Περί Συκοφαντίας

Ε Ι Π Ε   Γ Ε Ρ Ω Ν...   

* Στον Αββά Αντώνιον ήλθε κάποτε ένας αδελφός από κάποιο κοινόβιο ο οποίος συκοφαντήθηκε για πορνεία. Ήλθαν και οι αδελφοί από το κοινόβιο για να τον θεραπεύσουν και να τον πάρουν. Και άρχισαν να τον ελέγχουν, ότι:-Έτσι έκαμες. Κι’ αυτός απολογιόταν, ότι:- Τιποτα τέτοιο δεν έκαμα.Με μια ευκαιρία, ήταν εκεί και ο αββάς Παφνούτιος ο Κεφαλάς και είπε την εξής παραβολή:- Είδα στην όχθη του ποταμού έναν άνθρωπο, πούχε χωθή στο βόρβορο ως τα γόνατά του και καθώς ήλθαν μερικοί να του δώσουν χέρι βοηθείας, τον κατεπόντισαν μέχρι το λαιμό.Τούς λέγει τότε ο αββάς Αντώνιος, για τον αββά Παφνούτιο:- Να, άνθρωπος αληθινός, που μπορεί να θεραπεύση και να σώση ψυχές.Συγκινήθηκαν τότε από τα λόγια των γερόντων και έβαλαν μετάνοια στον αδελφό. Ηρέμησαν έτσι από τούς Πατέρες και έλαβαν τον αδελφό στο κοινόβιον.

*******

Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος είπε: Αν ποτέ συκοφαντηθής, και αποκαλυφθή η αθωότητά σου, μην υψηλοφρονήσης. Δούλευε τον Κυριον σου με ταπεινοσύνη και ευχαρίστησέ τον, που σε λύτρωσε από τις συκοφαντίες των ανθρώπων, για να τηρής πιστά τις εντολές του.

*******

Τον Αββά Βαρσανούφιο ρώτησε ένας αδελφός. Γεροντα· εάν ακούσω περί τινος ότι κακώς με λέγει, τι ποιήσω;Και ο Γεροντας απεκρίθη.-Ευθέως ανάστα και ποίησον ευχήν πρώτον υπέρ εκείνου, και ούτως υπέρ σεαυτού, λέγων· Κυριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τόνδε τον αδελφόν, και εμέ τον αχρείον δούλόν σου· και σκέπασον ημάς από του πονηρού, ευχαίς των σων αγίων. Αμήν.

*******

Όταν ο Αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης ήταν Πρεσβύτερος στη σκήτη, μεταξύ των αδελφών ήταν και κάποιος Διάκονος, πολύ ενάρετος και ευλαβής. Ο Αββάς Ισίδωρος σκόπευε να τον κάνη Πρεσβύτερο και να τον αφήση διάδοχό του. Εκείνος όμως, από μεγάλη ταπεινοσύνη, δε δεχόταν χειροτονία, λέγοντας πως ήταν ανάξιος να γίνη ιερεύς. Αυτόν τον ενάρετο αδελφό τον εμίσησε τόσο πολύ κάποιος άλλος μοναχός στη σκήτη, νικημένος από το πάθος του φθόνου, και γύρευε με κάθε τρόπο να τον βλάψη και να τον δυσφημήση.Να λοιπόν τι τον έβαλε ο διάβολος να κάνη: Πήρε μια μέρα ένα από τα βιβλία του και το έβαλε κρυφά στο κελλί του Διακόνου, χωρίς εκείνος να πάρη είδησι. Ύστερα πήγε στον Αββά Ισίδωρο και του παραπονέθηκε πως έχασε το βιβλίο του και πως κάποιος από τούς αδελφούς έπρεπε να το είχε κλέψει. Απαιτούσε λοιπόν να γίνη έρευνα σ’ όλα τα κελλιά.- Τετοιο πράγμα, παιδί μου, έκανε έκπληκτος ο Γεροντας, δεν έχει ξαναγίνει στη σκήτη. Αλλά, για να βεβαιωθής, πάρε δυο αδελφούς και ψάξε τα κελλιά.

Η αδυναμία του σατανά

Όλοι γνωρίζουμε τον μεγάλο πόλεμο, που κάνει ο σατανάς στον άνθρωπο. Έχει όμως δύναμη ο σατανάς; Μπορεί να κάνη κακό στον άνθρωπο; Και πότε μπορεί; Λέγει ο Απ. Παύλος: «Επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι» (Εφ. στ 16).
Δηλαδή, μαζί με όλα αυτά να πάρετε επάνω σας και να φορέσετε σαν άλλη μεγάλη ασπίδα, που θα σας σκεπάζη ολόκληρους, την πίστη, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε όλους τους καυστικούς πειρασμούς του πονηρού, που μοιάζουν με πύρινα βέλη.
Γιατί όμως ο Θεός επιτρέπει να πειράζη ο σατανάς τον άνθρωπο;

• Ο Άγιος Μάξιμος λέγει ότι για πέντε αιτίες παραχωρεί ο Θεός να πολεμούμεθα από τους δαίμονες.

Πρώτη αιτία είναι να διακρίνουμε την αρετή από την κακία πολεμούντες και αντιπολεμούμενοι.
Δεύτερη, για να αποκτήσουμε με πόλεμο και κόπο την αρετή, ώστε να έχουμε αυτή βεβαία και σταθερά.
Τρίτη, για να μη υψηλοφρονήσουμε, όταν θα προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να είμεθα ταπεινοί.
Τέταρτη, για να μισήσουμε ολοκληρωτικά την κακία, αφού την δοκιμάσουμε.
Πέμπτη, εκτός όλων αυτών, είναι να μη λησμονήσουμε την αδυναμία μας, ούτε την δύναμη του Θεού που μας βοήθησε, για να φθάσουμε στην απάθεια.
Όμως όταν στηριζώμαστε στην δύναμη του Κυρίου ποιά είναι η δύναμη του πονηρού;

• Έλεγαν για τον Αββά Ιωσήφ της Πανεφώς ότι, σαν ήταν στις τελευταίες του στιγμές και γύρω του κάθονταν γέροντες, έρριξε το βλέμμα του στη θυρίδα, είδε τον διάβολο να κάθεται εκεί κοντά και φώναξε στον μαθητή του, λέγοντας: «φέρε το ραβδί. Γιατί αυτός θαρρεί ότι γέρασα και δεν μπορώ πλέον να τον αντιμετωπίσω». Και σαν έπιασε το ραβδί, είδαν οι γέροντες τον διάβολο να πηδά από την θυρίδα έξω σαν σκυλί και να γίνεται άφαντος.
• Έλεγε κάποτε ο Μέγας Αντώνιος.

Ακούστε τι μου συνέβη: Κάποτε κτύπησε κάποιος την πόρτα του κελλιού μου. Βγήκα και άνοιξα. Αμέσως τότε είδα μπροστά μου ένα υψηλό κατά το εξωτερικό φαινόμενο. Του λέγω:
– Ποιός είσαι;
και μου απαντά:
– Εγώ είμαι ο σατανάς.

Όταν σε συκοφαντούν...

Στην άκρη μίας λίμνης είχαν κατέβει μερικά περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό, παί­ζοντας, ένα - δύο βατράχια... Καί ένα παιδάκι έριξε κα­τά κει μία πέτρα. Τότε, τα μεν περιστέρια πέταξαν καί υψώθη­καν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι βούτηξαν βαθιά στο νερό καί δεν ξαναφάνηκαν.

Το μικρό αυτό μύθο τον αναφέρει ό Μ. Βασίλειος. 

Λέγει κα­τόπιν: «Μια συκοφαντία - σαν μία πέτρα πού πέφτει - μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: "Αν είμαστε ένοχοι, θα βουλιά­ξουμε εξ αιτίας της, όπως βούλιαξαν οί βάτραχοι σ' εκείνο το τέλμα. Αν όμως είμαστε καθαροί, θα γίνει αφορμή να βρε­θούμε πιο ψηλά, όπως τα περιστέρια»

Ας μείνουμε για λίγο στη δεύτερη περίπτωση. Πόσες αλήθεια φορές ένας άνθρωπος δε συκοφαντείται άδικα; Τί χρειάζεται να κάνει ό πιστός χριστιανός στις δύσκολες αυτές στιγμές όταν αισθάνεται ότι

οί άλλοι τον «πατάνε», τον κατηγορούν καί τον διασύρουν;Χρειάζεται πολλή προσευχή.

 «"Οταν εσύ προσεύχεσαι με όλη σου την ψυχή για εκείνον πού σε συκοφάντησε, τόσο καί ό Θεός πληροφορεί για την αθωότητα σου όσους σκανδαλίστηκαν εξ αίτιας της συκοφαντίας», λέγει ό Άγιος Μάξιμος. Συμπληρώνει ό "Αγιος Έφραίμ ό Σύρος: «"Αν ποτέ συκοφαντη­θείς καί αποκαλυφθεί ή αθωότητα σου, μην ύπερηφανευθείς.Με ταπείνωση ευχαρίστησε το Θεό πού σε λύτρωσε από τις

συκοφαντίες των ανθρώπων»

 Είναι ωφέλιμο σε αυτό το ση­μείο να πούμε ότι οί δίκαιοι ωφελούνται από τις εναντίον τους συκοφαντίες. Μην ξεχνάμε όμως την περίπτωση των βατρά­χων. Να είμαστε εμείς, δηλαδή ένοχοι συκοφαντίας. Χρειάζε­ται προσοχή. "Οπως μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται εμείς να μη συκοφαντούμε κανένα έστω καί αν ή κατηγορία, πού υπάρ­χει για το άλλο πρόσωπο, είναι δίκαιη. Υπάρχει κι άλλος τρό­πος θεραπείας: ή αγάπη καί ή συγχωρητικότητα. ,               

του θεολόγου Άγγελου Γκούνη-Πειραική Εκκλησία

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 8/18/2011

"Περί Μυστικής Θεολογίας - Κεφάλαιο 5" Ότι δέν συγκαταλέγεται στά νοητά ο καθ' υπεροχή αίτιος κάθε νοητού

(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

Ανεβαίνοντας ακόμη περισσότερο λέμε ότι ο αίτιος των πάντων δεν είναι ούτε ψυχή ούτε νους, ότι δεν έχει φαντασία ή γνώμη, ή λόγο ή νόηση, ούτε λόγος είναι ούτε νόηση, ούτε λέγεται ούτε νοείται. ούτε αριθμός είναι, ούτε τάξις, ούτε μέγεθος ούτε μικρότης, ούτε ισότης ούτε ανισότης, ούτε ομοιότης ή ανομοιότης. ούτε στέκεται ούτε κινείται ούτε ησυχάζει, ούτε δύναμη έχει ούτε δύναμις είναι ούτε φως, ούτε ζει, ούτε ζωή είναι, ούτε ουσία είναι ούτε αιών ούτε χρόνος. ούτε υφίσταται νοητή επαφή μαζί του, ούτε επιστήμη ούτε αλήθεια είναι, ούτε βασιλεία ούτε σοφία. ούτε ένα είναι ούτε ενότης, ούτε θεότης ή αγαθότης, ούτε πνεύμα είναι κατά τα μέτρα της γνωστικής  ικανότητός μας, ούτε υιότης ούτε πατρότης ούτε τίποτε άλλο από τα γνωστά σ' εμάς ή σε κάποιο άλλο ον. δεν είναι κάποιο από τα μη όντα ούτε κάποιο από τα όντα, ούτε τα όντα γνωρίζουν αυτή καθ' εαυτήν ούτε αυτή γνωρίζει τα όντα αυτά καθ' εαυτά. ούτε λόγος υπάρχει γι' αυτή ούτε όνομα ούτε γνώσις,ούτε σκότος είναι ούτε φως, ούτε πλάνη ούτε αλήθεια. ούτε θέσις της υπάρχει καθόλου ούτε αφαίρεσις, αλλά ακόμη και όταν δεχόμαστε τις θέσεις και τις αφαιρέσεις των πραγμάτων που είναι παρακάτω από αυτήν, αυτήν την ίδια ούτε τη θέτομε ούτε την αφαιρούμε. διότι η τελεία και ενιαία αιτία των πάντων είναι επάνω από κάθε θέση και η υπεροχή εκείνου που είναι απηλλαγμένος από όλα γενικώς τα πράγματα κι ευρίσκεται επέκεινα των όλων είναι επάνω από κάθε αφαίρεση. 

 

Αναρτήθηκε από D στις 9:46 μ.μ.

"Περί Μυστικής Θεολογίας - Κεφάλαιο 4" Ότι δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αισθητά ο καθ' υπεροχήν αίτιος κάθε αισθητού

(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

Λέμε λοιπόν ότι η αιτία των πάντων, που είναι επάνω απ' όλα, δεν είναι ούτε χωρίς ουσία, ούτε χωρίς ζωή, ούτε άλογη, ούτε χωρίς νου, ούτε σώμα είναι, ούτε σχήμα, ούτε είδος, ούτε ποιότητα ή ποσότητα ή όγκο. ούτε σε τόπο είναι ούτε βλέπεται, ούτε έρχεται σε επαφή, ούτε αισθάνεται ούτε είναι αισθητή, ούτε οδηγείται σε σύγχυση και ταραχή εξαιτίας ενόχλησης υλικών παθών, ούτε είναι αδύναμη υποκύπτοντας σε πάθη των αισθήσεων, ούτε στερείται φωτός. Επίσης δεν υπόκειται σε αλλοίωση ή φθορά ή μερισμό ή στέρηση η ροή ή σε κάτι άλλο αισθητό, ούτε είναι κάτι από αυτά.

Αναρτήθηκε από D στις 9:18 μ.μ.

"Περί Μυστικής Θεολογίας - Κεφάλαιο 3ο" Ποιες είναι οι καταφατικές και ποιες οι αποφατικές Θεολογίες

 
(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

Στις Θεολογικες Υποτυπώσεις υμνήσαμε τα κυριότερα σημεία της καταφατικής Θεολογίας, δηλαδή πώς η θεία και αγαθή φύση αποκαλείται Ενική (ομοούσια) και πώς Τριαδική (τρισυπόστατη). ποιες οι ιδιότητες του Πατρός, ποιες του Υιού. τι θέλει να δηλώσει η θεολογία που εκπορεύεται από το Άγιο Πνεύμα. πώς από τα βάθη του άυλου και αμέριστου Αγαθού (Πατρός) βλάστησαν τα φώτα της αγαθότητος και πώς ο Πατήρ και τα άλλα πρόσωπα καθαυτά και μεταξύ τους παραμένουν παντοτεινά αχώριστα και αμετάβλητα. πώς ο υπερούσιος Ιησούς ουσιώνεται κατά την αληθινή ανθρώπινη φύση. και όσα άλλα υμνούνται στις Θεολογικές Υποτυπώσεις σύμφωνα και με των Γραφών τους λόγους. 

Στο Περί θείων Ονομάτων περιλαμβάνεται πώς ο Θεός λέγεται αγαθός και ων και ζωή και σοφία και δύναμη και όσα άλλα ανήκουν στη νοητή τάξη των θείων ονομάτων. και στη Συμβολική Θεολογία πώς μεταβαίνουμε από τις ονομασίες των αισθητών σε αυτές των θείων. τι λέμε θείες μορφές, τι θεία σχήματα και μέρη και όργανα, τι θείους τόπους και κόσμους, τι θυμούς και λύπες, τι οργή, τι μέθη και τι κραιπάλη, τι όρκους και τι κατάρες, τι ύπνους και τι εγρηγόρσεις και όσα άλλα αναφέρονται στους συμβολικούς και ιερούς θείους τύπους. 

"Περί Μυστικής Θεολογίας - Κεφάλαιο 2" Πώς πρέπει να ενωθούμε και ν' αναπέμψωμε ύμνους στον αίτιο των όλων τον επάνω από όλα

(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

Σ' αυτόν τον υπέρφωτο γνόφο ευχόμαστε κι εμείς να φθάσωμε, ώστε δια μέσου της αβλεψίας και της αγνωσίας να ιδούμε και να γνωρίσουμε αυτόν που είναι επάνω από κάθε θέα και γνώση, ακριβώς με το μη ιδείν και με το μη γνώναι (διότι τούτο είναι η πραγματική θέα και γνώσις), και να υμνήσωμε τον υπερούσιο υπερουσίως δια της αφαιρέσεως όλων των όντων, σαν αυτούς που κατασκευάζουν ένα φυσικό άγαλμα. αυτοί αφαιρούν όλα τα πρόσθετα υλικά του αγάλματος που εμποδίζουν την καθαρή θέα της κρυμμένης μορφής και με μόνη αυτή την αφαίρεση επιτρέπουν να φανεί καθαρό το απόκρυφο κάλλος. 

Πρέπει δε, όπως νομίζω, να υμνήσωμε τις αφαιρέσεις κατά τρόπο αντίστροφο προς τις θέσεις. Πράγματι εκείνες μεν, τις θέσεις, τις εθέταμε, ξεκινώντας από τα πρώτα και κατεβαίνοντας δια των μεσαίων προς τα τελευταία. εδώ όμως αφαιρούμε τα πάντα, πραγματοποιώντας τις αναβάσεις από τα τελευταία προς τα αρχικώτερα, για να γνωρίσουμε ακάλυπτη εκείνη την αγνωσία που περικαλύπτεται από το πλήθος των γνώσεων που ευρίσκονται σε όλα στα αισθητά όντα, και για να ιδούμε εκείνον τον υπερούσιο γνόφο που αποκρύπτεται από όλο το φως που ευρίσκεται στα αισθητά όντα.   

Αναρτήθηκε από D στις 10:16 μ.μ.

"Περί Μυστικής Θεολογίας - Κεφάλαιο 1" Ποιος είναι ο θείος γνόφος)

(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ 
1. Τριὰς ὑπερούσιε καὶ ὑπέρθεε καὶ ὑπεράγαθε, τῆς Χριστιανῶν ἔφορε θεοσοφίας, ἴθυνον ἡμᾶς ἐπὶ τὴν τῶν μυστικῶν λογίων ὑπεράγνωστον καὶ ὑπερφαῆ καὶ ἀκροτάτην κορυφήν· ἔνθα τὰ ἁπλᾶ καὶ ἀπόλυτα καὶ ἄτρεπτα τῆς θεολογίας μυστήρια κατὰ τὸν ὑπέρφωτον ἐγκεκάλυπται τῆς κρυφιομύστου σιγῆς γνόφον, ἐν τῷ σκοτεινοτάτῳ τὸ ὑπερφανέστα τον ὑπερλάμποντα καὶ ἐν τῷ πάμπαν ἀναφεῖ καὶ ἀοράτῳ τῶν ὑπερκάλων ἀγλαϊῶν ὑπερπληροῦντα τοὺς ἀνομμάτους νόας.
Ἐμοὶ μὲν οὖν ταῦτα ηὔχθω· σὺ δέ, ὦ φίλε Τιμόθεε, τῇ περὶ τὰ μυστικὰ θεάματα συντόνῳ διατριβῇ καὶ τὰς αἰσθήσεις ἀπόλειπε καὶ τὰς νοερὰς ἐνεργείας καὶ πάντα αἰσθητὰ καὶ νοητὰ καὶ πάντα οὐκ ὄντα καὶ ὄντα καὶ πρὸς τὴν ἕνωσιν, ὡς ἐφικτόν, ἀγνώστως ἀνατάθητι τοῦ ὑπὲρ πᾶσαν οὐσίαν καὶ γνῶσιν· τῇ γὰρ ἑαυτοῦ καὶ πάντων ἀσχέτῳ καὶ ἀπολύτῳ καθαρῶς ἐκστάσει πρὸς τὸν ὑπερούσιον τοῦ θείου σκότους ἀκτῖνα, πάντα ἀφελὼν καὶ ἐκ πάντων ἀπολυθείς, ἀναχθήσῃ.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
1. Τριάς υπερούσια και υπέρθεη και υπεράγαθη, που εφορεύεις επί της θεοσοφίας των Χριστιανών, οδήγησέ μας στην υπεράγνωστη και υπερφώτεινη και ακρότατη κορυφή των μυστικών Λογίων. οδήγησέ μας εκεί όπου είναι σκεπασμένα τα απλά και απόλυτα και αμετάβλητα μυστήρια της θεολογίας, στον υπέρφωτο γνόφο της κρυφιόμυστης σιγής που με το βαθύ του σκοτάδι υπερλάμπει υπερφανέστατα και, μένοντας ανέγγικτος κι αόρατος, γεμίζει με υπέρκαλη λάμψη τους τυφλωμένους νόες. 

Αυτή την προσευχή είχα να αναπέμψω εγώ. Εσύ δε, αγαπητέ Τιμόθεε, ασχολήσου έντονα με τα μυστικά θεάματα. άφησε τις αισθήσεις και τις νοερές ενέργειες, όλα τα αισθητά και τα νοητά, όλα τα μη όντα και τα όντα, και όσο είναι εφικτό ανυψώσου για να ενωθείς κατά τρόπο ακατάληπτο με αυτόν που είναι επάνω από κάθε ουσία και κάθε γνώση. Διότι, όταν έλθεις σε έκσταση, που θα σε ελευθερώσει τελείως από τον εαυτό σου και από όλα τα πράγματα, όταν αφαιρέσεις τα πάντα και απαλλαγείς από τα πάντα, θα αναχθείς στην υπερούσια ακτίνα του θείου σκότους. 

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
2. Τούτων δὲ ὅρα, ὅπως μηδεὶς τῶν ἀμυήτων ἐπακούσῃ· τούτους δέ φημι τοὺς ἐν τοῖς οὖσιν ἐνισχημένους καὶ οὐδὲν ὑπὲρ τὰ ὄντα ὑπερουσίως εἶναι φανταζομένους, ἀλλ' οἰομένους εἰδέναι τῇ καθ' αὑτοὺς γνώσει τὸν θέμενον «σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ». Eἰ δὲ ὑπὲρ τούτους εἰσὶν αἱ θεῖαι μυσταγωγίαι, τί ἄν τις φαίη περὶ τῶν μᾶλλον ἀμύστων, ὅσοι τὴν πάντων ὑπερκειμένην αἰτίαν καὶ ἐκ τῶν ἐν τοῖς οὖσιν ἐσχάτων χαρακτη ρίζουσιν καὶ οὐδὲν αὐτὴν ὑπερέχειν φασὶ τῶν πλαττομένων αὐτοῖς ἀθέων καὶ πολυειδῶν μορφωμάτων; Δέον ἐπ' αὐτῇ καὶ πάσας τὰς τῶν ὄντων τιθέναι καὶ καταφάσκειν θέσεις, ὡς πάντων αἰτίᾳ, καὶ πάσας αὐτὰς κυριώτερον ἀποφάσκειν, ὡς ὑπὲρ πάντα ὑπερούσῃ, καὶ μὴ οἴεσθαι τὰς ἀποφάσεις ἀντικειμένας εἶναι ταῖς καταφάσεσιν, ἀλλὰ πολὺ πρότερον αὐτὴν ὑπὲρ τὰς στερήσεις εἶναι τὴν ὑπὲρ πᾶσαν καὶ ἀφαίρεσιν καὶ θέσιν.

Αναστάσιος Πολυχρονιάδης: Εισαγωγή στο Περί Μυστικής Θεολογίας του Αγίου Διονυσίου του Αεροπαγίτη

Το ένα από τα τέσσερα γνωστά έργα του Αρεοπαγίτη είναι το "ΠΕΡΙ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ". Σ' αυτό αναλύεται η έννοια της Μυστικής ή αποφατικής θεολογίας. Το έργο διαιρείται σε πέντε μικρά κεφάλαια, από τα οποία μόνο το πρώτο εκτείνεται σε τρεις παραγράφους. 

Εξετάζοντας αναλυτικότερα, βλέπουμε στο Α΄ κεφάλαιο ν' αναλύεται η έννοια του θείου γνόφου, τον οποίοο Διονύσιος αποκαλεί "γνόφον... αγνωσίας". Γι' αυτό εύχεται στον Τιμόθεο, προς τον οποίο απευθύνει το συγκεκριμένο κείμενο, να εγκαταλείψει κάθε αισθητό ή νοητό γεγονός και καθετί που υπάρχει ή δεν υπάρχει , προκειμένου να ενωθεί με τον "πάντων επέκεινα" Θεό. 

Στο Β΄ κεφάλαιο περιγράφεται ο τρόπος της ένωσης του ανθρώπου με τον Θεό, που δεν είναι άλλος από το "μη ιδείν μηδέ γνώναι", γεγονός που σημαίνει για τον Διονύσιο "το όντως ιδείν και γνώναι" Αυτό επιτυγχάνεται, όπως επισημαίνει, με την αφαίρεση κάθε υλικού πράγματος.

Τούτο δεν σημαίνει απάρνηση της ύλης από εκείνον, γεγονός που φαίνεται στο επόμενο κεφάλαιο, όταν μιλά για το πως μπορεί να νοηθεί ο Θεός μέσα από υλικές σχέσεις (καταφατική Θεολογία) και αντίστοιχα μέσα από αποφατικούς λόγους, δηλαδή έννοιες που τονίζουν το αμέθεκτο της Θείας Ουσίας (αποφατική Θεολογία). 

Στο Δ΄ κεφάλαιο αναφέρει ότι κανένα από τα αισθητά πράγματα δεν οφείλει την ύπαρξή του σε κάποιο άλλο "ανώτερο" αισθητό, αφού ο Θεός είναι ο αίτιος κάθε καλού, ο αναλλοίωτος, άφθορος και αδιαίρετος.

Τέλος στο Ε΄ και τελευταίο κεφάλαιο, χρησιμοποιώντας και πάλι, μεταπλασμένα, την πλατωνική ορολογία, (δίνοντάς της, δηλαδή, καινούριο εννοιολογικό περιεχόμενο), τονίζει ότι και τα νοητά οφείλουν την ύπαρξή τους στον Θεό.


Από το βιβλίο: Διονύσιος Αρεοπαγίτης: Περί θείων ονομάτων - Περί Μυστικής Θεολογίας, Πρόλογος: Χρήστος Τερέζης, Εισαγωγή: Αναστάσιος Ομ Πολυχρονιάδης, Μετάφραση: Δημήτριος Κ. Χατζημιχαήλ, Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, 2008.  

Ἕνας χριστιανὸς βασανιζόταν συχνὰ ἀπὸ διάφορες μελλοντικὲς ὑποθέσεις. Ἀνησυχία του, τὸ τί θὰ γίνει αὔριο, τί θὰ γίνει μεθαύριο, τί μᾶς περιμένει τὴν ἑπομένη ἑβδομάδα. Ὅλη αὐτὴ ἡ φροντίδα ἔπνιγε τὴν ψυχή του, πράγμα ποὺ τὸν ἔκανε πολὺ δυστυχῆ.

 

Μιὰ νύχτα, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶδε ἕνα ὄνειρο. Περπατοῦσε σ' ἕνα μακρινὸ δρόμο φορτωμένος μὲἕνα σακκὶ στὴν πλάτη. Τὸ φορτίο του ἦταν βαρὺ καὶ κάπου στάθηκε νὰ ξαποστάσει. Μὰ ὅταν θέλησε νὰ σηκωθεῖ γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ταξίδι του, ἀντιλήφθηκε πὼς ἦταν ἀδύνατο νὰ σηκώσει τὸ σακκίδιό του. Ἄνοιξε τότε νὰ δεῖ τί ἔχει μέσα. Καὶ τί βλέπει! Μικρὰ-μικρὰ δέματα. Τὸ ἕνα ἔγραφε ἀπ' ἔξω: "αὐτὸ γιὰ αὔριο". Ἕνα ἄλλο ἔγραφε: "αὐτὸ γιὰ μεθαύριο". Τὸ τρίτο ἔγραφε: "αὐτὸ γιὰ σήμερα". Αὐτὸ ἦταν ἀνάλαφρο. Τὸ σήκωσε μὲ χαρὰ καὶ συνεχίζοντας τὸ ταξίδι του ξύπνησε.

 

Τὸ ὄνειρο αὐτὸ ἐκφράζει μιὰ τραγικὴ πραγματικότητα. Ἡ μέριμνα γιὰ τὸ αὔριο, γιὰ τὸ μεθαύριο, γιὰ τὸ μετὰ ἀπὸ μία ἑβδομάδα, γιὰ τὸ μετὰ ἀπὸ ἕνα μήνα καὶ ἕνα χρόνο, γεμίζει τὶς ψυχές μας μὲ ἄγχος καὶ ἀνησυχίες, ποὺ μᾶς ἀφαιροῦν τὴν γαλήνη καὶ μᾶς κάνουν τὸ βάρος τῆς ζωῆς δυσβάστακτο. Γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Κύριός μας ἀπ' αὐτὲς τὶς ἐναγώνιες στιγμὲς εἶπε ἐκεῖνα τὰ ἀθάνατα λόγια. "Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς, ἀρκετὸν τῇἡμέρᾳἡ κακία αὐτῆς" (Ματθ. 6,34)

Πρόλογος στο βιβλίο «Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας»

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2003  

ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ - ΚΑΨΑΝΗΣ

Εἰς τήν Ἐγκύκλιον Ἀπάντησιν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1895 πρός τόν πάπα Λέοντα ΙΓ΄ ἀναφέρονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Βαθέως θλίβεται καί ὀδύνῃ συνέχεται μεγάλῃ πᾶσα εὐσεβής καί ὀρθόδοξος ψυχή εἰλικρινῶς ζηλοῦσα τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, βλέπουσα ὅτι ὁ μισόκαλος καί ἀπ’ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος φθόνῳ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ὠθούμενος οὐ διαλείπει ἑκάστοτε ποικίλα ἐνσπείρων ζιζάνια εἰς τόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου, τοῦ συνιᾶσαι τόν σῖτον. Ἔνθεν τοι καί ἀνέκαθεν ἀνεφύησαν αἱρετικά ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ ζιζάνια, ἅπερ πολλαχῶς ἐλυμήναντο καί λυμαίνονται τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καί ἅπερ ὡς σπέρματα πονηρά καί μέλη σεσηπότα δικαίως ἀποκόπτονται ἀπό τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».

Πράγματι, αἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν ζιζάνια, πού ἐνσπείρει ὁ πονηρός εἰς τόν ἀγρόν τῆς Ἐκκλησίας διά νά ματαιώσῃ τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρέσεων σημαντική ὑπῆρξεν ἡ συμβολή τοῦ Μοναχισμοῦ.

Οἱ μοναχοί ἐξέρχονται τοῦ κόσμου διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, διά να ζήσουν μίαν κατά τό δυνατόν τελείαν Χριστιανικήν ζωήν, διά νά ἐφαρμόσουν τό Εὐαγγέλιον χωρίς συμβιβασμούς. Πῶς, λοιπόν, εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθοῦν τάς αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι προσβάλλουν τό πανάγιον πρόσωπον τοῦ Κυρίου, τήν διδασκαλίαν Του καί τήν Ἐκκλησίαν Του; Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀδιαφορήσουν, ὅταν ἡ πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον;

Ἐνθυμοῦμαι τούς γέροντας Ἁγιορείτας μοναχούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔλεγαν: «Ἐάν δέν διαμαρτυρώμεθα διά τάς γενομένας παραβάσεις εἰς θέματα τῆς πίστεως, διατί φυλᾶμε αὐτά τά βράχια»; Ἐνθυμοῦμαι, ἐπίσης, ὅτι καί οἱ ὀλιγογράμματοι ἀκόμη μοναχοί ἐθεμελίωναν τάς πρακτικάς των συμβουλάς εἰς τά δόγματα. Ὅταν κάποτε ἡρώτησα τόν γέροντα Παΐσιον, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις μας εἰς τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μοῦ ἀπήντησε γραπτῶς: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν Ε.Ο.Κ.».

Αὐτήν τήν δογματικήν εὐαισθησίαν τῶν μοναχῶν ὄχι μόνον ἠνείχετο ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐχρησιμοποίει καί ἐζήτει τήν συμπαράστασίν των εἰς τούς ἀγῶνας της κατά τῶν αἱρέσεων.

π. Αλεξ. Σμέμαν: Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται!

Πηγή της ψευδούς θρησκείας είναι η ανικανότητα να χαρείς, ἠ μάλλον η άρνηση της χαράς, ενώ η χαρά είναι απόλυτα ουσιώδης επειδή, δίχως αμφιβολία, αποτελεί καρπό της παρουσίας του Θεού. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μη χαίρεται. Μόνο σε σχέση με τη χαρά, ο φόβος του Θεού και η ταπείνωση είναι σωστά, γνήσια και καρποφόρα. Έξω από τη χαρά, όλα γίνονται δαιμονικά, μια βαθύτερη διαστροφή κάθε θρησκευτικής εμπειρίας. Μια θρησκεία φόβου. Θρησκεία της ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία της ενοχής: τα πάντα είναι πειρασμοί και παγίδες – όντως πολύ δυνατοί, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Οι «θρησκευόμενοι» άνθρωποι, κατά κάποιο τρόπο, βλέπουν τη χαρά με υποψία.


Πρώτη και κύρια πηγή όλων των πραγμάτων είναι το «ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον…». Ο φόβος της αμαρτίας δεν μας γλυτώνει από την αμαρτία. Αυτό που μας σώζει είναι η χαρά εν Κυρίω. Ένα αίσθημα ενοχής ή ηθικότητας δεν μας απελευθερώνει από τον κόσμο και τους πειρασμούς του. Η χαρά είναι το θεμέλιο της ελευθερίας, όπου καλούμαστε να σταθούμε. Πού, πώς και πότε διαστρεβλώθηκε και αμβλύνθηκε αυτή η ατμόσφαιρα του Χριστιανισμού – ή μάλλον,  πού, πώς και πότε οι Χριστιανοί άρχισαν να κωφεύουν στη χαρά; …
Οι άνθρωποι έρχονται συνεχώς για να ζητήσουν συμβουλές (σήμερα από τις 7:30 το πρωί, εξομολόγηση, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση, τέσσερις άνθρωποι με προβλήματα, χωρίς να λογαριάζω τις συναντήσεις που έχω αργότερα). Και κάποια αδυναμία ή ψεύτικη ντροπή με συγκρατεί από το να τους πω: «Δεν έχω καμιά συμβουλή να σας δώσω. Δεν έχω παρά μια αδύναμη, ετοιμόρροπη, αλλά ωστόσο για μένα, αδιάλειπτη χαρά. Τη θέλετε;». Όχι, δεν τη θέλουν. Θέλουν να συζητούν για «προβλήματα» και να κουβεντιάζουν για «λύσεις». Όχι, δεν υπήρξε μεγαλύτερη νίκη του Διαβόλου στον κόσμο άλλη απ’ αυτήν την «ψυχολογικοποιημένη» θρησκεία. Υπάρχουν τα πάντα στην ψυχολογία. Ένα πράγμα είναι σ’ αυτήν αδιανόητο: η χαρά!
Απόσπασμα από το “Ημερολόγιο, 1973-1983″ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, μετάφρ. Ι. Ροηλίδης, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2002.

πηγή

π.Αλέξανδρος Σμέμαν

Περί προετοιμασίας για την Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω ο γάρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α' Κορ.11,28-29)

Πατέρες και αδελφοί,
Στα προηγούμενα παρουσιάσαμε μερικά για την ιερωσύνη του Νόμου και της Χάριτος, καθώς και μερικά από τα πολλά καθήκοντα του ιερέως της Εκκλησίας του Χριστού. Τώρα θεώρησα καλόν να αναφερθώ και για τις μεγάλες τιμωρίες που θα υποστούν οι ιερείς την ημέρα της Κρίσεως, εάν στην ζωή των δίνουν τα Άγια Μυστήρια στους αναξίους και τα ασυγχώρητα κρίματα που παίρνουν στην ψυχή των, όσοι προσέρχονται στην Κοινωνία των Θείων Δώρων αναξίως.

Λοιπόν, είναι μεγάλη ανάγκη να γνωρίζουμε ότι όχι μόνο οι χριστιανοί που κοινωνούν αναξίως θα κολάζονται στους αιώνες, αλλά περισσότερη τιμωρία θα λάβουν οι ιερείς, οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τους χριστιανούς, τους παρέχουν την Θεία Κοινωνία αναξίως.

Γι’ αυτή την περίπτωση, ιδού τι λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Προς εσάς τους διακόνους που υπηρετείτε και τους ιερείς που προσφέρετε τα Άγια Μυστήρια δεν θα είναι μικρή η τιμωρία εναντίον σας, όταν ανέχεσθε τους αναξίους να κοινωνούν, ενώ γνωρίζετε τις κακίες των. Το Αίμα του Χριστού από το χέρι σας θα ζητηθεί. Ας είναι αξιωματούχος ή ένας έπαρχος ή οποιοσδήποτε βαθμοφόρος της πολιτείας, εμπόδισε τον, διότι μεγαλύτερη είναι η ιδική σου εξουσία από την ιδική του».

Αντίδοτο της Λύπης; Η Παναγία! (Άγιος Παΐσιος)

– Γέροντα, ὅταν ἔχω συνέχεια πτώσεις στὸν ἀγώνα μου, μὲ πιάνει λύπη.
– Νὰ ψέλνης τὸ «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» καὶ τὸ «Πάντων θλιβοµένων η χαρά».
Αὐτὸ νὰ τὸ κάνης σὰν κανόνα, καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ βοηθήση.
Ἡ Παναγία δὲν µᾶς ἀφήνει· μᾶς κουβαλάει στὴν πλάτη Της, ἀρκεῖ κι ἐµεῖς νὰ τὸ θέλουµε καὶ νὰ µὴν κλωτσᾶµε, ὅπως κάνουν τὰ ἄτακτα παιδιά.
– Γέροντα, θὰ ἤθελα ἡ Παναγία νὰ κρατήση κι ἐµένα στὴν ἀγκαλιά Της, ὅπως κρατάει τὸν Χριστό.
– Δὲν σὲ κράτησε ποτὲ ἐσένα; Δὲν ἔνιωσες καµµιὰ φορὰ σὰν µωρὸ στὴν ἀγκαλιά Της; Ἐγὼ αἰσθάνοµαι σὰν παιδάκι κοντά Της. Τὴν νιώθω Μάνα µου. Πολλὲς φορὲς πηγαίνω καὶ ἀκουµπῶ στὴν εἰκόνα Της καὶ λέω: «Τώρα, Παναγία µου, θὰ θηλάσω λίγο Χάρη».
Νιώθω σὰν µωρὸ ποὺ θηλάζει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς µάνας του ξέγνοιαστο, ἀµέριµνο, καὶ νιώθει τὴν µεγάλη της ἀγάπη καὶ τὴν ἀνέκφραστη στοργή της, καὶ τρέφοµαι µὲ Χάρη.
Πηγή: Προσκυνητής

Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.

Υ.Γ.
Πάντων, προστατεύεις ἀγαθή,
τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει,
τῇ κραταιᾷ σου χειρί·
ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν,
ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν,
ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν,
ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν,
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου·
ὅθεν σοι προσπίπτομεν ῥῦσαι,
πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καί βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καί αντίληψις, καί ορφανών βοηθός, Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου, σύ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τούς δούλους σου.

Ιερά Μονή Σιμωνόπετρας (Άγιο Όρος)

Το επταόροφο μοναστήρι της Σιμωνόπετρας είναι το τολμηρότερο οικοδόμημα του Αγίου Όρους και ένα θαύμα στη μοναστηριακή αρχιτεκτονική.

Στέκει κυριολεκτικά σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα απότομο πύργινο βράχο και αγναντεύει με όλη την επιβλητικότητά του τη γαλάζια, συνήθως, θάλασσα της νοτιοδυτικής πλευράς της χερσονήσου, τιμάται στη Γέννηση του Χριστού (25 Δεκεμβρίου) σε ανάμνηση του οράματος του ιδρυτή του.
Η ίδρυση του μοναστηριού οφείλεται στον όσιο Σίμωνα, που έζησε στο Όρος στα μέσα περίπου του 13ου αιώνα. Ειδικότερα, ο όσιος αυτός ασκήτευε εδώ κοντά, όταν είδε ένα φως πάνω στο βράχο τη νύκτα των Χριστουγέννων, από το οποίο οδηγημένος ήρθε στο σημείο αυτό και άρχισε το κτίσιμο του μοναστηριού. Στο δύσκολο έργο του, τον ...
 βοήθησαν και οι άλλοι μοναχοί, που ήρθαν να μονάσουν κοντά του και που μερικοί από αυτούς διέθεσαν γι' αυτό και την ατομική τους περιουσία. Σύμφωνα όμως με μια σχετική παράδοση που αναφέρεται στο κτίσιμο της μονής, η πρώτη εκείνη ομάδα του Σίμωνα άρχισε να φοβάται, όσο ανέβαινε ψηλά, μέχρι το σημείο που αποφάσισαν όλοι να φύγουν αφήνοντας το έργο στη μέση.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Σχετικισμός στήν Ἐκκλησία καί τήν θεολογία

Σχετικισμός στήν Ἐκκλησία καί τήν θεολογία

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἕνα σημαντικό καί χαρακτηριστικό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὁ λεγόμενος σχετικισμός ἤ σχετικοκρατία ἤ ρελατιβισμός (ἀγγλικό relativism). Τό θέμα αὐτό τό ἐξετάζω στό παρόν ἄρθρο ἀπό τήν πλευρά τῆς θεολογίας. Ὅμως, πρέπει νά δοῦμε καί τήν φιλοσοφική καί ἠθική ἄποψη τοῦ θέματος.

Ὁ ὅρος σχετικισμός προσδιορίζει τό ὅτι δέν ὑπάρχουν «κάποιες καθολικές ἀρχές» πού ἰσχύουν γιά ὅλους, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη γνώση εἶναι «σχετική, συμβατική, ὑποκειμενική». Ὁ σχετικισμός προσδιορίζεται ἀκόμη μέ τόν σκεπτικισμό, τόν ἀγνωστικισμό, τόν φαινομενισμό, τόν ὑποκειμενισμό, τήν πιθανοκρατία κ.ἄ.

Ὑπάρχουν δύο τύποι τοῦ σχετικισμοῦ, ἤτοι ὁ γνωσιακός καί ὁ ἠθικός.

Ὁ γνωσιακός σχετικισμός ὑποστηρίζει ὅτι δέν ὑπάρχουν καθολικές ἀλήθειες στόν κόσμο, ἁπλῶς ὑπάρχουν μερικές ἑρμηνεῖες τοῦ κόσμου. Θεωρεῖται ὅτι ὁ φιλόσοφος Πρωταγόρας ἐξέφρασε πρῶτος τέτοιες ἀπόψεις μέ τό ἀξίωμα «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος». Στήν συνέχεια οἱ Σοφιστές ἦταν ἐκεῖνοι πού ὑποστήριξαν ὅτι ὑπάρχει ὁ ὑποκειμενισμός, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὑπάρχουν τόσες ἀλήθειες ὅσες καί τά ἄτομα. Ἐπίσης, συνέδεαν τήν ἀλήθεια ἤ τό ψέμα ἀνάλογα μέ τίς ὁμάδες τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι, ἡ ἀρρώστια γιά τούς ἀρρώστους εἶναι κακό, ἐνῶ ἀντίθετα γιά τούς γιατρούς εἶναι καλό.

Ὁ ἠθικός σχετικισμός ὑποστηρίζει ὅτι δέν ὑπάρχουν «καθολικές ἠθικές ἀρχές», ἀφοῦ ὅλες οἱ ἀρχές συνδέονται μέ τόν πολιτισμό καί τήν ἀτομική ἐπιλογή. Ὁ Ἡρόδοτος ἔδειξε ὅτι οἱ λαοί ἔχουν ποικιλία στήν διαφορετικότητα τῶν ἠθῶν καί τῶν ἠθικῶν ἀξιολογήσεων. Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική ἐντάσσεται ὁ ἠθικός μηδενισμός πού ὑποστηρίζει ὅτι δέν ὑπάρχουν ἔγκυρες ἠθικές ἀρχές.

Βέβαια, ὁ σχετικισμός ἐπεκτείνεται καί σέ ἄλλους τομεῖς, ὅπως τήν αἰσθητική, τήν φιλοσοφία τῆς γλώσσας, τό δίκαιο, τό ὡραῖο, ἀφοῦ ὅλα αὐτά εἶναι ὑποκειμενικά καί διαφέρουν ἀπό ἐποχή σέ ἐποχή, σύμφωνα μέ τίς ἐπιδιώξεις τῶν ἀνθρώπων καί τίς συνθῆκες πού ἐπικρατοῦν σέ κάθε τόπο.

Τό πρόβλημα, πάντως, εἶναι ὅτι ἡ σχετικοκρατία ἔχει εἰσβάλει καί στήν θεολογία καί τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Θεωρεῖται ἀπό σύγχρονους θεολόγους ὅτι δέν ὑπάρχουν ἀπόλυτες ἀντικειμενικές ἀρχές, ἀλλά ὅλα εἶναι σχετικά, ὅλα προέρχονται ἀπό ἀπόψεις διαφόρων ἀνθρώπων καί ὅλα τελικά ἀμφισβητοῦνται. Ἔτσι, ἡ ἀλήθεια θεωρεῖται ὡς μιά ὑποκειμενική ἀρχή.

Ἔγινε γνωστόν σέ πολλούς ὅτι ὁ προηγούμενος Πάπας πού παραιτήθηκε, ὁ Βενέδικτος Ράντζιγκερ, ἦταν πολύ προβληματισμένος ἀπό τήν σχετικοκρατία πού ἐπικράτησε καί στό Βατικανό, πάνω σέ διάφορα θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα, μάλιστα μετά τήν Β' Βατικανή Σύνοδο καί ἦταν ἕνας ἀπό τούς λόγους πού παραιτήθηκε ἀπό τόν Παπικό θρόνο.

Γιατί ο κόσμος μισεί τους δικαίους;

by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης

Πες μου, πάτερ, σε παρακαλώ, και κάτι άλλο: Για ποιο λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν τους δικαίους; Γιατί τους περιφρονούν; Γιατί σκανδαλίζονται μαζί τους; Αντίθετα, λίγοι είν’ εκείνοι που τους τιμούν…
-Πολύ συμφέρει τους δικαίους, παιδί μου, η περιφρόνηση των ανθρώπων. Τους ταιριάζει, θα ‘λεγα, όπως ταιριάζουν στον ουρανό τ’ αστέρια. Είδα μάλιστα ενάρετο, που κέρδισε πενήντα στεφάνια σε μια μέρα από τις κακολογίες των άλλων.
-Και με ποιον τρόπο τα κέρδισε; ρώτησε απορημένος ο αδελφός.
-Άκουσε: Ο άνθρωπος αυτός έμενε στα Βούκολα. Ήταν επιφανής και αξιοσέβαστος. Έκανε πολλά καλά έργα στους συνανθρώπους του και όλους τους αγαπούσε σαν αγγέλους του Θεού. Εκείνοι, ωστόσο, πλανέθηκαν από τον πονηρό και άρχισαν ν’ αντιπαθούν τον ευεργέτη τους σα να ήταν κακούργος. Άλλοι έλεγαν πως είναι δολερός, άλλοι ακόλαστος, άλλοι κλέφτης και άλλοι αιρετικός! Έχει, βλέπεις, τη συνήθεια ο διάβολος να διασύρει τους αγίους με το στόμα των αμαρτωλών ανθρώπων. Ο άνθρωπος όμως για τον οποίο σου μιλάω, ακούγοντας τις συκοφαντίες αυτές, χαιρόταν ειλικρινά και ευχαριστούσε το Θεό. «Κύριε», έλεγε, «δείξε το έλεός Σου σ’ όσους με μισούν, με συκοφαντούν, με διασύρουν. Κανένας απ’ τους αδελφούς να μην πάθει κακό για μένα τον αμαρτωλό, ούτε στην παρούσα ζωή ούτε στην άλλη. Σύντριψε όμως και αφάνισε τους πονηρούς δαίμονες, που τους ξεσηκώνουν εναντίον μου. Σε παρακαλώ, Θεέ μου, όπως δεν αποστράφηκες εμένα τον βέβηλο, όσες φορές αμάρτησα και πρόστρεξα στην ευσπλαχνία Σου ζητώντας συγχώρηση, έτσι να μην αποστραφείς τώρα και αυτούς, που κατηγορούν τον αχρείο δούλο Σου. Αντίθετα, αγίασέ τους με το έλεός Σου και σκέπασέ τους με την αγαθότητά Σου». Έτσι προσευχόταν, αγαπητέ, ο δίκαιος εκείνος, γι’ αυτούς που τον μισούσαν και τον κακολογούσαν! Και κοίταξε τι θαυμαστό γινόταν: Όσες φορές τη μέρα βίαζε τον εαυτό του και προσευχόταν για τους εχθρούς του, τόσες φορές κατέβαινε άγγελος Κυρίου και τοποθετούσε στο κεφάλι του ουράνιο διαμαντοστόλιστο στεφάνι. Αυτό, βέβαια, δεν το καταλάβαινε ο ίδιος, γιατί ο Θεός τον στεφάνωνε αόρατα… Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, επιτρέπει πολλές φορές ο αγαθός Θεός να κακολογούνται και να εξουθενώνονται οι ενάρετοι, για ν’ αυξήσουν έτσι τα στεφάνια τους και τα βραβεία τους και τους ουράνιους μισθούς τους.
-Ωστόσο, όπως είπα και πριν, πάτερ, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι δίκαιοι σ’ άλλους ανθρώπους αρέσουν και σ’ άλλους όχι.

Η Αλήθεια Του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†)*

Του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†)*

Ο άνθρωπος αναζητούσε πάντοτε την υπερβατική πραγματικότητα, με σκοπό να βρει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα που αναφέρονται στο μυστήριο του κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης. Αναζητούσε την «αλήθεια».

Όμως το θέμα αυτό δεν τίθεται πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Έτσι και οι απαντήσεις που δίδονται και οι συνέπειές τους για τη ζωή του ανθρώπου είναι κάθε φορά διαφορετικές. Χαρακτηριστική είναι σ' αυτό το σημείο η περίπτωση του Ποντίου Πιλάτου: Ρώτησε τον Χριστό αν ήταν βασιλιάς και ο Κύριος του απάντησε: «Γι' αυτό γεννήθηκα και γι' αυτό ήλθα στον κόσμο, για να μαρτυρήσω την αλήθεια. Όποιος είναι από την αλήθεια, ακούει τη φωνή μου» (Ιω. ι-η' 37). Τότε ο Πιλάτος τον ρώτησε: «Τι είναι αλήθεια;» (Ιω. ιη' 38).

Κατά την αντίληψη του Πιλάτου η αλήθεια πρέπει να είναι κάποια ιδέα, κάποια έννοια και έτσι μπορούμε να ερωτήσουμε: «τι είναι αλήθεια». Σ' αυτήν ακριβώς τη βάση εκινούντο και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι· ζητούσαν την αλήθεια του «τι»! Δεν είναι όμως ο δρόμος αυτός η προσφορά της Εκκλησίας. Γιατί, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, η αλήθεια δεν είναι «κάτι», αλλά «κάποιος».

α) Η αλήθεια του «ποιος»

Κατά τη χριστιανική αντίληψη η αλήθεια είναι πρόσωπο, όχι «πράγμα». Ο Πιλάτος δεν έθεσε σ' αυτή τη βάση το θέμα και δεν πήρε απάντηση στο ερώτημά του· ίσως και να μην περίμενε καμμιά απάντηση!

Αλλά ο Χριστός σε άλλη περίπτωση είπε στους μαθητές του πως μεταβαίνει στον Πατέρα και θα ξανάρθει να τους παραλάβει, για να τους οδηγήσει εκεί, και να είναι πλέον όλοι μαζί Του. «Γνωρίζετε πού πηγαίνω», τους είπε, και γνωρίζετε και το δρόμο» (Ιω. ιδ' 3-4). Τότε του λέει ο Θωμάς; «Κύριε, δεν ξέρουμε πού πηγαίνεις και πώς μπορούμε να ξέρουμε το δρόμο;»· λέει ο' αυτόν ο Χριστός: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά δι' εμού. Εάν με γνωρίζατε, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου. Από τώρα τον γνωρίζετε και τον έχετε δει» (Ιωαν. ιδ' 4-8).

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας: Η αληθινή Εκκλησία, είναι ΜΙΑ...

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας: Η αληθινή Εκκλησία, είναι ΜΙΑ. Και αυτή η Εκκλησία είναι ΜΟΝΟΝ η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ
 Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή Της

Πολλές φορές σᾶς τό εἶπα, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὅτι τό ἀνώτερο ἀπό ὅλα εἶναι τό νά γνωρίζουμε τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, νά τήν κρατήσουμε καθαρή και ἀνόθευτη, ὅπως τήν παραλάβαμε, καί νά τήν δώσουμε ἔτσι καί στά παιδιά μας, τήν νέα γενεά. Γι᾽ αὐτό καί ἐγώ, πού σάν Ἐπίσκοπος εἶμαι ὑπεύθυνος γιά την πίστη τοῦ λαοῦ πού ὑπηρετῶ, ἀφήνοντας τήν σειρά τῶν κηρυγμάτων μου στην Ἀποκάλυψη, πού μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ θά τήν ἐκδώσω σέ βιβλίο, ἀρχίζω μία νέα σειρά μαθημάτων, ἀφιερωμένων στήν ὀρθόδοξη πίστη. Στό σημερινό μου κήρυγμα θά σᾶς μιλήσω γιά τήν Ἐκκλησία.

1. Τί εἶναι «Ἐκκλησία», ἀδελφοί χριστιανοί; Ἄς προσέξουμε τό θέμα αὐτό, γιατί εἶναι σοβαρό. Καί παλαιότερα, ἀλλά καί σήμερα παρουσιάζονται διάφορα πρόσωπα πού λέγουν ὅτι ἀποτελοῦν «ἐκκλησία». Ἀκοῦμε, γιά παράδειγμα, να λένε γιά «ρωμαϊκή ἐκκλησία», γιά «εὐαγγελική ἐκκλησία», γιά τήν «ἐκκλησία τοῦ Σμίθ» κ.ἄ. Καί ὅμως ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, εἶναι ΜΙΑ. Εἶναι αὐτή τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός διά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων Του. Και αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΟΝΟΝ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

2. Ἀλλά γιατί μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία; Εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή, ἀγαπητοί μου, γιατί αὐτή μόνο ἔχει ἱστορική συνέχεια με τήν Ἐκκλησία πού ἵδρυσε ὁ Χριστός διά τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ναί! Ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ ἀνόθευτη τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, χωρίς να ἔχει προσθέσει οὔτε καί νά ἔχει ἀφαιρέσει τίποτε ἀπό αὐτήν. Καί ἔχει ἀκόμη ἱστορική συνέχεια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ τήν πρώτη Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, γιατί ἔχει τήν λεγόμενη «Ἀποστολική Διαδοχή». Αὐτό σημαίνει ὅτι ἕνας ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, ὅταν χειροτονεῖται, λαμβάνει τήν ἀρχιερατική Χάρη, αὐτήν τήν ἴδια πού εἶχαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, γιατί χειροτονήθηκε ἀπό Ἐπισκόπους, γιά τούς ὁποίους, ἄν τό ἐρευνήσει κανείς, πηγαίνοντας προς τά πίσω, βλέπει ὅτι τό ἐπισκοπικό τους ἀξίωμα εἶναι συνέχεια τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Δηλαδή: Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι χειροτόνησαν τούς διαδόχους τους, αὐτοί ἔπειτα τούς δικούς τους διαδόχους καί ἔτσι, σέ ἀδιάκοπη συνέχεια, ἡ Χάρη τῆς Ἀρχιερωσύνης, μέ τήν χειροτονία νέων Ἐπισκόπων, ἔφθασε μέχρι σήμερα, ἀλλά καί θά μένει γιά πάντα. Ὥστε, ξαναλέμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει ἱστορική συνέχεια μέ τήν πρώτη Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἐπειδή, πρῶτον, κρατάει ἀνόθευτη τήν διδασκαλία της καί, δεύτερον, ἐπειδή ἔχει Ἀποστολική Διαδοχή μέ τήν χειροτονία τῶν Ἐπισκόπων της.

Η βεβήλωση της Κυριακής ημέρας

Του Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμία

1. Το σημερινό μου κήρυγμα, αγαπητοί μου χριστιανοί, το έγραψα με πόνο για όσα τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Θυμάστε, όταν ήμασταν μικροί, πηγαίναμε στο σχολειό και τραγουδάγαμε με ενθουσιασμό εκείνο το τραγούδι που λέει «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»!...

Σ΄ αυτά τα χρόνια όμως που ζούμε βουλιάζει η αγαπημένη μας πατρίδα η Ελλάδα και αργοπεθαίνει. Και το κακό έρχεται από πάνω, από τους πολιτικούς μας άρχοντες, τους οποίους εμείς, με την ψήφο μας τους αναδείξαμε άρχοντες, για να υπερασπίζουν τις παραδόσεις της πίστης μας και της φυλής μας. Αλλά αυτοί νομοθετούν ενάντια με την ένδοξη ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Και την ευθύνη εδώ την έχουμε εμείς οι Ιεράρχες, οι οποίοι δεν τους ελέγχουμε, όπως ήλεγχαν οι Προφήτες και οι Άγιοι Ιεράρχες Πατέρες της Εκκλησίας μας τα αμαρτήματα των αρχόντων της εποχής τους.

Το ακούσατε; Το μάθατε; Οι άρχοντές μας θέλουν να καταργήσουν δια νόμου την αργία της Κυριακής και να την κάνουν μία κοινή ημέρα σαν τις άλλες. Μα η Εκκλησία μας γι΄ αυτό την είπε «Κυριακή», γιατί πρέπει να είναι ημέρα του Κυρίου, ημέρα δηλαδή αφιερωμένη κατ΄ εξοχήν στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Έτσι από παλαιά στο Βυζάντιο η Κυριακή ημέρα είχε θεσπιστεί διά νόμου ως κατ΄ εξοχήν ημέρα λατρείας του Θεού και ημέρα αναπαύσεως από τον κόπο της εβδομάδας. Την ημέρα αυτή έπρεπε να μη λειτουργούν τα δικαστήρια, ούτε να γίνονται στρατιωτικά γυμνάσια και ιδιωτικές και δημόσιες συναλλαγές των πολιτών. Απαγορεύονταν ακόμη στο Βυζάντιο και οι θεατρικές παραστάσεις την ημέρα της Κυριακής. Την Κυριακή όλοι στην Εκκλησία, για την θεία Λειτουργία.

2. Και έτσι πρέπει να γίνεται, αδελφοί μου χριστιανοί, γιατί η ημέρα της Κυριακής είναι ημέρα ιερή. Όπως μάς λέγουν τα ιερά μας κείμενα, η Αγία Γραφή και οι ιερές μας παραδόσεις, την ημέρα της Κυριακής έγινε η δημιουργία του κόσμου. Μιλώντας για την δημιουργία του κόσμου το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Γένεση, λέγει: «Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα ΜΙΑ» (Γεν. 1,5). Αλλά χάλασε ο όμορφος κόσμος που έκανε ο Θεός. Τον χάλασε η αμαρτία. Η αμαρτία των Πρωτοπλάστων και των απογόνων τους. Η αγάπη όμως του Θεού ανακαίνισε, ξαναδημιούργησε τον χαλασμένο από την αμαρτία κόσμο και έγινε ο Ευαγγελισμός της Παναγίας μας, με τον οποίο αρχίζει η ανόρθωση της πεσμένης ανθρωπότητας.
Πότε έγινε ο Ευαγγελισμός;
Έγινε ημέρα Κυριακή.

Και Κυριακή πάλι ημέρα, όπως λέγει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός μας. Και η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έγινε ημέρα Κυριακή. Αυτή είναι η «μία των σαββάτων», που λέγουν τα Ευαγγέλια (Μάρκ. 16,2), η πρώτη δηλαδή ημέρα της εβδομάδας. Κυριακή πάλι ημέρα έγινε η αγία Πεντηκοστή και την Κυριακή ημέρα στην Πάτμο ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης είδε το φοβερό όραμα της Αποκαλύψεως (Αποκ. 1,10), το οποίο παραστατικά μάς παραθέτει στο δυσερμήνευτο βιβλίο του. Αλλά και η Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία θα γίνει ημέρα Κυριακή. Και αυτή η ημέρα, αδελφοί μου χριστιανοί, δεν θα έχει εσπέρα, δεν θα έχει νύχτα. Θα είναι αβράδια στη Κυριακή! Ώστε όλη η αιώνια ζωή, αδελφοί χριστιανοί, θα είναι μια αιώνια Κυριακή!