Ἀπίστευτο! Κληρικός στηρίζει το «Σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων»!

Ἀπίστευτο! Κληρικός στηρίζει το

«Σύμφωνο συμβίωσης ὁμοφυλοφίλων»!

'Αρχιμ. Δανιήλ 'Αεράκη

Καλῶς ὁ πατήρ Φιλόθεος Φάρος καυτηριάζει κακῶς γινόμενα καί φαινόμενα στο χῶρο τῶν κληρικῶν. Λέει π.χ.: «Ὁ Χριστός κα­ταδικάζει την ὑποδούλωση στα ὑλικά ἀγαθά, τη χλιδή και την πολυτέλεια. Ὅλα αὐτά ἀφοροῦν ἑμᾶς τούς παπάδες. Ζοῦμε ζωή πριγκιπική, μετακινούμεθα με τίς κράϊσλερ καί τίς μερσεντές, μᾶς ὑπηρετεῖ ἕνα σωρό κόσμος. Φορτωνόμαστε ὅλα αὐτά τά χρυσᾶ καί ἔχουμε καί την ἀπόλυτη ἐξουσία στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων».

            Δέν τά εἶπε ὅμως αὐτά σέ καλή ὥρα καί γιά καλό σκοπό. Τά εἶπε ὑποστηρίζοντας τούς ὁμοφυλοφίλους καί τό «Σύμφωνο συμβί­ωσης ὁμοφυλοφίλων»!

            Σέ συνέντευξί του στήν «Καθημερινή» (20.12.2015) τόνισε:

            «Ἡ πολιτεία ὀρθῶς πράττει καί προωθεῖ τό Σύμφωνο. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι, ἄν ἡ Ἑλλάδα εἶναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ἤ μια θεοκρατία τύπου “Χομεϊνί”»!

            Καί φθάνει στό σημεῖο νά ὑποστηρίζη, ὅτι «ὁ Χριστός δεν καταδικάζει ἁμαρτίες καί ἀνώμαλες σεξουαλικές συμπεριφορές»!!!

            Καί μέ πάθος ὑποστηρίζει, ὅτι μιά μόνο ἁμαρτία καταδικάζει ὁ Χριστός, την ὑποκρισία.

            • Ἄν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι διαστροφή καί παραφθορά τοῦ κατά φύσιν, ἡ διαστροφή τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι παραφθορά τῆς Ἀλήθειας.

            • Τό ὅτι ὁ Χριστός συγχωρεῖ τούς ἁμαρτωλούς και τούς ἐπιρ­ρεπεῖς στα σαρκικά πάθη, πού μως ὅμως μετανοοῦν (Λουκ. ε´32), αὐτο δέν σημαίνει, ὅτι υἱοθετεῖ τη μοιχεία καί τήν πορνεία καί τήν ἀκολασία καί τήν ὁμοφυλοφιλία. Ὁ Χριστός σβήνει ἁμαρτίες, δέν ἐπικυρώνει ἁμαρτίες.

            • Ἀναφέρουμε Γραφικά λόγια, ὄπου καταδικάζονται σαφῶς καί οἱ σεξουαλικές ἐκτροπές: «Πόρνους καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός» (Ἑβρ. ιγ´ 4). Κρίνει, δηλαδή κατακρίνει, ὁπωσδήποτε δέν ἐγκρίνει, ἀλλά καταδικάζει σαρκικές ἁμαρτίες.

            Τό «οὐ μοιχεύσεις» δέν τό καταργεῖ ὁ Κύριος. Δεν λέει: «Νά μοιχεύετε, ἀλλά νά μήν εἶστε ὑποκριτές»! Ἀντίθετα μάλιστα. Αὔξησε τήν αὐστηρότητα ὡς πρός τό τί εἶναι μοιχεία. Καί θεωρεῖ ἐκτροπή καί ἐντροπή ἀκόμα καί ἕνα βλέμμα πονηρό: «Ὁ βλέπων γυναῖκα πρός τό ἐπιθυμῆσαι αὐτήν, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτήν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. ε΄ 28)!

            Συγκεκριμένα τήν παρά φύσιν σεξουαλική ζωή καταδικάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί στό Ρωμ. α´ 26-27: «Μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν,… ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχη­μοσύνην κατεργαζόμενοι…».

            • Τό ὅτι ὁ Χριστός καυτηριάζει τήν ὑποκρισία, αὐτό δέν ση­μαίνει ὅτι ἐγκρίνει τήν ἀναίδεια τῆς ἀκολασίας, ἡ ὁποία ἐν προ­κειμένῳ γίνεται σημαία καθεστωτική καί νόμος τοῦ κράτους!

Ἄλλωστε, ἄν ὑποκρισία εἶναι ἕνα προσωποκεντρικό ψέμα, μιά ψευδεπίγραφη ὑπόστασις, τότε ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὑποκρισία. Ὁ ὁμοφυλόφιλος φοράει τή μάσκα τοῦ ἐλεύθερου, ἐνῶ εἶναι δοῦλος. Φοράει τή μάσκα τοῦ… φυσιολογικοῦ, ἐνῶ εἶναι ἀφύσικος καί διεστραμμένος!

• Ἄν ὁ Χριστός θεωρῆ μόνο τήν ὑποκρισία ὡς ἀμαρτία (ὅπως βέβαια τήν ἐκλαμβάνουν μερικοί τήν ὑποκρισία), τότε σ᾽ ἐκεῖνον, πού Τόν ρώτησε γιά τήν αἰώνια ζωή, θά τοῦ ἔλεγε ἁπλῶς: «Νά μήν εἶσαι ὑποκριτής»! Ἦταν βεβαίως καί ὑποκριτής. Ἀλλά τοῦ θύμισε καί τό «μή μοιχεύσῃς» (Λουκ. ιη´ 20). Καί τοῦ ὑπέδειξε τό δρόμο τῆς φιλανθρωπικῆς ἀγάπης.

• Καταλαβαίνουμε τούς ὁμοφυλοφίλους πού προβάλλουν τήν (τάχα) «ἐλεύθερη ἐπιλογή» γιά νά δικαιολογήσουν τή διαστροφή τους. Δέν καταλαβαίνουμε ὅμως, πῶς ὁ κληρικός π. Φιλόθεος Φάρος προβάλλει τήν ὑποκρισία, γιά νά δικαιολογήση παντός εἴδους σε­ξουαλική ἐκτροπή. Εἰλικρινά δέν καταλαβαίνουμε γιατί τό κάνει!

• Ἐλεύθερη ἐπιλογή μεταξύ καλοῦ καί καλύτερου, ὄχι μεταξύ κακοῦ καί χυδαίου. Ἐλεύθερη ἐπιλογή μεταξύ ἐλευθερίας καί ἐξάρτησης. Ποτέ ἡ ἐξάρτησις δέν εἶναι ἐλευθερία. Ποτέ ἡ ἀνωμαλία δέν ­εἶναι ἐλεύθερη ἐπιλογή.

Μητροπολίτης Κάλλιστος (Ware) για Ουκρανικό (ENG)Και συ τέκνον Βρούτε;

Ανακαλύπτει με οδυνηρό τρόπο ο Πατριάρχης πως στο παιχνίδι αυτό, άλλος κάνει κουμάντο.
Στην εφάμαρτη τούτη παρτίδα «σκάκι» του Οικουμενισμού δεν είναι «παίκτης» όπως νόμισε αλλά πιόνι.
Τώρα τα πρώην εργαλεία του δικού του στρατοπέδου, φαίνεται να «θυσιάζουν» τον αξιωματικό τους. Τους λόγους ας τους σκεφτεί ο ίδιος και οι χειροκροτητές που συνιστούν το περιβάλλον του.
Καλή μετάνοια θα ευχηθούμε και το εννοούμε.
— Σχολιασμός katanixi.gr —

Συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι «Inter» παραχώρησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Κάλλιστος Γουέαρ, Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ινστιτούτου Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών στο Cambridge, και επίτιμος πρόεδρος του Ορθοδόξου Συλλόγου των Θεολογικών Σχολών (Oxford, UK).
Ο Μητροπολίτης Κάλλιστος στην συνέντευξή του, αναφέρθηκε για ακόμη μια φορά στο Ουκρανικό, όπου εξέφρασε την αντίθεσή του.
«Η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία, κατά τη γνώμη μου, είναι πραγματικά πολύ σοβαρή και επηρεάζει όχι μόνο τους ορθοδοξους πιστούς στην Ουκρανία. Η κατάσταση αυτή αφορα το σύνολο της Ορθοδόξου Εκκλησίας» – ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
Επίσης ο λόγιος Μητροπολίτης δήλωσε ότι «καμία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υποστήριξε την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου».
Σε άλλο σημείο αναφέρθηκε στην διακοπή κοινωνίας του Πατριαρχείου Μόσχας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τονίζοντας ότι «εμείς, απο την δική μας πλευρά, δεν διακόψαμε την ευχαριστιακή κοινωνία με κανέναν, αλλά η κατάσταση παραμένει πολύ σοβαρή. Ως εκ τούτου, κατά τη γνώμη μου – όχι του Πατριαρχείου – με βαθύ σεβασμό για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο διαφωνώ με την απόφασή του».
«Για μένα είναι σαφές ότι περισσότερο από τριακόσια χρόνια, η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσικής Εκκλησίας – είναι ένα ιστορικό γεγονός και δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Aνησυχώ για τη χρήση βίας και ειμαι βαθιά πεπεισμενος ότι δεν μπορουμε να βρούμε μια λύση μέσω της βίας και της καταπίεσης» – ανέφερε σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Κάλλιστος.
Ο Σεβασμιώτατος προτείνε η κατάσταση να διορθωθεί μέσω του αμοιβαίου διαλόγου, τόνιζοντας ότι πρέπει να υπάρξει μια Πανορθόδοξη Συνάξη για το θέμα.
Δείτε το σχετικό απόσπασμα από την συνέντευξη:

Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Οικουμενισμός & Μεγάλη Τεσσαρακοστή

του Αριστείδη Δασκαλάκη

Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι διανθισμένη με ημέρες σταθμούς για την πίστη και την Ορθοδοξία. Οι πατέρες της Εκκλησίας, εν Αγίω Πνεύματι, καθόρισαν τη διαδοχή των πέντε Κυριακών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Α’ Κυριακή των Νηστειών
Η πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής είναι η  Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αυτή την ημέρα εορτάζουμε την αναστήλωση των Αγίων Εικόνων και το θρίαμβο της Ορθοδόξου πίστεως   κατά της αιρέσεως των εικονομάχων. Περισσότερα από 100 χρόνια κράτησε η διαμάχη αυτή, που σταμάτησε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα και ο γιος της Μιχαήλ, αναστηλώνοντας τις εικόνες εντός των Ναών. Με το άδοξο τέλος μιας πολυετούς αιρέσεως, ξεκινά η Αγία Τεσσαρακοστή. Αναγιγνώσκονται  τα αναθέματα ( δυστυχώς όχι σ’ όλες τις εκκλησιές και μητροπόλεις). Επειδή υπάρχουν κάποιοι θερμοκέφαλοι που διαδίδουν ότι αναθεματίζονται οι Έλληνες , πρέπει να τονίσουμε ότι η λέξη Έλλην στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δήλωνε όχι γεωγραφική καταγωγή, αλλά ειδωλολάτρη και πολυθεϊστή. Επίσης τι  είναι ανάθεμα; Μισαλλοδοξία;
Φανατισμός; Aνάθεμα δεν σημαίνει στην περίπτωση αυτή κατάρα, αλλά αποκοπή από την Εκκλησία, αφού πρώτα προηγηθεί παρέκκλιση από το Ορθόδοξο δόγμα ή την εκκλησιαστική κανονικότητα. Αποτελεί δημόσια εκκλησιαστική έκφραση για το πένθος χαμένων και διωκομένων  ανθρώπων και συναγερμός για αυτούς πού δεν πρέπει να πέσουν και να χαθούν. Αποτελεί αγωνία του εκκλησιαστικού σώματος να γλυτώσουμε κυριολεκτικά   από την ψυχοκτόνα πλάνη , τον πνευματικό θάνατο και την αιώνια πτώση .
Στις μέρες μας δεν διαβάζονται σε πολλούς ναούς ,λόγω μιας κακώς εννοούμενης ευαισθησίας , καθ’ ότι  δεν θέλουμε να λυπήσουμε τους´αδελφούς μας´ τους αιρετικούς,  αναθεματίζοντας τους προγόνους τους  αλλά κι αυτούς τους ίδιους .
Δεν είπε εξάλλου ο θείος Παύλος στο 1^ο κεφ. της προς Γαλάτας επιστολής ‘ Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.’; Εξαιτίας μας βλαβερής ´αγαπολογίας´  σιωπούμε  και αποδεχόμαστε την αίρεση , ζημιώνοντας τη σωτηριολογική πορεία μας , αλλά και εξαλείφοντας κάθε πιθανότητα μετανοίας των αιρετικών . Βέβαια υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα ομολογητών ιερέων που αναθεμάτισαν και Οικουμενισμό και συμφωνία Πρεσπών. Μπορεί σήμερα να μην υπάρχουν αρειανοί και πνευματομάχοι,  με τη μορφή που τους βίωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας ,υπάρχουν όμως οι επίγονοί τους,  που αναγνωρίζουν την αλήθεια σε όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα του διεστραμμένου ανθρώπινου νου, τις διάφορες θρησκείες. Η Ορθοδοξία δεν αποτελεί μια συναισθηματική θρησκεία ανθρώπινης αγάπης,  στην οποία δεν ταιριάζουν τα δυσάρεστα. Η Ορθόδοξη πίστη  δεν  είναι κοινωνική ηθική και χριστιανικός συναισθηματισμός. Δεν αποτελεί μια ιδεολογία ουμανισμού – που θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο και όχι το Χριστό – μια φιλοσοφία πού απλά απαιτεί ευχάριστα συναισθήματα και καλή κοσμική συμπεριφορά από τον χριστιανό. Η κοσμική ευγένεια ,η κατά κόσμο ορθή συμπεριφορά, η αποδοχή του ψέμματος, η αδιάκριτη αποσιώπηση  της αλήθειας,  όλα υπόκεινται κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα του παντεπόπτη Θεού . Η αγάπη στον Ιησού Χριστό και στην αλήθεια προηγείται. Σε μια εποχή που η εκκλησία έχει εκκοσμικευτεί, που ο Οικουμενισμός και η Πανθρησκεία αντικαθιστούν  την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, που η διπλωματία παίρνει τη θέση της αληθείας και της θυσίας, που αναστηλώνονται αντί οι  εικόνες οι Άγιες, η εικόνα του Εγώ μας, τα αναθέματα  είναι απαραίτητα πλέον;
Μα ναι! Όσο απαραίτητα είναι τα δόγματα. Η τίμησης και μίμησης των Αγίων και των Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Β’ Κυριακή των Νηστειών
Την ημέρα αυτή εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ο οποίος υπήρξε κορυφαίος διδάσκαλος των Ορθόδοξων δογμάτων, ακούραστος  πολέμιος των αιρέσεων και κακοδοξιών. Ιδιαίτερα μισητός στη Δὐση από την εποχή των πρώτων τυπωμένων εκδόσεων  της Βενετίας. Το ιερό του λείψανο σώζεται στον ομώνυμο μητροπολιτικό Ναό Θεσσαλονίκης που πρόσφατα δέχτηκε με επισημότητες αιρετικό  αρχιερέα . Τον προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία κατά τη δεύτερη αυτή Κυριακή, ως συνέχεια και επέκταση της προηγούμενης, σαν ένα είδος δεύτερης ´Κυριακής της Ορθοδοξίας´, διότι η νίκη του Αγίου  Γρηγορίου κατά των αιρετικών δοξασιών των δυτικών, θεωρήθηκε ως νίκη ανάλογη με τη νίκη κατά των εικονομάχων. Μας συμβουλεύει αυτός ο Μέγας Πατέρας της Εκκλησίας μας και ασκητής : ´να αποφεύγουμε  όσους δεν παραδέχονται τις πατερικές εξηγήσεις, αλλά προσπαθούν να εισαγάγουν τα αντίθετα μόνοι τους , και τις μεν λέξεις του κειμένου προσποιούνται ότι μεταχειρίζονται , το δε ευσεβές νόημα απορρίπτουν ˙  ας τους αποφεύγουμε , μάλιστα περισσότερο από όσο φεύγει κανείς από φίδι…… Ας αποφεύγουμε λοιπόν αυτού του είδους  τους ανθρώπους με κάθε τρόπο και ας προσφεύγουμε σε όσους διδάσκουν τα ευσεβή και σωτήρια, διότι συμφωνούν με τις πατερικές παραδόσεις´ (Ομιλία ΛΔ’ Εις την σεπτήν Μεταμόρφωσιν…ΕΠΕ 10,356 ).
Μας θυμίζουν κάτι αυτά τα λόγια; Βρίσκουν εφαρμογή στις μέρες μας; Mας ταρακουνούν λόγια ομολογητών, διωκομένων κληρικών ή μας συγκινεί η προβαλλόμενη από μέσα ενημέρωσης και από την καθεστηκυία τάξη, καλλωπισμένη στείρα ρητορική οικουμενιστών, πολλές φορές μειλίχιων  ιεραρχών ή θεολόγων ;
Γ’ Κυριακή των Νηστειών
Της Σταυροπροσκυνήσεως. Την Κυριακή αυτή που βρίσκεται στο μέσο της Σαρακοστής, η Εκκλησία μας προβάλλει την προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Επειδή η σωματική αδυναμία από τον αγώνα της νηστείας και της κακοπάθειας μας περικυκλώνει και η δυσκολία αυξάνει, η Αγία Εκκλησία μας προβάλλει στο μέσο του δρόμου της νηστείας σαν βοήθεια μας τον Πανάγιο Σταυρό, τη χαρά του κόσμου, των πιστών τη δύναμη, των αμαρτωλών την ελπίδα. Προσκυνώντας λοιπόν τον Τίμιο Σταυρό λαμβάνουμε χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε . Σταυρώθηκε η Αλήθεια  πάνω στο ξύλο . Κι Αυτήν, τη σταυρώνει η κάθε αμαρτία και κυρίως η αίρεση, που περικόπτει την αλήθεια,  την κάνει ψέμα , που διαστρεβλώνει κι αλλοιώνει το Ευαγγέλιο για να εξυπηρετήσει τα ανθρώπινα πάθη, τον εγωισμό, τη φιλαρχία, τη φιλοδοξία, το βόλεμα, τον σκοτεινό κυρίαρχο ετούτου του κόσμου. Αυτή την Αλήθεια έχει στόχο και ο Οικουμενισμός, αυτή η κοφτερή λεπίδα του ανθρωποκτόνου διαβόλου, που σκοπό έχει  να την τεμαχίσει και να την μολύνει. Όμως η αλήθεια, ο Κύριος δεν τεμαχίζεται, ούτε μολύνεται . Είναι ´Ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων´ .
Δ’ Κυριακή των Νηστειών
Εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, συγγραφέα του βιβλίου της «Κλίμακος», που υπήρξε κήρυκας της μετανοίας και της νηστείας. Η μνήμη του εορτάζεται κανονικά την 30η Μαρτίου, αλλά επαναλαμβάνεται την Δ΄ Κυριακή των νηστειών, διότι η Εκκλησία μ’ αυτό τον τρόπο μας προβάλλει προς μίμηση ένα άνθρωπο σαν και εμάς, που με την άσκηση έφθασε σε εκατονταπλασίονα καρποφορία και αγιότητα. Κυρίως όμως, προβάλλεται ο Άγιος Ιωάννης διότι μετά τις τρεις βασικές Κυριακές της Μεγάλης  Τεσσαρακοστής, οι οποίες μας δεικνύουν τα συγκεκριμένα δογματικά στοιχεία της πίστεως, με τα οποία εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις ορθής λατρείας του Θεού και μετά την ενίσχυση που δεχόμαστε από την παρουσία του Τιμίου Σταυρού, την τέταρτη   Κυριακή παρουσιάζεται  η μεθοδολογία για την ανάβαση στην ουράνια Βασιλεία. Ο Άγιος Ιωάννης μας λέει  στον 26^ο λόγο ´Περί Διακρίσεως´στην 11^η παράγραφο ´Τοὺς ἀπίστους ἢ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ μᾶς ἐπιτίθενται μὲ κακότητα, ἂς τοὺς ἀφίνουμε «μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν» (Τίτ. γ´ 10). Στοὺς ἐπιθυμοῦντας ὅμως νὰ μάθουν τὴν ἀλήθεια, «τὸ καλὸν ποιοῦντες ἕως αἰῶνος μὴ ἐκκακῶμεν» (Γαλ. ς´ 9). Ἀλλὰ καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις ἂς εἶναι ἡ συμπεριφορά μας ἀνάλογη μὲ τὴν ψυχική μας δύναμι καὶ ἀντοχή´.
Τι θα ‘ λεγε ο Άγιος σήμερα ,  γι’ αυτούς που αναγνωρίζουν όλες τις αιρέσεις και τις σχισματικές ´εκκλησίες´ ως όντως Εκκλησίες, κάτω απ’ την ταμπέλα του Οικουμενισμού, που τοποθετούν την Ορθοδοξία  σαν μία θρησκεία  σε  ένα σύνολο πολλών θρησκειών;
Ε’ Κυριακή των Νηστειών
Τιμάται η Οσία Μαρία η Αιγυπτία. Η οσία Μαρία η Αιγυπτία  πρότυπο του Αγιορείτικου Μοναχισμού, η αποτυχημένη πόρνη κι επιτυχημένη ασκήτρια,  ξεκινά την μεταστροφή της απ’το ´ζην´ στο ´ευ ζην´ . Απ’τη ζωή στην ανακαινισμένη ζωή. Με πρώτο σκαλί τη μετάνοια διέτρεξε 40 ολόκληρα έτη σκληραγωγίας  στην έρημο,  με αυταπάρνηση και αδιάληπτο αγώνα,  για ν’ αποκτήσει όλες τις άλλες αρετές. Επειδή καταλαβαίνουμε αδελφοί μου ότι από τη μετάνοια έως την απόκτηση των αρετών απαιτείται σκληρός και πιθανόν πολυετής αγώνας,  ας αρχίσουμε από τώρα. Εξάλλου  η μετάνοια ως σκαλί στην ´Κλίμακα´  του Αγίου Ιωάννου είναι το πέμπτο. Προαπαιτούμενο για όλα τα υπόλοιπα σκαλιά (αρετές) που οδηγούν στον Κύριο . Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε τις Παρασκευές των Χαιρετισμών, ημέρες τιμής   για εκείνο  το κτίσμα , την ύπαρξη εκείνη που μόνο αυτή έφτασε στο εκατό τοις εκατό   του  σκοπού για τον οποίο  πλάστηκε ο άνθρωπος . Την αλληλοπεριχώρηση κτιστού-ακτίστου . Την άνευ όρων συγκατάθεση στην Νέα Διαθήκη που μας προτείνει ο Θεός. Την Παναγία μας. Τη μεσίτρια . Η οποία προσβάλλεται με τη μη προσκύνησή της απ’τους προτεστάντες ,  με τη θεοποίησή της απ’τους παπικούς (καθ’ ότι προσβάλλεται η Αγία Τριάδα) ή από βλάσφημες θεωρίες από εκλιπόντες  ´ορθόδοξους´ αρχιερείς  περί ´μη άσπιλης ´ σύλληψης του Υιού της και Θεού της. Και πολλοί  θεολόγοι αλλά και κληρικοί φράζουν τα  αυτιά τους  και συνεχίζουν να κηρύττουν  περί αγάπης  κ.λ.π. κ.λ.π.   κ.λ.π .
ΝΤΡΟΠΗ!
Ωραίο πρόσχημα η ´αγάπη´ . Ειδικά όταν προσβάλλεται το δόγμα, η Παναγία μας  , ο ίδιος ο Κύριος.
Ανακεφαλαιώνοντας  λοιπόν βλέπουμε αδελφοί μου, ότι ξεκινάμε τη Σαρακοστή, με αναφορά στις αιρέσεις , τη νίκη της Ορθοδοξίας επ’ αυτών , συνεχίζουμε με ένα  σύμβολο των Ορθοδόξων δογμάτων, ένα ομολογητή  , αγωνιστή άγιο,  τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Κι αφού ομολογήσουμε την Ορθοδοξία και ασπαστούμε τα δόγματά της , αποστρεφόμενοι την αίρεση και το ψεύδος,  είμαστε άξιοι να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό να πάρουμε δύναμη , για να αρχίσουμε να παλεύουμε στο στίβο των παθών , με εγχειρίδιο την ´Κλίμακα´ του Αγίου Ιωάννου,  για να καταλήξουμε τέλος στην απόλυτη μετάνοια και στην κατάκτηση των αρετών της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας , εορτάζοντας με καθαρή συνείδηση την Ανάσταση. Ας  σπείρουμε  λοιπόν , τον σπόρο της μετανοίας και ποτίζοντάς τον με δάκρυα  και προσευχή ας ευχηθούμε να δώσει ο Θεός να καθαρίσει η ήρα απ’το σιτάρι . Αδελφοί μου, οι ημέρες κορυφώνονται. Πλησιάζουμε όλο και περισσότερο προς την Ανάσταση του Κυρίου μας . Βαδίζουμε με τρόμο και δέος μαζί Του προς τον Γολγοθά. Ατενίζουμε  το ιδρωμένο Του πρόσωπο . Τη θλίψη και την αγωνία Του για την ανθρώπινη ψυχή. Ο Κύριος μέσα απ’τις πέντε Κυριακές των νηστειών μας ζητάει τεκμηρίωση της πίστης μας και της αφοσίωσής μας σ’ Αυτόν. Να δει η Πατρίδα άσπρη μέρα και να ζήσει και πάλι η Εκκλησία Του ένδοξες στιγμές.
Καλή Ανάσταση  

Αριστείδης Π. Δασκαλάκης

"Η εν Χριστώ ζωή" Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

… Μάθε να προσεύχεσαι. Βίαζε τον εαυτόν σου εις την προσευχήν. Κατά αρχάς θα εύρης δυσκολίαν, ύστερον όμως όσον περισσότερον βιάζης τον εαυτόν σου, τόσον ευκολώτερον θα προσεύχεσαι. Εις την αρχήν όμως είναι πάντοτε αναγκαίον να βιάζη κανείς τον εαυτό του.

Η καρδία μας κάθε ημέρα αποθνήσκει πνευματικώς. Και μόνον θερμή προσευχή συνοδευόμενη με δάκρυα την ζωογονεί και την κάμνει να αναπνέη πάλιν. Αν δεν προσευχώμεθα με αρκετήν πνευματικήν ζέσιν, εύκολα και ταχέως θα αποθάνωμεν πνευματικώς.

Όταν κάποια εσωτερική ανησυχία σε εμποδίζει να προφέρης της προσευχής τας λέξεις κατά την θείαν ακολουθίαν, γνώριζε ότι αυτή η ανησυχία και αδυναμία είναι απάτη του εχθρού, του δαίμονος. Ρίψε από επάνω σου την αθυμίαν, λιποψυχίαν και δειλίαν και πρόφερε το όνομα του Κυρίου χωρίς βίαν, ηρέμως και δυνατά. Τοιουτοτρόπως θα καταβάλης την ανησυχίαν και αδυναμίαν σου και θα κερδίσεις θάρρος και δύναμιν. Τα πάντα είναι δυνατά δια εκείνους που πιστεύουν και εις τον Θεόν ελπίζουν. Πρέπει να παλαίωμεν και να νικώμεν.

Μη φείδεσαι τον εαυτόν σου, αλλά προσεύχου με ζέσιν και αν έχης κοπιάση όλην την ημέραν. Μη παραμελής την αγίαν προσευχή. Προσεύχου μέχρι τέλους εις τον Θεόν με όλην την καρδίαν σου, διότι αυτό είναι καθήκον σου απέναντι του Θεού. Εφόσον έθεσες την χείρα επάνω εις το άροτρον, μη βλέπης οπίσω...

Αν έχης ως κανόνα ζωής να λέγης ωρισμένον αριθμόν προσευχών, είτε αυταί είναι μακραί, είτε βραχείαι, λέγε τας καλώς. Αναγίνωσκε τας προσευχάς με συναίσθησιν βαθείαν και μη κάμης αυτήν την εργασίαν του Θεόυ με την καρδίαν σου διηρεμένη εις δύο, ούτως ώστε το εν μέρος να ανήκη εις Αυτόν και το άλλον ήμισυ εις την σάρκαν σου…

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, Δάσκαλος μας μια αγράμματη

Κυριακὴ τῆς Χαναναίας (Ματθ. 15,21-28)

Περιμένετε βέβαια λόγον. Θὰ μιλήσω, ἀγα­πητοί μου· ἂν καὶ σήμερα νομίζω, ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλήσω ἐγὼ ἀλλὰ κάποιος ἄλλος. Καὶ αὐτὸς ὁ ἄλλος, τὸν ὁποῖο προβάλλει ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία, εἶνε παρακαλῶ μιὰ γυναίκα. Δὲν εἶνε μορφωμένη, ἐπιστήμων, θεολόγος, ἱ­ε­ροκή­ρυκας, ἐπίσκοπος· ἀγράμματη εἶ­νε, δὲν φοίτησε σὲ σχολεῖα. Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ λύκεια καὶ πανεπιστήμια, ὅταν λείπῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶνε «ἀρχὴ σοφίας»; (Ψαλμ. 110,10. Παροιμ. 9,10. πρβλ. Σ. Σειρ. 1,14). Αὐτὴ εἶχε μέσα της τὸ φῶς ποὺ ἔχει κάθε ἄν­θρωπος· τὸ λογικό, τὴ συνείδησι, τὸ αὐτεξού­σιο – ἐλευθερία. Φωτιζόταν ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πρόγονοί μας καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τῆς ἱερᾶς ἀ­ποκαλύψεως τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης.

Γυναίκα ἀγράμματη. Καὶ μόνο ἀγράμματη; καὶ εἰδωλολάτρις. Ζοῦσε σὲ βαθὺ σκοτάδι. Δὲν εἶ­χε χάσει ὅμως αὐτὸ τὸ ἀμυδρὸ φῶς. Αὐτὴν λοιπὸν προ­βάλλει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ τὸ ὄνομά της; «Χαναναία» (Ματθ. 15,22). Δὲν εἶ­νε τοῦτο τὸ μικρό της προσωπικὸ ὄνομα· εἶνε τὸ ἐ­θνικὸ ὄ­νομά της (ὅπως π.χ. ἡ γυναίκα τῆς Φλωρίνης λέγεται Φλωρινιώτισσα), δηλώνει ὅμως καὶ τὸ θρή­σκευμά της· καταγόταν ἀπὸ χαναανιτικὰ φῦ­λα, ἀπὸ χώρα ὅ­που ἐπικρατοῦσε ἡ χαναανιτι­κὴ θρησκεία, ἡ πλήρης εἰδωλολατρίας καὶ ὀργίων.

* * *

Αὐτή, ἀγαπητοί μου, προβάλλεται ὡς παρά­δειγμα μεγάλης πίστεως. Πῶς; Ἀκοῦστε.

Εἶχε φθάσει ὣς τὴν πατρίδα της μία φήμη· ἔμαθε, ὅ­­τι στὴν Ἁ­γία Γῆ ἐμφανίσθηκε ἕνας ὑπέροχος ἄνδρας ποὺ λέγεται Ἰησοῦς, μὲ ἔκτακτη ἠθικὴ δύναμι καὶ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν ἔν­δοξη οἰκογέ­νεια τοῦ βασιλέως Δαυΐδ. Καὶ τώρα λοιπὸν ὁ Χριστός, γι᾽ αὐτὴν τὴ μία ψυχή, βαδίζει χιλιόμε­τρα καὶ φθάνει στὰ σύνορα τῆς χώρας της· ἄφησε τὴν Ἰουδαία, ὅπου τὸν περιφρονοῦσαν, καὶ ἦρθε στὰ σύνορα μὲ τὰ εἰδωλολατρικὰ «μέρη Τύρου καὶ Σιδῶ­νος» (ἔ.ἀ. 15,21). Μόλις τό ᾽μαθε ἡ Χαναναία περνάει τὰ σύνορα καὶ τρέχει νὰ τὸν συναντήσῃ. Νιώθει ἐλπίδα· πιστεύει, ὅτι αὐ­τὸς μπορεῖ νὰ τὴ σώ­σῃ. Ἀπὸ τί; Ἀπὸ ἕνα δρᾶμα.

Εἶχε ἕνα δυστυχισμένο κορίτσι ποὺ ἔπασχε ἀπὸ φοβερὴ ἀσθένεια, εἶχε δαιμόνιο. Ἦταν ὑ­πο­χείριο δαιμονικῶν δυνάμεων – ὅπως καὶ πολλοὶ σήμερα. Ἄφριζε ἀπ᾽ τὸ στόμα, ἔτριζε τὰ δόν­τια, ἔπεφτε στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερό, κινδύνευε νὰ βρῇ θάνατο σὲ φλόγες, γκρεμούς, πέτρες. Ἡ μητέρα μεταχειρίστηκε ὅλα τὰ μέσα· καὶ σὲ γιατροὺς καὶ σὲ μάγους, παντοῦ τὴν πῆγε. Ἀλ­λὰ ματαίως. Τὸ δαιμόνιο κυριαρχοῦσε.

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, Ο διωγμός των ευσεβών

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴ­διο. Τί εἶνε Τριῴδιο; Ἂν ρωτήσουμε τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους, θὰ μᾶς ποῦν· Τριῴδιο ἴ­σον χοροί, διασκεδάσεις, γλέντια, μάσκες, καρ­ναβάλια. Αὐτὸ ὅμως εἶνε πλάνη. Αὐτὸ δὲν εἶ­νε Τριῴδιο· εἶνε ἀντιτριῴδιο, ἀντίθετο μὲ τὸ Τριῴδιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Τρι­ῴ­διο εἶνε μία ἱερὰ περίοδος τοῦ ἐκκλησιαστι­κοῦ ἔτους, περίοδος ἐντατικωτέρας ἀσκήσε­ως. Ὅπως ὁ στρατὸς ἔχει περίοδο ἀσκήσεων, γιὰ νὰ εἶνε οἱ στρατιῶτες πανέτοιμοι διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον, ἔτσι καὶ τὸ Τριῴδιο εἶνε περίοδος ἱερῶν ἀσκήσεων τῶν Χριστιανῶν. Τὸ Τρι­ῴ­­διο εἶνε δέκα ἑβδομάδες· πρώτη ἡμέρα εἶνε σήμερα, καὶ τελευταία ἡμέρα εἶνε τὸ Μέγα Σάββατο, ὅταν ὁ ἱερεὺς γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ σκορπάει μέσ᾽ στὸ ναὸ δεξιὰ – ἀριστερά, πάνω – κάτω, φύλλα δάφνης καὶ ψάλλει «Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν» (Ψαλμ. 81,8).

Τὸ Τριῴδιο, γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ ἁπλούστερα, εἶνε μία σκάλα, ποὺ μᾶς ὑψώνει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Μοιάζει μὲ τὴ σκάλα ποὺ εἶδε ὁ Ἰακώβ, ποὺ τὸ κάτω ἄκρο της πατοῦσε στὴ γῆ καὶ τὸ ἄλλο ἔφτανε στὸν οὐρανό. Μιὰ σκάλα λοιπὸν βλέπουμε μπροστά μας, καὶ σήμερα εἶνε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι. Ἐμπρός, πλη­σιάστε καὶ πατῆστε τὸ πρῶτο σκαλοπάτι.

Στὸ πρῶτο σκαλοπάτι στέκεται ὁ τελώνης, ποὺ λέει· «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ» (Λουκ. 18,13). Καὶ κοντὰ στὸν τελώνη τοῦ εὐ­αγγελίου στέκεται ὁ ἀπόστολος.

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψεται νὰ μὴ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν πρῶτον, τὸν ἀναστεναγμὸν τοῦ Τελώνου, ἀλλὰ νὰ εἴπω ὀλίγας λέξεις ἐπάνω στὸ ἀποστο­λικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ λέει, ὅτι ἡ ζωὴ εἶνε ἀγώνας, καὶ μᾶς προειδο­ποιεῖ· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

Ο όλεθρος της εγωπάθειας και η ευλογία ταπεινώσεως

(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Με τη χάρη και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού φθάσαμε για μια ακόμα φορά στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Η μακρά αυτή περίοδος, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική χρονική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτή η προσωπική κάθαρση και διόρθωση της γήινης πορείας μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε, κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, «άλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», αποβάλλοντας την παλαιά ζύμη της κακίας και της πονηρίας μας (Α΄ Κορ.5,8).

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή «προς τινας τους πεποιθότας αφ’ εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ.18,9). Δηλαδή πήρε αφορμή ο Χριστός από την υποκριτική στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήθελαν να φαίνονται ως εκλεκτοί και αγαπητοί του Θεού, περιφρονώντας όσους δεν ανήκαν στην τάξη τους, ως ελεεινούς και μισητούς του Θεού.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο΄ ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.18,10-14).

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, Έχουν σύστημα οι άθεοι να γκρεμίσουν την Εκκλησία του Χριστού

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ

Ὡς στρατιῶται Χριστοῦ, ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἀλλὰ νὰ δείχνουμε ζωηρὸν ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἶνε ἀγωνισταί. Καὶ ὅταν λέμε νὰ εἶνε ἀγωνισταί, δὲν ἐννοοῦμε νὰ πάρουν ῥόπαλα, τουφέκια, καραμπῖνες, ὅπλα. Ὄχι. Μακριὰ αὐτὰ ἀπὸ μᾶς. Χρειαζόμεθα ὅπλα πνευματικά. Καὶ πνευματικά μας ὅπλα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· εἶνε ἡ διαμαρτυρία μας, εἶνε οἱ φωνές μας, τὸ «αἶσχος», ὅλο αὐτὸ τὸ κλίμα τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δημιουργήσωμε, ποὺ εἶνε τὸ φραγγέλλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπῃ νὰ ὑψώσουμε διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὴν ἀθλία κατάστασι τῆς κοινωνίας.

Στὰ μαρτυρολόγια μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας τὴν ἀνδρεία τῶν Χριστιανῶν. Ἐμφανίζονταν μπροστὰ στοὺς αὐτοκράτορας καὶ τοὺς τυράννους καὶ φωνάζανε· Αἶσχος, ντροπή σας, ἀπάνθρωποι καὶ σκληροί! Διαμαρτύροντο γιὰ τὴν σκληρότητά των. Τοὺς πιάνανε κι αὐτοὺς καὶ τοὺς βασανίζανε. Τέτοιοι ζωντανοὶ Χριστιανοὶ ἦταν ἐκεῖνοι.

Ἔχουν σύστημα οἱ ἄθεοι νὰ γκρεμίσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑπερασπίσουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια. Νὰ μὴν ἀναπαυώμεθα στὸ «ἔχει ὁ Θεός» καὶ στὸ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ἀσφαλῶς δὲν θὰ σβήσῃ ἡ Ἐκκλησία· ἀλλὰ μπορεῖ νὰ σβήσῃ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἔσβησε καὶ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία. Ποῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; ποῦ εἶνε οἱ πενήντα μητροπόλεις της; ποῦ εἶνε οἱ ναοί της; ποῦ εἶνε τὰ μοναστήρια της; ποῦ εἶνε τὰ προσκυνήματά της; ποῦ εἶνε τὰ λείψανά της; ποῦ; ποῦ; ποῦ;

Ἂν ἔχετε διάθεσι ν’ ἀγωνιστῆτε, ὑπάρχει ἐλπὶς νὰ νικήσωμε· ἂν δὲν ἔχετε διάθεσι, θὰ μᾶς σαρώσῃ τὸ κῦμα τῆς ἀπιστίας τῆς ἀθεΐας καὶ ὅλων τῶν αἱρέσεων.

Ἐγὼ σήμερα – αὔριο φεύγω, γέρος ἄνθρωπος εἶμαι. Ἀλλὰ σᾶς προειδοποιῶ καὶ σᾶς λέγω· Θὰ δῆτε πολλὰ δεινὰ στὴν πατρίδα μας, φοβερώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἴδαμε ἐμεῖς. Ἀλλὰ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέσουν καὶ τὰ ποτάμια νὰ στερέψουν καὶ τὰ πάντα νὰ καταστραφοῦν, ἕνα θὰ μείνῃ· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὅν παῖδες ὑμνεῖτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν

Απὸ τὸ βιβλίο «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ»

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ.3

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, Γιατί γίνεται το μνημόσυνο αυτό;

Ψυχοσάββατον πρὸ Κυρ. τῆς Ἀπόκρεω

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Ψυχοσάββατο. Τί θὰ πῇ Ψυχοσάββατο; Σάββατο τῶν ψυ­χῶν. Ἐπ᾽ αὐτοῦ ἂς ποῦμε λίγες λέξεις.

Κατ᾽ ἀρχὴν ἡ λέξι Σάββατον δὲν εἶνε ἑλληνι­κή, εἶνε ἑ­βρα­ϊκή· Σάββατον στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει ἀ­νάπαυσις ἢ «κατάπαυσις» (βλ. Ἑβρ. 4,4 κ.ἀ.).

Ὅσοι διαβάζετε τὴν ἁγία Γραφή, θὰ γνωρί­ζετε ὅτι ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ ὑλικὸ σύμ­παν σὲ ἕξι ἡμέρες (βλ. Γέν. κεφ. 1). Ὅταν λέει ἡ ἁγία Γραφὴ ἕξι ἡμέρες, ἐννοεῖ μακρὲς χρονικὲς περι­όδους, στὶς ὁποῖες συνέβησαν γεγονότα κοσμογονικά. Ἡ γῆ, ὁ ἥλιος, τὰ ἀ­­στέρια, ὅλο τὸ σύμπαν ἀπὸ τὶς παμμέγιστες σφαῖρες μέχρι τὸ μικρὸ ἄτομο, ποὺ κι αὐτὸ εἶνε μιὰ μικρογραφία τοῦ σύμ­παν­­­τος, δημιουγήθηκαν σὲ ἕξι ἡμέρες.

Μετά, λέει ἡ ἁγία Γραφή, τὴν ἑβδόμη ἡμέ­ρα ὁ Θεὸς ἀναπαύθηκε, «κατέπαυσε ἀ­πὸ πάν­­των τῶν ἔργων» τῆς δημιουργίας (βλ. Γέν. 2,2). Δὲν λέει ὅ­τι σταμάτησε νὰ ἐπιβλέπῃ τὸ σύμπαν, ἀλλ᾽ ὅ­τι σταμά­τησε νὰ δημιουργῇ· στὸ ἑξῆς δὲν πρόκειται πλέον νὰ προσ­τεθοῦν νέα εἴδη σ᾽ αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν­. «Κατέ­παυ­σε» μὲν ἡ δημιουργία, ἀλ­λ᾽ ὄχι ἡ μέριμνα, ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὑπ᾽ αὐτὴ τὴν ἔννοια, τῆς θεί­ας προνοίας, νοεῖται τὸ σπουδαῖο ἐκεῖνο θεολογικὸ ῥητὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρ­τι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι» (Ἰω. 5,17). Δὲν παύει ἡ φρον­τίδα, ἡ μέριμνα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν συντήρησι καὶ τὴν διακυβέρνησι τοῦ κόσμου.

Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Θεὸς «κατέπαυσε» τὴν ἑ­βδόμη ἡμέρα, γι᾽ αὐτὸ ὥρισε καὶ γιὰ τὸν ἄνθρω­πο ὡς ἡ­μέρα ἀναπαύσεως τὴν ἑβδόμη ἡμέρα. Ἡ τετάρτη ἐντολὴ λέει· «Ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποι­ήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑ­­βδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξ. 20,9-10. Δευτ. 5,13-14).

Καὶ πράγματι τὸ Σάββατο τηρεῖται μέχρι σή­μερα μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια ἀπὸ τοὺς Ἑ­βραί­ους. Ἂν πᾶτε στὸ Ἰσραήλ, θὰ δῆτε ὅτι Σάββα­το στὶς ὁδικὲς ἀρτη­ρίες δὲν κινεῖται τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ αὐτοκίνητα τῆς ἀστυνομίας καὶ τῶν πρώτων βοηθειῶν γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ας ζήσουμε όπως έζησαν οι Άγιοι Πατέρες μας

Ο καθένας σ’ αυτό τον κόσμο παρουσιάζεται στο όνομα κάποιου, πιο μεγάλου και πιο γνωστού. Έτσι και εμείς οι χριστιανοί παρουσιαζόμαστε στο όνομα του Χριστού.

Όταν λέμε, στο όνομα του Χριστού, με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζουμε ποιοί είμαστε, ποιανού είμαστε και από ποιόν είμαστε απεσταλμένοι. Παρουσιάζουμε με αυτό τον τρόπο σε ποιόν επιστρέφουμε και από ποιόν περιμένουμε ανταμοιβή….

Στο όνομα ποιανού πράττετε όσα πράττετε, ρώτησαν οι σατανικοί αρχηγοί των Ιεροσολύμων τους αποστόλους του Χριστού. Στο όνομα ποιανού μιλάτε; Στο όνομα ποιανού βαπτίζετε; Στο όνομα ποιανού θεραπεύετε τους άρρωστους; Στο όνομα ποιανού κάνετε θαύματα;

Η απάντηση από τον Πέτρο, από τον Ιωάννη, από το Φίλιππο, από το Θωμά υπήρξε μία και μοναδική: Στο όνομα του Χριστού, του Υιού του Θεού, του Δικαίου, τον οποίο εσείς σκοτώσατε.

Οι διπλωμάτες, όταν πηγαίνουν σε μία ξένη χώρα, πηγαίνουν στο όνομα του βασιλιά, οι δικαστές πηγαίνουν στο όνομα του κυβερνήτη, οι αστυνόμοι συλλαμβάνουν εγκληματίες στο όνομα του νόμου, ο βοηθός του μάστορα παρουσιάζεται στο όνομα του μάστορα, ο γιός έρχεται στο όνομα του πατέρα, η κόρη στο όνομα της μάνας, ο μαθητής στο όνομα του δασκάλου, ο πιο νέος στο όνομα του μεγαλύτερου. Όλος ο αέρας βουίζει κάθε μέρα: Εγώ μιλάω στο όνομα… του τάδε και τάδε, ή εγώ έρχομαι στο όνομα του τάδε και τάδε, ή εγώ σου δίνω ή εγώ σου παίρνω ή εγώ σε δικάζω, ή εγώ σε συγχωρώ στο όνομα του τάδε και τάδε. Αυτή είναι η κοσμική ιεραρχία, ο καθένας να παρουσιάζεται στο όνομα κάποιου που είναι πιο ασήμαντος από εκείνον στο όνομα του οποίου παρουσιάζεται.

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης, Η ευθύνη του σκανδάλου

«Οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» (Α΄ Κορ. 8,13)

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω (Α΄ Κορ. 8,8 – 9,2)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε Κυριακὴ τῶν Ἀ­πόκρεων. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθο­δοξίας διαβάζεται ἡ περικοπὴ τῆς μελλούσης Κρίσεως. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε τρομερό. Ποιός ἁμαρτωλὸς δὲν τρομάζει; Ὅσο κι ἂν προσπαθῇ κανεὶς νὰ διώξῃ τὴν ἰδέα τοῦ θανά­του καὶ τῆς κρίσεως, ἡ ἡμέρα ἐκείνη ἔρχεται, εἶνε βέβαιο. Θὰ ἔρθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνῃ «τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ» (Ψαλμ. 9,9). Θὰ κρίνῃ εἰ­δωλολάτρες, Ἰουδαίους, Χριστιανούς. Τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, τοὺς Ἰουδαίους μὲ τὸ Δεκάλογο. Ἡ δική μας ὅμως θέσι, τῶν Χριστι­ανῶν, τῶν βα­πτισμένων, ποὺ κοινωνοῦμε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ «μπροστὰ στὰ μάτια μας ζωγραφίστηκε ὁ Χριστὸς ἐσταυρω­μένος» (Γαλ. 3,1), θὰ εἶνε τραγική. Γιατὶ θὰ κριθοῦμε καὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, καὶ μὲ τὸ Δεκάλογο, ἀλλὰ πρὸ παντὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶνε ζυγαριὰ ἀ­κριβείας· θὰ ζυγιστῇ καὶ τὸ τελευταῖο δράμι ἀρετῆς καὶ τὸ τελευταῖο δράμι κακίας.

Δὲν τρέμετε, δὲ φοβᾶστε; Ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τρέμω τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ στηθῇ τὸ δικαστήριο, θ᾽ ἀνοιχθοῦν βιβλία, καὶ ἄγγελοι θὰ τρέχουν γιὰ νὰ συλλέξουν «τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν καὶ τὰ σκάνδαλα» (Ματθ. 13,41). Ναὶ «τὰ σκάνδαλα»! Καὶ γιὰ σκάνδαλα λέει σήμερα καὶ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

* * *

Ἀκοῦμε «σκάνδαλο». Τί εἶνε τὸ σκάνδαλο; Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀγαπητοί μου, σκάνδα­λο στὴν κυριολεξία εἶνε μία πέτρα ποὺ ῥίχνει κάποιος στὸ δημόσιο δρόμο, καὶ καθὼς περνάει ὁ ἀνύποπτος διαβάτης σκοντάφτει πάνω της, πέφτει καὶ τσακίζεται. Σκάνδαλο λοιπὸν εἶνε τὸ πρόσκομμα στὸ δημόσιο δρόμο.

Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς δρόμους αὐτοὺς ὑ­πάρ­χει καὶ μία ἄλλη ὁδός, πνευματική, ἡ ὁδὸς πρὸς τὸν οὐρανό. Ἀρχίζει ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φθάνει ἐκεῖ! Εἶνε ὡραία ὁδός, ἀλλὰ ὁ δι­άβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν κάνῃ ἀδιάβατη. Ὁ Κύριος μᾶς λέει ὅτι δὲν εἶνε ἀδιάβατη, εἶνε ἁ­πλῶς «στενὴ καὶ τεθλιμμέ­νη» (Ματθ. 7,14). Ἡ ὁδὸς αὐ­τὴ ἦταν κλεισμένη· ἕνα τεράστιο ὁδόφραγμα ἀπέκλειε τὴν ὁδὸ πρὸς τοὺς οὐρανούς· ἦταν τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα. Κλειστὸς λοιπὸν ὁ δρόμος. Δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀ­νοίξουν οὔτε προφῆτες, οὔτε πατριάρχες, οὔ­τε ἄγγελοι. Τὸν ἄνοιξε – ποιός; τὸ αἷμα τοῦ Ἰ­ησοῦ Χριστοῦ, ἡ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου (πρβλ. Ἑβρ. 10,20)· ἀπὸ τότε πλέον ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε βατός (πρβλ. «τρίβον βατὴν Πόλου τίθησιν ἡμῖν» εἱρμ. – καταβ. ἰαμβ. καν. Χριστουγ. α΄ ᾠδ.), καὶ τὸν βάδισαν καὶ τὸν βαδίζουν ἀμέτρητοι ἅγιοι.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ποδοπατήσαμε κάθε τι που ήταν ιερό για τους πατέρες μας

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, που ἦταν ἱερό για τους πατέρες μας, και γι' αὐτό στη συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οι ἴδιοι

Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι' αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι' αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἡ καταστροφὴ μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.

Εἴκοσι χρόνια δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.

Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.

Παρ' ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς μᾶς συγχώρεσε.

Οἱ ὑβριστικὲς σκέψεις μας, τὰ ὑβριστικὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας, οἱ ἀτελείωτες προσβολὲς στὸν Μεγαλοδύναμο Θεό, κατὰ τὴν περίοδο τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν τὸ λαό μας ἀρχικὰ σὲ θάνατο. Ἡ ποινὴ ἐπιβλήθηκε καὶ ἕνας στοὺς ὀκτὼ Σέρβους ἐκτελοῦνταν στὰ πρῶτα δύο χρόνια της κατοχῆς τῆς χώρας μας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.

Στὴ συνέχεια οἱ ἐκτελέσεις σταμάτησαν καὶ ἡ ποινὴ μειώθηκε, σὲ ἰσόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε νὰ εἴμαστε αἰώνια ὑπόδουλοι τῶν Γερμανῶν.

Μόνον ὅταν ὁ φτωχὸς λαός μας, μὲ τὰ ἐξασθενημένα χέρια του, ἄρχισε νὰ ἀνάβει κεριά, νὰ προσεύχεται, τότε οἱ προσευχές του συγκίνησαν τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους ὥστε νὰ μεσιτεύσουν γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Παντελεήμων Θεὸς πάλι μείωσε τὴν ποινὴ τῆς ἰσόβιας σκλαβιᾶς σὲ δύο χρόνια. Ὁ σέρβικος λαὸς καταδικάστηκε σὲ δύο χρόνια φυλάκισης ἐνῶ εἴκοσι χρόνια ζοῦσε ἁμαρτωλὴ ζωή. Δὲν εἶναι ἄραγε αὐτὸ ἐλεημοσύνη; Ὑπάρχει ἄραγε κανεὶς ἐπίγειος βασιλιὰς ὁ ὁποῖος θὰ ἀνεχόταν εἴκοσι χρόνια νὰ τὸν βρίζουν, νὰ τὸν χλευάζουν καὶ νὰ συγχωρεῖ τὸ λαό του; Ποτὲ καὶ πουθενά. Τέτοια ἐλεημοσύνη ἔχει μόνο ὁ Θεός μας.

Ἀδελφοί μου, τί λοιπὸν νὰ πράξουμε τώρα; Ἂς πράξουμε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράτταμε στὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν εἴκοσι χρόνων.

Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε πάλι.

Ἂς μὴν προσβάλουμε πάλι τὸν Παντοκράτορα Θεό, καὶ ὑποστοῦμε μεγαλύτερη τιμωρία.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η θεολογία του και η σημασία αυτής. Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ

Ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου στη Β΄Κυριακή των Νηστειών

Στόμιο Λαρίσης, 22-3-1981

Σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, δευτέρα Κυριακή των Νηστειών, εορτάζει τη μνήμη του μεγάλου πατρός και θεολόγου του 14ου αιώνος, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Εάν η Κυριακή της Ορθοδοξίας, που εορτάσαμε την περασμένην Κυριακήν, είναι η εορτή κατά την οποίαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, στην 7η Οικουμενική Σύνοδο έδειξαν ότι ο Υιός του Θεού αληθινά έγινε άνθρωπος, για να θεωθεί ο άνθρωπος, αυτό με τη σημερινή Κυριακή και την προβολή του μεγάλου προσώπου και αγίου, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, που δεν είναι βεβαίως σήμερα η κανονική του μνήμη, αλλά η προβολή του, ως θεολόγου και μαχητού υπέρ της Ορθοδοξίας, με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά έγινε αυτό πολύ σαφές. Διότι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ηγωνίσθη ως μοναχός και ως επίσκοπος, ακριβώς να δείξει ότι είναι δυνατόν αυτό να γίνει. Ποιο; Αυτό που η 7η Οικουμενική Σύνοδος ήδη είχε θεμελιώσει: ότι ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο ἵνα ἡ σάρξ γένηται λόγος. Αυτό που όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, σε μια ολοσύμφωνη γραμμή ετήρησαν μέσα στη διαδρομή της Εκκλησίας: ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Και δύο μεγάλες Οικουμενικές Σύνοδοι, που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη το 1341 και το 1351, κατοχύρωσαν αυτήν την μεγάλη αλήθεια. Είναι οι τελευταίες μεγάλες Σύνοδοι που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη, που έγιναν στην Ανατολή, 100 χρόνια πριν πέσει η Κωνσταντινούπολις και η Ανατολή πια βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία αλλοθρήσκων. Αλλά όμως, θείω Πνεύματι, έγιναν αυτές οι δύο Σύνοδοι και ενεφανίσθη αυτός ο Άγιος μεγάλος πατήρ, ο οποίος και προκάλεσε τας Συνόδους, σημειώσατέ το αυτό, εξ αφορμής της Δύσεως, η οποία υπεστήριζε τα εναντία, στο πρόσωπο του Βαρλαάμ, ότι δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να φθάσει στη θέωση, και θα δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, ο άγιος αυτός πατήρ που τόσο ηγωνίσθη, με τας Συνόδους αυτάς έθεσαν το θεμέλιον της Ανατολής, της Ορθοδόξου Ανατολικής Θεολογίας, ώστε όταν θα ήρχοντο τα μεγάλα κύματα της Δύσεως να την καταποντίσουν, αυτή να είναι θεμελιωμένη.

Ορθοδοξία κινδυνεύει εκ των… Ορθοδόξων αντορθοδόξως ζώντων

Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Η

«Ἡ Ὀρθοδοξία κινδυνεύει ἐκ τῶν… Ὀρθοδόξων ἀντορθοδόξως ζώντων. Καί ἐάν δέν ληφθοῦν μέτρα καθάρσεως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ καί πρό παντός τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου ἐκ τῶν παθῶν πού λυμαίνονται τήν πνευματικήν ζωή, ἡ διαρροή τῶν πιστῶν εἰς τάς ξένας ἐκκλησίας, τά αἱρετικά συγκροτήματα, θά λάβῃ κολοσσιαίας διαστάσεις καί θά εὑρεθοῦν, τό Ἔθνος καί ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, πρό ἐκπλήξεων.
Διά τόν ἐπικίνδυνον πολλαπλασιασμόν τῶν αἱρετικῶν πάσης ἀποχρώσεως ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμεθα οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι».

Ἀπό τό βιβλίο «ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ», π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 127, Ἀθῆναι 1952

Χωρίς φόβο και πάθος – «Ναυπάκτου Ιερόθεος»

Εν δυνάμει ακέφαλες, εάν δεν υπακούουν στον «Οικουμενικό», ανακήρυξε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος τις 8 Εκκλησίες που έλαβαν την Αυτοκεφαλία τους από το «Οικουμενικό» Πατριαρχείο. Αυτές είναι: Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλ­γαρίας, Γεωργίας, Ἑλλάδος, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχίας καί Σλοβακίας. Και αν αναρωτιόμαστε τι σόι Αυτοκεφαλία είναι αυτή που πρέπει να συμφωνεί με αυθαιρεσίες, ο κ. Ιερόθεος μας εξηγεί ότι οι Εκκλησίες αυτές έχουν την Αυτοκεφαλία τους «τῷ καλῷ τῆς οἰκονομίας χρήσασθαι τρόπῳ». Αυτό για τον κ. Ιερόθεο σημαίνει «όπως είναι καλό και χρήσιμο» για το «Οικουμενικό» Πατριαρχείο. Δόξα τω Θεώ που η «Πρωτόθρονη Ἐκκλησία» με τις «ἰδιαίτερες προνομίες καί ἁρμοδιότητες» καταδέχτηκε έως τώρα να μας επιτρέπει να υπάρχουμε, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε θα πρέπει να λέμε σε όλα «ναι». Κακώς λοιπόν βιάστηκαν κάποιες από τις παραπάνω Εκκλησίες να πάρουν θέση στο Ουκρανικό ζήτημα, έπρεπε να περιμένουν την συμβουλή του κ. Ιερόθεου διότι τώρα κινδυνεύουν να μείνουν ακέφαλες!
Ο λόγος για τον οποίον κινδυνεύουμε μαζί με άλλες 7 Εκκλησίες να χάσουμε το… κεφάλι μας είναι ο εξής: «Ἡ μή ἀποδοχή τοῦ τρόπου ἐκδόσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου γιά τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, θά θέση σέ ἀμφι­σβήτηση τίς Αὐτοκεφαλίες τῶν ὀκτώ ἄλλων ὑφισταμένων Αὐτο­κεφά­λων Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Διότι αὐτές οἱ Αὐτοκεφαλίες χορηγήθηκαν μόνον ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.»
Ας προσέξουμε εδώ τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο κ. Ιερόθεος. «Κάθε λέξη ἔχει τήν σημασία της» έγραψε άλλωστε και ο ίδιος. Γράφει λοιπόν: «Ἡ μή ἀποδοχή τοῦ τρόπου ἐκδόσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Τόμου γιά τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας…». Σα να πρέπει να είναι αυτό το θέμα μας, ο τρόπος, και όχι ότι δόθηκε πατριαρχικός τόμος αυτοκεφαλίας σε αμετανόητους σχισματικούς, καθηρημένους, ουνιτίζοντες και αυτοχειροτόνητους ΔΙΠΛΑ στην Κανονική Εκκλησία η Οποία τώρα εκτοπίζεται και διώκεται εξ’ αιτίας τους και εξ’ αιτίας του πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου όμως σε όλη του αυτήν την παρέμβαση για το Ουκρανικό κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα, ασχολείται με νομοτεχνικά ζητήματα για να κατοχυρώσει τον τρόπο αυθαιρεσίας του «Οικουμενικού» Πατριαρχείου αποφεύγοντας επιμελώς την ουσία. Αξίζει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι αυτή η παρέμβαση έγινε την ώρα που οι σχισματικοί σουλατσάρουν για δεύτερη φορά στο Άγιον Όρος ψάχνοντας για νέα θύματα, και την ώρα που αντιπροσωπεία του «Οικουμενικού» Πατριαρχείου -Γαλλίας Εμμανουήλ και Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιος- είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να συζητήσουν «πως σκοπεύει να τοποθετηθεί η Εκκλησία της Ελλάδος στο ζήτημα της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας». Ξεκάθαρα η παρέμβαση αυτή του κ Ιεροθέου Βλάχου εντάσσεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο της προσπάθειας του «Οικουμενικού» Πατριαρχείου να τουμπάρει την Εκκλησία της Ελλάδος.
Πρόκειται όμως για Εκκλησίες οι οποίες στην πλειονότητά τους (Ελλάδα, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία) βρίσκονταν στην σφαίρα του «Οικουμενικού» Πατριαρχείου μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 18ου αιώνα. Τότε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως επεκτεινόταν σε όλη την Μικρά Ασία, σε όλη την Βαλκανική Χερσόνησο (εκτός Μαυροβουνίου) και στα γύρω νησιά. (περιγραφή Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς) Από τον 19ο αιώνα όμως και μετά, καθώς πολλές από αυτές τις περιοχές άρχισαν να αποτινάσσουν από πάνω τους τον Τουρκικό ζυγό και να ανεξαρτητοποιούνται, άρχισαν παράλληλα να δημιουργούνται και ανεξάρτητες Τοπικές Εκκλησίες. Τί έκαναν λοιπόν; Ζήτησαν από την Μητέρα Εκκλησία να τους δώσει ανεξαρτησία. Αυτό, ο Μητροπολίτης Ιερόθεος το θεωρεί «απόδειξη» ότι οι Εκκλησίες αυτές αναγνωρίζουν κάποιο ειδικό προνόμιο στο «Οικουμενικό» Πατριαρχείο που δεν έχει καμμία άλλη Εκκλησία, δηλαδή, να χορηγεί και να ανακηρύσσει Αυτοκεφαλίες. Γράφει:
«Εἶναι γνωστόν ὅτι ὅλα τά νεώτερα Πατριαρχεῖα κατά τόν 19^ο καί 20^ό αἰώνα ἀπέκτησαν τίς Αὐτοκεφαλίες τους καί τίς Πατριαρχικές ἀξίες τους ἀπό τήν Πρωτόθρονη Ἐκκλησία Νέας Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως (Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο), ὕστερα ἀπό αἴτησή τους, ἤ αἴτηση τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τους. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ Ἐκκλησίες αὐτές ἀνεγνώρισαν ἐν τοῖς πράγμασι τήν ἁρμοδιότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά χορηγῆ-ἀνακηρύσση Αὐτοκεφαλίες καί Πατριαρχικές ἀξίες.»
Δεν έκαναν όμως τίποτε άλλο από αυτό που προβλέπουν οι Κανόνες, να ζητήσουν από την Μητέρα τους Εκκλησία την ανεξαρτησία τους, όπως θα έπρεπε να κάνει το ίδιο (εάν το επιθυμούσε) και η Εκκλησία της Ουκρανίας από την δική της Μητέρα Εκκλησία, την Εκκλησία της Ρωσσίας. Αξίζει δε να αναφέρουμε εδώ πώς παρουσίασε ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς στην αναφορά του προς την Δεύτερη Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας εκτός Ρωσίας (ROCOR) το 1938 την παραχώρηση αυτονομίας, και σταδιακά πλήρους ανεξαρτησίας, στις Εκκλησίες αυτές από το «Οικουμενικό» Πατριαρχείο : «Αν και απρόθυμα, υπό αυτές τις συνθήκες οι Οικουμενικοί Πατριάρχες επέτρεψαν την αυτονομία των Εκκλησιών…» Το αναφέρω αυτό διότι κάποιοι «Πατριαρχικοί κύκλοι» διαφημίζουν συνεχώς ότι όλα τα έκαναν και τα κάνουν για κάποιον ανώτερο σκοπό: «την ευταξίαν, την ειρήνην, την αγάπην, την ενότητα», ενώ γίνεται ολοένα και περισσότερο σαφές ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει.