ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ-ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ-ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. (ΜΕΡΟΣ Γ')

Ενώ ο Όρος καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί υπάρχει και στέκει δογματικά, αντιθέτως ο Όρος, μη καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί ούτε υπάρχει, ούτε βέβαια και στέκει δογματικά, διότι κατά τους Αγίους Πατέρες, οι Όροι καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι και αιρετικοί ταυτίζονται.

Ουδέποτε οι Ιεροί Πατέρες μας ξεχώρισαν τους Αιρετικούς σε καταδικασμένους αιρετικούς και μη καταδικασμένους αιρετικούς, αυτά είναι πλανεμένες φανταστικές θεωρίες κάποιων 

σχισματο-αιρετικών παρατάξεων (γοχ), διότι η αλήθεια είναι ότι οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας   ξεχώριζαν μεν τους Αιρετικούς, αλλά τους ξεχώριζαν δε, σε αμετανόητους-αιρετικούς και μετανιωμένους-αιρετικούς.

Το οποίο σημαίνει, ότι για τους Χριστιανούς κάθε Αίρεση είναι αναθεματισμένη," ..και αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν'' (Β' Οικουμενική Σύνοδος Κανών Α'), και ότι οι αιρετικοί, είναι καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι και οι καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι, είναι αιρετικοί, διότι, "Αιρετικούς δε λέγομεν τούς τε πάλαι της Εκκλησίας αποκηρυχθέντας και τους με τα ταύτα υφ' ημών αναθεματισθέντας..."

(Β' Οικουμενική Σύνοδος Κανών ΣΤ').

Ή Έκτη Οικουμενική Σύνοδος επαναλαμβάνει και αναθεματίζει-καταδικάζει επίσης τούς Αιρετικούς,

"Όλοις τοίς αιρετικοίς ανάθεμα.

Πάσι τοις αντιποιουμένοις των αιρετικών ανάθεμα· αυτή η πίστις των Χριστιανών"

(Πρακ. Των Αγ. και Οικ. Σύνοδων, ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, Αρχ. Σπ. Μήλια).

 Οικ. Σύνοδων, ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος, Αρχ. Σπ. Μήλια).

"Ἄλλωστε, τό ἴδιο τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναφέρει σέ ἕνα σημεῖο του˙«ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα», ἀνάθεμα σέ ὅλους τούς αἱρετικούς, καί στούς παλαιούς καί τούς νέους, τούς συγχρόνους, σ΄αὐτούς πού ὑπῆρξαν, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρξουν μέχρι συντελείας αἰώνων", (Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2015).

Τουτέστιν όλοι οι αιρετικοί είναι χωρισμένοι και αποκομμένοι από το Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας, με την μόνη διαφορά, ότι άλλο είναι, καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί και άλλο είναι καθηρημένοι αιρετικοί.

Δηλαδή, υπάρχουν καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί, Συνοδικά-τυπικά καθηρημένοι, (βλέπε, Άρειο, Νεστόριο κλπ) και υπάρχουν καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί, που δεν είναι Συνοδικά-τυπικά καθηρημένοι, (βλ. Πάπα Ρώμης, Οικουμενιστές Συν. Κρήτης).

Διότι άλλο είναι να διδάσκει κάποιος αιρετικές διδασκαλίες και αυτές να είναι προσωπικές του πλανεμένες θέσεις και άλλο είναι να κατοχυρώνεται η αίρεση Συνοδικά και να γίνεται νόμος στην Εκκλησία, ξεκινώντας έτσι και οι υπέρ Πίστεως Ομολογιακοί αγώνες, οι αποτειχίσεις, οι διωγμοί .

Το οποίο σημαίνει ότι είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις με δύο διαφορετικές Εκκλησιολογικές αντιμετωπίσεις.

Στην μεν πρώτη περίπτωση για να αποκοπεί το μολυσμένο μέλος από το Σώμα της Εκκλησίας χρειάζεται η Συνοδική καταδίκη-αναθεματισμός και κατόπιν η καθαίρεση του Αιρετικού, (βλ. Άρειο, Νεστόριο, πάπα Βιγίλιο κλπ).

Στη δε δεύτερη περίπτωση αυτοαποκόπτεται το μολυσμένο μέλος από το Σώμα της Εκκλησίας αυτοκαταδικάζοντας-αυτοαναθεματίζοντας ο ίδιος τον εαυτό του, δια της Συνοδικής κατοχυρώσεως της αιρέσεως κάνοντας την νόμο στην Εκκλησία.

(βλ. Εικονομαχία, Παπισμό, Οικουμενισμό).

Σε αυτήν την δεύτερη  περίπτωση δεν κρίνεται αναγκαία άλλη ειδική καταδίκη των αιρετικών που για διάφορους λόγους μπορεί και να μην γίνει ποτέ, (βλ. Παπιστών, Οικουμενιστών ).

Το ότι υπάρχουν  καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί, οι οποίοι δεν είναι Συνοδικά-τυπικά καθηρημένοι, (βλ. Πάπα Ρώμης, Οικουμενιστές Συνόδου Κρήτης), αυτό δεν σημαίνει ότι  δεν είναι καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί, εκτός Εκκλησίας, διότι η απαραίτητη και μοναδική προϋπόθεση της ενώσεως και ενσωματώσεως του Χριστιανού με το Μυστηριακό Σώμα της Εκκλησίας δεν είναι η χειροτονία, αλλά η Ορθή και Σωτήρια Ομολογία της Πίστεως , "Ο των όλων Θεός, όταν εμακάρισε τον Πέτρο για τα λόγια με τα οποία Τον ομολόγησε ορθά, διεκήρυξε ότι Καθολική Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της προς Αυτόν πίστεως",

(Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, "Οι Αγώνες των Μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας").

Στην Ορθόδοξη Διδασκαλία η Αποστολική Πίστη ταυτίζεται και συνυπάρχει με την Αποστολική Διαδοχή.

"Με την αποστολική πίστη συνδέεται αδιαίρετα και η αποστολική διαδοχή.

Η αποστολική διαδοχή έχει ουσιαστικό περιεχόμενο μόνο μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, και προϋποθέτει οπωσδήποτε την αποστολική πίστη.

Λέγοντας αποστολική διαδοχή εννοούμε την αδιάκοπη συνέχεια της ηγεσίας της Εκκλησίας από τους Αποστόλους.

Η συνέχεια αυτή έχει χαρισματικό χαρακτήρα και διασφαλίζεται με τη μετάδοση της πνευματικής εξουσίας των Αποστόλων στους Επισκόπους της Εκκλησίας και δι’ αυτών στους ιερείς.

Ο τρόπος μεταδόσεως της πνευματικής-αποστολικής εξουσίας στους Επισκόπους γίνεται με τη χειροτονία.

Αν, επομένως, κάποιος επίσκοπος έχει λάβει με κανονικό-εκκλησιαστικό τρόπο τη χειροτονία του και στη συνέχεια βρεθεί εκτός της Εκκλησίας εξαιτίας της εσφαλμένης πίστεώς του, παύει ουσιαστικά να έχει και την αποστολική διαδοχή, αφού αυτή έχει νόημα μόνο μέσα στο μυστηριακό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος επίσκοπος η και ολόκληρη τοπική Εκκλησία -ανεξαρτήτως αριθμού μελών- εκπέσουν από την πίστη της Εκκλησίας, όπως αυτή εκφράστηκε αλαθήτως στις Οικουμενικές Συνόδους, παύουν να έχουν οι ίδιοι την αποστολική διαδοχή, επειδή βρίσκονται ήδη εκτός της Εκκλησίας.

Και, αφού διακόπτεται η αποστολική διαδοχή ουσιαστικά, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κατοχή η για συνέχεια της αποστολικής διαδοχής στους εκπεσόντες από την Εκκλησία.

Με βάση τα παραπάνω, ο ίδιος ο πάπας, αλλά και το σύνολο των 

Ρωμαιοκαθολικών (βλ.Οικουμενιστών) επισκόπων στερούνται την αποστολική διαδοχή, επειδή στερηθέντες την αποστολική πίστη ξέπεσαν από την Εκκλησία.

Κατά συνέπεια, λόγος για αποστολική διαδοχή εκτός της Εκκλησίας είναι λόγος ατεκμηρίωτος επιστημονικά, είναι δηλαδή λόγος αθεολόγητος".

(Καθ. Δογματικής κ. Δημ. Τσελεγγίδη,"Εν Συνειδήσει", Έκτακτη έκδοση της Ι.Μονής Μεγάλου Μετεώρου).

Από αυτό συνεπάγεται ότι, όταν ο Χριστιανός εκπίπτει της Ορθής και Σωτήριας Ομολογίας της Πίστεως προς τον Θεό, συγχρόνως εκπίπτει και της ιδιότητας του Χριστιανού και από Χριστιανός γίνεται καταδικασμένος-αναθεματισμένος-αιρετικός, δηλαδή χωρισμένος και αποκομμένος από το Μυστηριακό Θεανθρώπινο Σώμα Του Χριστού δηλ. της Εκκλησίας, αναξαρτήτως αν είναι Κληρικός, Μοναχός ή λαϊκός.

Αυτό σημαίνει ότι άπαξ και αποδειχτεί ότι κάποιος είναι αμετανόητος αιρετικός και τον αποκαλέσουμε μετά παρρησίας  και φανερά αιρετικό, τότε αυτός για εμάς σύμφωνα με την Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ήδη καταδικασμένος-αναθεματισμένος-αιρετικός εκτός Εκκλησίας, διότι, "είδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνειν ων αυτοκατάκριτος",

(Απ. Παύλου προς Τίτον Επιστολή),

δηλαδή είναι αναθεματισμένος  έχοντας καταδικάσει από μόνος του τον εαυτό του.

"Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ ό παραλάβετε ανάθεμα έστω.

Ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω, ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παραλάβετε, ανάθεμα έστω",

(Απ.Παύλου προς Γαλάτας Επιστολή),

δηλαδή είναι χωρισμένος από την Εκκλησία και φυσικά πριν τον καθαιρέσει κάποια Ορθόδοξος Σύνοδος.

Γι αυτό, όταν κάποιος διδάσκει αιρετικές διδασκαλίες και εμείς εφαρμόζοντας για ένα χρονικό διάστημα το "κατ' οικονομία" περιμένοντας τον, να μετανοήσει και διορθωθεί, δεν τον αποκαλούμε αιρετικό, (βλ.Βαρθολομαίο),

διότι τότε θα τον θεωρούσαμε εκτός Εκκλησίας και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, αλλά τον αποκαλούμε αιρετίζων, έχων αιρετικό φρόνημα, φιλοαιρετικό, για να τον θεωρούμε "κατ' οικονομία" εντός Εκκλησίας έχοντας εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του.

Όταν όμως περάσει ο χρόνος της οικονομίας και ο Αιρετικός δεν μετανοήσει και διορθωθεί, διότι Αιρετικός είναι όπως έχουν πει οι Θεολόγοι Πατέρες αυτός που διδάσκει αιρετικές διδασκαλίες και μένει αμετανόητος εις αυτές, τότε κατά το ρηθέν του Αποστόλου Παύλου, τον "αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού", παραιτούμαστε συν Θεώ από την προσπάθεια μας να τον νουθετήσουμε και συνετίσουμε και από αιρετίζων, έχων αιρετικό φρόνημα, φιλοαιρετικό που τον αποκαλούσαμε, τώρα τον αποκαλούμε πλέον μετά παρρησίας και φανερά Αιρετικό,

(βλ. Βαρθολομαίο και Οικουμενιστές Ψευδοεπισκόπους Αιρετικής Συνόδου της Κρήτης),

"είδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνειν ων αυτοκατάκριτος",

θεωρώντας τον εκτός Εκκλησίας, διότι όπως προείπαμε έχει ο ίδιος προλάβει και καταδικάσει από μόνος του πρώτος τον εαυτό του, βγάζοντας τον, εκτός  Εκκλησίας.

Ή αυτοαποκοπή του Αιρετικού μέλους από το Μυστηριακό Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας είναι αναπόφευκτη, διότι "Η αίρεση, δηλαδή η απόκλιση από αυτό που πιστεύει και ομολογεί με το Σύμβολο της πίστεως της η Εκκλησία, οδηγεί αυτομάτως εκτός της Εκκλησίας.

Το πρόβλημα όμως αρχίζει από την στιγμή που η οπτική αυτή γωνία απολυτοποείται..."

(«Εκκλησία και έσχατα» , Ι. Μ. Δημητριάδος).

Διά της Αγίας Ε' Οικουμενικής Συνόδου, το αυτό υποστηρίζεται από όλους τους Αγίους Πατέρες,

"Ταύτης τοίνυν της ορθής ομολογίας εν τη αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία φυλαττομένης τε και κηρυττομένης, ει τις εαυτόν της εν αυτή πίστεως ταναντία ταύτη φρονών χωρίσει ο τοιούτος, εαυτόν αλλοτριών της ορθής πίστεως και τοις αιρετικοίς συναριθμών, δικαίως υπό της αγίας του Θεού Εκκλησίας κατακρίνεται και αναθεματίζεται...

Δια τούτο και ερωτώμεν αυτούς, «όσους δηλαδή χρησιμοποιούν τον Όρο μη καταδικασμένοι-αναθεματισμένοι-αιρετικοί », με αγάπην: Τι έχετε να μας απαντήσετε προκειμένου περί του Κυρίου, αφού ο ίδιος λέγει διά τον Εαυτόν του· «ο πιστεύων εις εμέ ου κρίνεται· ο δε μη πιστεύων ήδη κέκριται, ότι ουκ επίστευσε εις το όνομα του μονογενούς υιού του Θεού»;

ή περί του Αποστόλου, ο οποίος κραυγάζει· «αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν, παρ' ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»;

Αλλ' όταν, ο μεν Κύριος ο ίδιος λέγη αυτό το «ήδη κέκριται», ο δε Απόστολος αναθεματίζει ακόμη και τους αγγέλους, αν τυχόν διδάξουν κάτι διαφορετικόν από ότι ευηγγελίσθημεν από αυτόν...

Μήπως αγνοούν, ότι η ποινή του αναθέματος δεν είναι τίποτε άλλο, ειμή χωρισμός από τον Θεόν;

Όμως ο ασεβής δεν λαμβάνει το ανάθεμα με τα λόγια κάποιου άλλου, αλλά τον επιφέρει εις τον εαυτόν του με τα ίδια του τα έργα, αφού με την ασέβειαν του αποχωρίζει τον εαυτό του από την αληθινήν ζωήν.

Και τι τάχα θα ειπούν εις τον Απόστολον, όστις λέγει :

«αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος»".

Οι Ιεροί Πατέρες της Ε' Οικουμενικής Συνόδου αναθεματίζουν επίσης όσους δεν αναθεματίζουν όλες τις Αιρέσεις και όλους τους Αιρετικούς,

"ια'. Ει τις μη αναθεματίζει Άρειον, Ευνόμιον, Μακεδόνιον...

μετά των ασεβών αυτών συγγραμμάτων, και τους άλλους πάντας αιρετικούς τους κατακριθέντας και αναθεματισθέντας υπό της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας και των προειρημένων αγίων τεσσάρων συνόδων, και τους τα όμοια των προειρημένων φρονήσαντες ή φρονούντας και μέχρι τέλους τη οικεία ασεβεία αμείναντας, ο τοιούτος ανάθεμα έστω.

ιγ'. Ει τις αντιποιείται των ασεβών συγγραμμάτων... 

των κατά της αληθούς πίστεως και της Εφέσω πρώτης και αγίας συνόδου...

και είπερ ουκ αναθεματίζει τα ειρημένα ασεβή συγγράμματα, και τους τα όμοια τούτοις φρονήσαντες ή φρονούντας και πάντας δε τους γράψαντας κατά της ορθής πίστεως...

και εν τη τοιαύτη ασεβεία τελευτήσαντας, ο τοιούτος ανάθεμα έστω".

(Πρωτοπρ. Ιωάννου Ρωμανίδου, Αναθεματισμοί Αιρετικών, 
Ε' Οκουμενική Σύνοδος).

Η Αγία Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος σύμφωνα με τις παραπάνω Αποφάσεις, 

"Καθόρισεν δογματικώς, τι είναι ανάθεμα και πόθεν επέρχεται εις τον άνθρωπον·

Κάθε αντίθετος άποψις περί αναθέματος είναι αιρετική.

Κάθε αντίθετος μεταγενεστέρα δογματική περί αναθέματος διατύπωσις είναι αποστατική.
(Μτρ. Νικοπόλεως Μελετίου, «Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος» ).

"Ταύτα φρονείν δεδιδάγμεθα πάρα τε των αγίων αποστόλων και ευαγγελιστών και πάσης δε της θεοπνεύστου Γραφής και εκ των μακαρίων Πατέρων... ",

(Επιστολή Γ' Κυρίλλου προς Νεστόριον, Π. Ιωάννης Ρωμανίδης)

και οπωσδήποτε,

"Κατ' ουδένα δε τρόπον σαλεύεσθαι παρά τινών ανεχόμεθα την ορισθείσαν πίστιν ... "

(Επιστολή Κυρίλλου προς Ιωάννη Αντιοχείας, Π. Ιωάννης Ρωμανίδης).

Εύχεστε και για εμένα
Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός.