν». 2. Σταυρωμένος αληθινά επί Ποντίου Πιλάτου και του τετράρχη Ηρώδη για χάρη μας σαρκικά – από τον καρπό αυτό του θεομακάριστου πάθους του προερχόμαστε εμείς- «για να υψώσει σημείο» αιώνιο με την ανάσταση στους αγίους και πιστούς του, είτε μεταξύ των Ιουδαίων, είτε μεταξύ των εθνικών, στο σώμα της Εκκλησίας του.
II. Διότι όλα αυτά που έπαθε για μας, για να σωθούμε· και έπαθε αληθινά, όπως και αληθινά ανέστησε τον εαυτό του, όχι όπως λένε μερικοί άπιστοι, ότι φαινομενικά αυτός έπαθε, ενώ αυτοί είναι φαινομενικοί, και όπως πιστεύουν, θα τους συμβεί επειδή είναι ασώματοι και δαιμονικοί.
III. Διότι εγώ τον γνώρισα και μετά την ανάσταση σωματικά και πιστεύω ότι υπάρχει.2. Και όταν ήρθε σε αυτούς που ήταν γύρω από τον Πέτρο, τους είπε· « Πάρτε με, ψηλαφήστε με και δέστε με, ότι δεν είμαι ασώματο δαιμόνιο». Και αμέσως τον έπιασαν και πίστεψαν, επειδή αναμίχθηκαν με την σάρκα και το πνεύμα του. Γι αυτό καταφρόνησαν και τον θάνατο και αποδείχθηκαν ανώτεροι από τον θάνατο. 2. «Επίσης μετά την ανάταση έφαγε μαζί μ’ αυτούς και ήπιε» ως σαρκικός, αν και πνευματικά ήταν ενωμένος με τον Πατέρα.
IV. Αυτά σας τα συμβουλεύω, αγαπητοί, γνωρίζοντας ότι και σεις έτσι πιστεύετε. Σας προφυλάσσω όμως από τα ανθρωπόμορφα θηρία, τους οποίους όχι μόνο δεν πρέπει εσείς να τους παραδέχεστε, αλλά αν είναι δυνατόν ούτε να τους συναντάτε, πράγμα δύσκολο. Αυτό όμως το μπορεί ο Ιησούς Χριστός, η αληθινή ζωή μας. 2. Διότι, εάν αυτά έγιναν από τον Κύριο φαινομενικά, τότε και εγώ φαινομενικά είμαι δέσμιος. Τότε όμως γιατί παρέδωσα τον εαυτό μου στον θάνατο, στη φωτιά, στο μαχαίρι, στα θηρία; Αλλά όντας κοντά στο μαχαίρι είμαι κοντά στον Θεό, όντας μαζί με τα θηρία είμαι μαζί με το Θεό, μόνο στο όνομα του Ιησού Χριστού. Για να πάθω μαζί μ’ αυτόν θα υπομείνω τα πάντα, επειδή με δυναμώνει εκείνος, ο οποίος έγινε τέλειος άνθρωπος.
V. Αυτός που τον αρνούνται μερικοί αγνοώντας τον, ή καλύτερα αρνήθηκαν από αυτόν, επειδή είναι συνήγοροι του θανάτου μάλλον παρά της αλήθειας, και τους οποίους δεν τους έπεισαν ούτε οι προφητείες, ούτε ο νόμος του Μωυσή, αλλά ούτε και το Ευαγγέλιο μέχρι τώρα, ούτε τα παθήματα του καθενός από μας. 2. Γιατί το ίδιο πιστεύουν και για μας. Γιατί με ωφελεί κάποιος εάν επαινεί εμένα και βλασφημεί τον Κύριο μου, μη ομολογώντας ότι έφερε σάρκα; Εκείνος που δεν ομολογεί αυτό τον έχει αρνηθεί τελείως, όντας νεκροφόρος. 2. Τα ονόματα όμως αυτών, επειδή είναι άπιστα, δεν θεώρησα καλό να τα γράψω. Αλλά ούτε να συμβεί να τα αναφέρω, μέχρι να μετανοήσουν για το πάθος, που είναι η ανάσταση μας.

Το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. Οι δύο εν Χριστώ φύσεις

Ο Χριστός Θεάνθρωπος

Το πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού, θείο και υπερφυές πρόσωπο, είναι μοναδικό στην ιστορία του κόσμου. Ούτε είδε ούτε πρόκειται να δει δεύτερο, όμοιο προς το Χριστό, πρόσωπο η ανθρωπότητα. Και τούτο διότι στο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού συνενώθηκαν οι δύο φύσεις, η θεία και η ανθρώπινη, χωρίς να υποστεί η κάθε μία σύγχυση με την άλλη και χωρίς να μετατραπεί η θεία σε ανθρώπινη και η ανθρώπινη σε θεία φύση. Έτσι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο ίδιος όμως και Υιός του ανθρώπου, Θεός τέλειος και άνθρωπος τέλειος, αληθής Θεάνθρωπος. Ως Θεός γεννήθηκε «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», επ’ εσχάτων των χρόνων «μηδαμώς υπομείνας τροπήν ή φυρμόν, ή διαίρεσιν, αλλ’ εκατέρας ουσίας την ιδιότητα σώαν φυλάξας» (Δοξαστικό Θεοτοκίο Γ’ ήχου). «Ο γαρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας υιός μονογενής, ο αυτός εκ σου της αγνής προήλθεν αφράστως σαρκωθείς· φύσει Θεός υπάρχων και φύσει γενόμενος άνθρωπος δι’ ημάς· ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ’ εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος» (Δοξαστικό του πλ. β’ ήχου). Και πάλι στο Δοξαστικό του πλ. δ’ ήχου: «Είς εστιν ο Υιός, διπλούς την φύσιν, αλλ’ ου την υπόστασιν· διό τέλειον αυτόν Θεόν και τέλειον άνθρωπον, αληθώς κηρύττοντες ομολογούμεν Χριστόν τον Θεόν ημών».

Η Αγία Γραφή συχνά παρουσιάζει τον Χριστό να ενεργεί ως Θεός με απόλυτη εξουσία, σοφία και χάρη στη θεία διδασκαλία και τα θαύματά του, συχνά δε τον παρουσιάζει και με τα ιδιώματα της ανθρώπινης φύσης, τα αδιάβλητα λεγόμενα πάθη, ως π.χ. να πεινά, να διψά, να κουράζεται, να κοιμάται, να πάσχει, να πεθαίνει. Είναι, λοιπόν, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, «Ο Θεός Λόγος σαρκωθείς» (1).

Η θεότητα του Χριστού

Θεμέλιο και στερεά βάση, επάνω στα οποία στηρίζεται η Χριστιανική Θρησκεία και όλο το απολυτρωτικό έργο του Σωτήρα Χριστού, είναι η θεότητα του Κυρίου. Ο Αρχηγός της σωτηρίας μας Κύριος Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε απλώς ο τέλειος άνθρωπος, αναμάρτητος και άγιος και ασυγκρίτως υπεροχώτερος ηθικώς και πνευματικώς προς εκείνους, τους οποίους ήλθε να σώσει. ο Ιησούς ήταν «ο μονογενής Υιός του Θεού, ο ων εν τοις κόλποις του Πατρός», Θεός αληθινός και τέλειος, ομοούσιος και ομόδοξος, σύνθρονος και συναΐδιος προς τον Πατέρα. Είναι ο Κύριος «απαύγασμα (λαμπρά ακτινοβολία) της δόξης του Πατρός». Κανένα πρόσωπο ούτε επίγειο ούτε επουράνιο μπορεί να συγκριθεί προς την εξουσία, τη χάρη και την τελειότητα του Κυρίου Ιησού. Όλος ο κόσμος είναι δημιούργημα δικό του. Όπως δε διακηρύττει ο θείος Ευαγγελιστής, «πάντα δι’ αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν» (Ιωάν. α’ 3, Εβρ. α’ 3). Οι Άγγελοι στον ουρανό και όλες οι ουράνιες δυνάμεις είναι δούλοι του και έχουν έργο να εκτελούν τα άγια θελήματά του, να τον προσκυνούν και ακατάπαυστα να τον δοξολογούν. Και τούτο φαίνεται από την εντολή που δίνει ο Πατήρ προς τους Αγγέλους και λέει· «και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι Θεού». Και αυτά λέγει προς του Αγγέλους ο Πατήρ. Διά να δείξει δε την ασύγκριτη υπεροχή του Υιού του ως προς τους Αγγέλους λέει προς τον Υιό του· «ο θρόνος σου, ο Θεός, εις τον αιώνα του αιώνος (μένει στερεός και ασάλευτος, χωρίς καμιά σκοτεινή δύναμη να μπορεί ποτέ να τον κλονίσει)· ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου», η βασιλική σου δηλαδή εξουσία είναι ράβδος και εξουσία ευθύτητος και δικαιοσύνης, προς την οποίαν καμία άλλη εξουσία δεν μπορεί να παραβληθεί (Εβρ. α’ 6, 8). Οι άνθρωποι επί της γης είναι δούλοι του και αυτοί, δούλοι του αμαρτωλοί, που έχουν ανάγκη της δικής του βοήθειας και αντίληψης, και όσο αφορά την πρόσκαιρη ζωή τους και ως προς την αιώνια ψυχική τους λύτρωση και σωτηρία. Υπεράνω πάντων, λοιπόν, στέκει ο Χριστός, ασύγκριτος και άφθαστος ως Κύριος και Θεός, έχοντας γεννηθεί και προέλθει από την ουσία του Πατέρα και δημιουργός των πάντων. Επομένως πρέπει να προσφέρεται σε αυτόν λατρευτική προσκύνηση από όλους, και από τους Αγγέλους και από τους ανθρώπους. Ακριβώς η μία και η αυτή προσκύνηση που προσφέρεται στον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Μαρτυρίες της Γραφής για τη θεότητα του Κυρίου

Στην Καινή Διαθήκη πολλές μαρτυρίες υπάρχουν για τη θεότητα του Κυρίου Ιησού και σε αρκετές και σοβαρές περιστάσεις διακηρύττεται Υιός του Θεού και Θεός τέλειος και αληθινός ο Χριστός. Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου ο Αρχάγγελος λέει προς την Παρθένο, ότι το παιδί, το οποίο θα γεννηθεί από αυτήν εκ Πνεύματος Αγίου, «υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυΐδ του Πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ. α’ 32-33). Κατά τη γέννησή του χαρακτηρίζεται από τον Άγγελο προς τους ποιμένες, ότι ο εν σπηλαίω και εκ της Παρθένου γεννηθείς είναι ο «Χριστός Κύριος». Στη Βάπτιση και Μεταμόρφωσή του ο ίδιος ο Πατήρ τον ονομάζει «τον Υιόν του τον αγαπητόν», στον οποίο ευδόκησε να σώσει την ανθρωπότητα, και καλούνται οι άνθρωποι να επιδείξουν κάθε υποταγή σε αυτόν· «αυτού ακούετε» (Ματθ. γ’ 17 και ιζ’ 5). Σε πολλά μέρη των αγίων τους επιστολών οι θείοι Απόστολοι ονομάζουν τον Χριστό τον Υιό του Θεού τον μονογενή και προαιώνιο. Αλλ’ εκεί που διακηρύσσεται Θεός αληθινός ο Κύριος είναι τα χωρία Ιωάν. α’ 1· «εν αρχή ην (υπήρχε) ο Λόγος, και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος». Ομοίως του Ιωάννου κ’ 28, όπου ο Θωμάς, που έως τότε με επιμονή αρνιόταν να πιστεύσει, αναφωνεί χωρίς καμία επιφύλαξη· «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Στην Α’ Καθολική του (ε’ 20) επιστολή ο Ευαγγελιστής Ιωάννης βεβαιώνει, ότι εμείς οι Χριστιανοί, που κρατούμε ανόθευτη και ακέραιη την πίστη μας στον Χριστό, «εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού (του Θεού δηλαδή) Ιησού Χριστώ· ούτος (ο Χριστός) εστίν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος». Ο απόστολος Παύλος βεβαιώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», επομένως είναι ο προαιώνιος και αΐδιος, αναλλοίωτος και αμετάβλητος Θεός. Ρητώς ακόμα λέει ότι ο Χριστός «εν μορφή Θεού υπάρχων» αναδείχθηκε και ως άνθρωπος από τον Πατέρα μετά το πάθος του και την ανάστασή του Κύριος και Βασιλιάς επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων. Στις Πράξεις (κ’ 28) ονομάζει την Εκκλησία ο Παύλος «εκκλησία του Κυρίου και Θεού, ήν περιποιήσατο διά του ιδίου αίματος». Και στην προς Τίτον επιστολή του (β’ 13) λέει, ότι εμείς, οι πιστοί «προσδεχόμεθα (με πόθο περιμένουμε) την μακαρία ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Και στην προς Ρωμαίους (θ’ 5), όταν λέει ο Παύλος ότι ο Χριστός κατά σάρκα κατάγεται από τους Εβραίους, τονίζει ότι αυτός ο Χριστός δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός. «Ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας». Και στην Α’ προς Τιμόθεον (γ’ 16) λέει περί του Χριστού, ότι «Θεός εφανερώθη εν σαρκί».

Μαρτυρίες της Παράδοσης για τη θεότητα του Κυρίου

Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς.

[…] Η βαθιά αγάπη και το ξεπέρασμα της μοναξιάς. Προσέξτε το! Το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Είναι ένα άλλο κοίταγμα και πάλι της αρνήσεως της Εκκλησίας για τις προγαμιαίες σχέσεις. Είναι μια μάχη το ξεπέρασμα της μοναξιάς! Δηλαδή ένας ο οποίος οδηγείται σε έναν γάμο πρέπει να κάνει την μεγάλη πάλη, την μεγάλη άσκηση να ξεπεράσει τη μοναξιά του. Γιατί μετά τι νόημα έχει μια σεξουαλική πράξη; Εκεί είναι η μεγάλη άσκηση! Και εδώ ο γάμος έχει τρομερή άσκηση! Αυτό δεν το πιάνουνε πολλοί! Και είναι πραγματικά δύσκολο σε μια εποχή μάλιστα ερωτομανή.

Και έτσι δεν δέχομαι αυτούς που λένε: «Και τι είναι ο γάμος; Ο ασκητής κάνει αυτά κι αυτά». Μα, κάνει άσκηση ο άλλος! Και όταν λέω του άλλου αυτό που λέει η Εκκλησία «όχι σεξ πριν από τον γάμο», δεν του λέω μια νομολογική εντολή. Δεν είναι τέτοιο πράγμα. Τον βάζω σε μια άσκηση όπου θα υπερβεί τον εαυτό του, δεν θα θέλει απλώς να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Πώς θα αγαπάει μετά την γυναίκα του και πως θα ξεπερνά τον εαυτό του; Πάντα θα είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη γυναίκα, ό,τι κακό για τη συνέχεια. Δύσκολα το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Και αυτό είναι μια τρομερή άσκηση, μια οριακή άσκηση σε μια εποχή τόσο δύσκολη πραγματικά από τα ερεθίσματα που έχουμε. Αυτό το καταλαβαίνω…

Και αυτή η άσκηση μπορεί να οδηγήσει στο κάλλος του γάμου. Δούλεψες πάνω σου, δουλεύεις να σπάσεις το εγώ σου και καταλήγεις πλέον στο μυστήριο του γάμου έχοντας σπάσει το Εγώ σου και ξέρεις ότι θα ζεις και για τον άλλον. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Πώς θα ζεις για τον άλλον όταν τον χρησιμοποιείς; Μου λένε: «Μα αφού αγαπιόμαστε…» Τι είναι η λέξη αγάπη; Αυτά όλα που λένε αναιρούνε αυτά που λέμε εμείς ότι είναι αγάπη.

Και μέσα εκεί πια λειτουργεί το σωματικό μέγεθος ως κάλλος στην Εκκλησία. Αυτό που έλεγε ο Χρυσόστομος, ότι τίποτε δεν είναι βέβηλο. Εμείς όλα τα κάναμε βέβηλα, τα κάναμε έτσι κρύφια, τα κάναμε αμαρτία όλα τα πράγματα. Και έτσι φτάνεις στον πόλο του άκρου, στην αποκτήνωση της γυναίκας. Στον υποβιβασμό της στην άλογη δημιουργία. Η γυναίκα γίνεται, όπως τη βλέπουμε σήμερα, ένα ενδιάμεσο ον μεταξύ ανθρώπου και ζώου, χρήσιμο για την σεξουαλική ικανοποίηση των ανδρών. Αυτό σήμερα καταλήγει να είναι η γυναίκα και το θέλει και η ίδια δηλαδή… Αυτό κάνει και γίνεται κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Ενώ μέσα στον γάμο της θα κάνει την άσκηση να ξεπεράσει τον εγωισμό της και να δοθεί στον άλλον. Άσκηση ξεπεράσματος του εγωισμού! Πρέπει να το καταλάβετε! Το λέω πολλές φορές αυτό…

Και εκεί πλέον αρχίζει ο γάμος να βρίσκει τον στόχο του που είναι οι άνθρωποι, αγαπώντας και ξεπερνώντας τον εγωισμό τους, να γίνουν άγιοι. Βλέπετε, όλη η προοπτική του γάμου είναι να γίνουν άγιοι. Και όταν η γυναίκα αγαπάει τον άνδρα της και του δίνεται ολόκληρη (ψυχικά και σωματικά), δεν υπάρχει καμιά αμαρτία σε αυτό που κάνουνε ως σχέση ερωτική και ταυτόχρονα είναι μια πληρότητα αγάπης, μια ολοκληρωμένη αγάπη που τους οδηγεί πάρα πολύ μακριά. Αυτό είναι μια σχέση πολύ βαθιά. Ειδάλλως, αν η γυναίκα δεν λειτουργήσει αυτή την ασκητική, αυτοχαρακτηρίζεται πια σαν μια ύπαρξη μεταξύ ανθρώπου και ζώου, όπως σήμερα το βλέπουμε.

Βλέπετε, μετά την πτώση πώς ονομάζει ο Αδάμ τη γυναίκα; Τη λέει Ζωή (Εύα). Εύα δεν ήταν πριν. Μετά την πτώση την αποκαλεί Ζωή (Εύα), «ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων». Θεωρεί δηλαδή ότι αυτή και όχι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Τραγωδία! Βλέπετε; Αναιρείται πια η αγάπη προς τον Θεό, η γυναίκα γίνεται είδωλο σεξουαλικό και απλώς είναι πηγή της ζωής, γεννάει παιδιά. Δηλαδή παύει ο Θεός να είναι πηγή της ζωής και θέλεις να πάρεις από την γυναίκα κάτι, να την ρουφήξεις ερωτικά και ταυτόχρονα να σου κάνει παιδιά για να καταξιωθείς. Μα, δεν είναι εκεί η ιστορία! Βλέπετε, ακόμα και μέσα στον γάμο ο Θεός είναι πηγή της ζωής και όχι η γυναίκα. […]

Ο άνδρας ειδωλοποιεί τη γυναίκα αναδεικνύοντάς της σε απρόσωπο ασώματο ιδεώδες. Βλέπετε, ο ρομαντικός έρωτας του μεσαίωνα… Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι ρομαντικό, δεν υπάρχει μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Η ορθοδοξία δεν έχει ένα ρομάντζο ερωτικό. Δεν βάζει κανένα απρόσωπο ερωτικό μοντέλο, δεν αποσαρκώνει. Έχει σάρκα η γυναίκα. Η αυτονόμηση της αγάπης από την σεξουαλικότητα οδηγεί σε άλλο δυισμό. Αγαπώ γενικά δηλαδή, χωρίς σεξουαλικότητα. Είναι δυισμός, είναι τραγωδία. Αγαπώ μια γυναίκα, έτσι, πάρα πολύ θεωρητικά…

Βλέπετε ότι ποτέ η ορθοδοξία μας δεν είχε ρομαντισμό στην τέχνη της και σε όλες τις εκφράσεις της και γι’ αυτό τον λόγο. Γιατί το αποκορύφωμα του δυτικού ρομαντισμού είναι το ιδεατό της γυναίκας. Βλέπετε πώς περνάει στο πρόσωπο της Μαντόνας οποιουδήποτε δυτικού αγιογράφου μια ωραία γυναίκα, μια ιδεατή γυναίκα που δεν προκαλεί καμία σεξουαλικότητα. Πριν να είναι μια ρομαντική γυναίκα, είναι μια αποσαρκωμένη γυναίκα. Αυτή, όμως, δεν είναι γυναίκα! Η Εκκλησία μας πάντα διαγράφει το ρομαντικό. Έχει μια αντίσταση στο ρομαντικό. Έχει την Παναγία που την ζωγραφίζει. Είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, η Παρθένος. Τίποτα το ρομαντικό. Είναι αυτή. Η Μήτηρ της Ζωής. Αυτή είναι η Μήτηρ της Ζωής, γιατί γεννάει τον Χριστό. Δεν υπάρχει ρομαντική γυναίκα στην ορθοδοξία. Καμία αποσαρκωμένη γυναίκα. Είναι αυτή η γυναίκα η συγκεκριμένη που θα την αγαπήσεις ψυχικά και σωματικά.

Και έτσι αυτός ο ανδροκεντρισμός μερικές φορές επιτείνει την πτώση του ανθρώπου. Γιατί ο άντρας σφετερίστηκε αυτό που του έδωσε ο Θεός. Όλα τα σφετερίζεται. Γιατί χρησιμοποιεί την γυναίκα με έναν δικό του τρόπο. Και η γυναίκα ή υποτάσσεται ή επαναστατεί. Και κρατάει μέσα της απωθημένα. Ο ρόλος της γυναίκας εκείνη τη στιγμή είναι να ξανασπάσει τον εγωισμό της και να διακονήσει τον άνδρα της, να ανοιχτεί προς αυτόν με χίλιους τρόπους.

Την αρχική ισοτιμία των φύλων την επαναφέρει με την γέννησή του ο Χριστός. Όπως στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, από έναν άνδρα, τον Αδάμ, γεννήθηκε χωρίς μεσολάβηση γυναίκας μια γυναίκα, τώρα στην επανόρθωση της ιστορίας, από μια γυναίκα, την Παναγία, γεννιέται χωρίς μεσολάβηση άνδρα, ένας άνδρας, ο Χριστός. Είναι τρομερή ισορροπία αυτή. […]

πηγή :  σάρκα μία

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από ομιλία του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου με θέμα: «Η σημερινή αλλοτρίωση των σεξουαλικών σχέσεων, προ και μετά γάμου», η οποία δόθηκε στις 22-07-2004 στα πλαίσια των καλοκαιρινών αναζητήσεων.

οι συχναστές του ουρανού Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Τον αγαθό δρόμο βαδίζουν

όσοι δεν έχουν την ζωή τους στη γη,

οι τρισμακάριστοι, 

που πάνω στην γη ζούνε πάνω από την σάρκα,

οι άγαμοι, 

οι λυπημένοι, 

οι καταφρονητές του κόσμου, 

οι συχναστές του ουρανού,

οι ακτήμονες, 

οι χαμοπλάγιαστοι, 

οι με ένα χιτώνα,

οι μόλις ζώντες, 

οι δίχως τροφές και δίχως σκεπάσματα,

οι έχοντες μόνο μια φροντίδα, κάθε δόξα εδώ να περιφρονούν,

πλούτος να είναι η φτώχεια τους και στο Θεό μόνο να ατενίζουν,

αυτούς εγώ βλέποντας τους στην γη τους τρέμω και τους φοβάμαι,

σαν το Θεό τον υπέρτατο βασιλιά,

όταν πλησιάζει τους ανθρώπους,

διότι πηγαίνουν πολύ πιο ψηλά από όλους τους θνητούς.

Έπη είς ετέρους. Ποίημα Ε’ παρα Νικοβούλου προς υιόν ΕΠΕ 11,90 ΒΕΠΕΣ 62,236.PG37,1532

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ

Ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενο στὴ ζωή μας, ἡ ἀγάπη, ἡ λατρεία στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Ἔτσι μόνο θ' ἀποκτήσομε τὴν χάρι, τὸν οὐρανό, τὴν αἰώνια ζωή.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅταν ἀγαπήσομε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μυστικά. Θὰ νιώθομε τότε ὅτι ὅλοι μᾶς ἀγαποῦν. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ἂν δὲν περάσει ἀπ' τοὺς ἀνθρώπους. Γιατί, «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ὅν ἑώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» ^{(Α’ Ἰωάν. 4, 20)}. Ν' ἀγαπᾶμε, νὰ θυσιαζόμαστε γιὰ ὅλους ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ ζητᾶμε ἀνταπόδοση. Τότε ἰσορροπεῖ ὁ ἄνθρωπος. Μιὰ ἀγάπη ποὺ ζητάει ἀνταπόδοση εἶναι ἰδιοτελής. Δὲν εἶναι γνήσια, καθαρή, ἀκραιφνής.

Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» ^{(Α' Κορ. 12, 26-27)}. Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.

Ἔτσι, ἂν ζοῦμε ἑνωμένοι, θὰ εἴμαστε μακάριοι, θὰ ζοῦμε στὸν Παράδεισο. Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας» ^{(Πρβλ. Ἐφ. 5, 30)}. Μπορῶ ν' ἀδιαφορήσω γι' αὐτόν, μπορῶ νὰ τὸν πικράνω, μπορῶ νὰ τὸν μισήσω; Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν αὐτὸ κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπ' αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι ὁ Παράδεισος. Ἂς διαβάσομε ἀπ' τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχή. Προσέξτε τοὺς στίχους: «ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς... ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί... ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν... ἵνᾳ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ» ^{(Ἰωάν. 17, 11• 21• 22• 23• 24)}.

Βλέπετε; Τὸ λέει καὶ τὸ ξαναλέει. Τονίζει τὴν ἑνότητα. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα, ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό! Ὅπως ἕνα εἶναι ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μεγαλύτερο βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δὲν λέγει κάτι τέτοιο. Κανεὶς δὲν ζητάει αὐτὴ τὴ λεπτότητα ποὺ ζητάει ὁ Χριστός, νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα σὺν Χριστῷ. Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πλήρωμα. Σ' αὐτὴ τὴν ἑνότητα, σ' αὐτὴ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐν Χριστῷ. Καμία διάσπαση ἐκεῖ δὲν χωράει, κανεὶς φόβος. Οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος, οὔτε κόλαση. Μόνο ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, λατρεία Θεοῦ. Μπορεῖς νὰ φθάσεις νὰ λέεις τότε μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἔμοὶ Χριστός» ^{(Γαλ. 2,20)}.

Μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ φθάσομε σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ἀγαθὴ προαίρεση χρειάζεται κι ὁ Θεὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ ἔλθει μέσα μας. «Κρούει τὴν θύραν» καὶ «καινὰ ποιεῖ πάντα», ὅπως λέγει στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ^{(Πρβλ. Ἀποκ. 3, 20• 21, 5)}. Μεταβάλλεται ἡ σκέψη μας, ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν κακία, γίνεται πιὸ καλή, πιὸ ἁγία, πιὸ εὔστροφος. Ἄν, ὅμως, δὲν ἀνοίξομε τοῦ κρούοντας τὴν θύραν, ἂν δὲν ἔχομε ἐκεῖνα ποὺ θέλει Αὐτός, ἂν δὲν εἴμαστε ἄξιοί Του, τότε δὲν μπαίνει στὴν καρδιά μας. Γιὰ νὰ γίνομε ὅμως ἄξιοί Του, πρέπει ν' ἀποθάνομε κατὰ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὴν ἀποθάνομε ποτὲ πλέον. Τότε θὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ ἐνσωματωμένοι μὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι θὰ ἔλθει ἡ θεία χάρις. Καὶ ἅμα θὰ ἔλθει ἡ χάρις, θὰ μᾶς τὰ δώσει ὅλα.

Στὸ Ἅγιον Ὅρος εἶδα κάποτε κάτι πού μοῦ ἄρεσε πολύ. Μέσα σὲ μία βάρκα στὴ θάλασσα μοναχοὶ κρατοῦσαν διάφορα ἱερὰ ἀντικείμενα. Καταγόταν ὁ καθένας ἀπὸ διαφορετικὸ τόπο, ἐν τούτοις ἔλεγαν, «αὐτὸ εἶναι δικό μας» καὶ ὄχι «δικό μου».

Ἀπὸ τὸ «Βίος καὶ Λόγοι», ἔκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ-Κρήτης 2004.

Αναμνήσεις αγίου Ιακώβου Τσαλίκη

Θα πήγαινα στο ασκητήριο του Οσίου Δαυΐδ μισή ώρα από το μοναστήρι. Και μου ‘λεγε ο δαίμων: «Πού θα μου πας, βρε Ιάκωβε, στο ασκητήριο του Δαυΐδ; Θα σε θανατώσω, δεν θα γυρίσης. (Αλλά) δεν μπορώ να σου κάνω τίποτε. (Προσπαθώ) να σε ρίξω σε μια σοβαρή αμαρτία, να σε πεθάνω, αλλά δεν μπορώ, διότι έχεις ταπείνωση. Και η ταπείνωσις με καίει. Η ταπείνωσις και η πίστις στον Χριστό».

Μετά το Πάσχα ανέβηκα πάνω στο βουνό εκεί ψηλά που έχουμε το νερό, και έχει έναν Σταυρό, και έλεγα το «Αναστήτω ο Θεός», το «Αναστάσεως ημέρα», το «Χριστός Ανέστη». Και φώναξα μετά: «Δαίμον, δαίμον, είπες ότι όταν θα πάω στο ασκητήριο θα με σκοτώσης, έλα εδώ όταν θέλης, έλα να με σκοτώσης, στον βράχο πάνω βρίσκομαι, στα βουνά. Έλα, του λέω, άμα σε βαστάη, έλα». Και έλεγα «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί». Πού να πλησιάση! Γι’ αυτό, παιδιά μου, πάντα να προσεύχεσθε, μα είτε τρώγετε, είτε πίνετε, είτε οτιδήποτε (κάνετε), να προσεύχεσθε, γιατί όταν κάνωμε προσευχή, δεν μπορεί να μπη ο διάβολος. Μου ‘λεγε η μάννα μου όταν ήμουν μικρό παιδί: «Άκουσε, παιδάκι μου, όποιος κάνη τον σταυρό του, λόγχη έχει στο πλευρό του».

Έβλεπα προ ημερών, μια ζωντανή οπτασία μέρα μεσημέρι, δεν κοιμόμουν. Λειτουργούσε ένας Αρχιερεύς, εγώ και ο π. Κύριλλος. Βλέπω στο στιχάρι του Αρχιερέως από κάτω χαμηλά, όπως έρχεται το χρυσό γαλόνι γύρω-γύρω, σε ένα κομματάκι στο γαλόνι με χρυσά γράμματα έγραφε: «Τα έργα έχουν ανταπόδοση είτε καλά, είτε άσχημα». Γι’ αυτό να προσέχουμε, να κάνουμε καλά έργα.

Μια γυναίκα, μου λέει μια φορά: «Πήγα να ανάψω τα καντήλια σε ένα ‘ξωκκλήσι και λιβάνισα». Ξέρετε, καμμιά φορά έχουν οι γυναίκες και την περιέργεια να μπαίνουν στο άγιο Βήμα, στο Ιερό, και κοιτάζει που λέτε αυτή η γυναίκα από το άγιο Βήμα και βλέπει ένα παλληκάρι με ξανθά μαλλιά, έναν λεβέντη με τα μαλλιά του, με συγχωρείτε, έτσι εδώ ανοιγμένα και τα γενάκια του εδώ χωρισμένα και τον βλέπει πάνω στην αγία Τράπεζα.

– Πιδήμ’, λέει, τι κάνεις ‘δω μέσα στην αγία Τράπεζα; στο άγιο Βήμα; βγες, πιδήμ’, έξω. Και της λέει εκείνο:

– Δική μου είναι η αγία Τράπεζα και εγώ την ορίζω.

Ξαφνικά, όπως το κοίταζε η γυναίκα το παιδί, του λέει:

– Πιδήμ’, δεν μου λες, ποιος σε πλήγωσε και τα χέρια σου είναι από καρφιά και τρέχουν αίματα; Βλέπω πληγές στα χέρια σου και στα πόδια σου. Εδώ στο πλευρό σου, παιδάκιμ’, λέει, στο σκότισ’ (συκώτι σου), παιδάκιμ’, στο πνευμόνι σου, ποιος σε χτύπησε, πιδήμ’, με το μαχαίρι ‘κει πέρα; ποιος σε πλήγωσε; (του) έλεγε η γυναίκα, (ήταν) μια απλή γυναικούλα. Όμως αυτή είδε ζωντανό τον ίδιο τον Θεό.

– Εσύ με πλήγωσες, της λέει, και είμαι πληγωμένος. Έκανε τον σταυρό της η γυναίκα και έφυγε, απλή γυναίκα από χωριουδάκι.

Έπειτα από παρέλευση ενός χρόνου, ήρθε στην Μονή και μου λέει: «Έτσι και έτσι, πάτερ μου. Τι είναι αυτό το «εσύ με πλήγωσες;» μπορείς να μου το εξηγήσης αυτό; Αυτό είναι μεγάλο, δεν θα μπορής να μου το εξηγήσης, θα πάω σε κανέναν μεγάλο». «Άκουσε, παιδί μου, να σου το εξηγήσω», της λέω. «»Εσύ με πλήγωσες» είναι οι αμαρτίες οι δικές σου, οι αμαρτίες οι δικές μου, οι αμαρτίες του κόσμου, που με τις αμαρτίες μας Τον πληγώσαμε και Τον ανεβάσαμε πάνω στον Σταυρό και έχυσε το Πανάγιό Του αίμα».

Μία Μεγάλη Παρασκευή την ώρα της Αποκαθηλώσεως, ο άγιος Ιάκωβος, μόλις κατέβασε το Σώμα, έκλαιγε με μεγάλη συγκίνηση και δέος. Και μετά είπε: «Πατέρες μου, σήμερα δεν κατέβασα σώμα αγιογραφημένο, αλλά σώμα ανθρώπινο. Οι φλέβες Του χτυπούσαν στις δικές μου φλέβες. Η σάρκα Του ακούμπαγε στην δικιά μου σάρκα. Καταλάβαινα το αίμα να τρέχη στις φλέβες Του».

Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)». Α’. Διηγήσεις (λ’, μδ’, μζ’, λδ’). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.