Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ / ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

   
Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ / ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ     
Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ - ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ - Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ - Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ ... ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στό παρόν βιβλίο γίνεται θεολογική ἀνάλυση καί ἑρμηνεία στό θέμα τοῦ θανάτου καί τῆς ζωῆς πού ἀκολουθεῖ μετά τόν θάνατο.

Ὁ θάνατος δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός οὔτε καί ἀντιμετωπίζεται εὔκολα. Εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα πού ἀπασχόλησε τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν. Οἱ ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αἰτία καί ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ ἑρμηνευτική ἀνάλυση τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου πού παραθέτει ὁ συγγραφέας στήν ἀρχή τοῦ βιβλίου, θεωρεῖται κατάλληλο βοήθημα γιά τήν προσέγγιση στό μυστήριο τοῦ θανάτου καί γιά τήν κατανόηση τοῦ ὅλου θέματος πού ἐξετάζεται.

Πολύ βασικά καί σημαντικά εἶναι ὅσα γράφονται στό κεφάλαιο «Ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα». ῾Ο ἀναγνώστης μπορεῖ νά μελετήση τί εἶναι ἡ ψυχή, πῶς δημιουργεῖται, πῶς χωρίζεται διά τοῦ θανάτου ἀπό τό σῶμα, πῶς μετά τήν ἔξοδό της ἀπό τό σῶμα διατηρεῖται ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Μποροῦμε νά μελετήσουμε τί εἶναι τά τελώνια καί τί διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅταν ἀναφέρονται στήν μέση κατάσταση τῶν ψυχῶν. ᾽Εξετάζεται ἐπίσης ὁ θάνατος τῶν νηπίων.

Διατυπώνεται ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ἀφοῦ ἡ ψυχή δέν πεθαίνει ποτέ ὀντολογικά. Ἑρμηνεύεται ἡ αἵρεση τοῦ θνητοψυχισμοῦ τήν ὁποία κατεδίκασε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἰδιαίτερη ἀναφορά γίνεται στήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ στό κεφάλαιο «Τό καθαρτήριο πῦρ». ᾽Απορρίπτεται ἡ διδασκαλία τῶν Λατίνων περί καθαρτηρίου πυρός καί παρουσιάζονται οἱ διαφορές μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Λατίνων γιά τό καθαρτήριο πῦρ, γιά τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, γιά τόν παράδεισο καί τήν κόλαση. Ἐπισημαίνεται ὅτι στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική παράδοση ὁμιλοῦμε γιά αἰώνιο καί ἄκτιστο πῦρ, πού εἶναι βίωση τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τούς μέν δικαίους φωτίζει, τούς δέ ἁμαρτωλούς κατακαίει. Διευκρινίζεται ἐπίσης ἡ διάκριση μεταξύ οὐσίας καί ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος μετέχει τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τῆς οὐσίας Του. Ὑπάρχει Παράδεισος καί Κόλαση καί μάλιστα ἡ πρόγευσή τους ἀρχίζει ἀπό τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Ἀναφέρεται ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν ἀξία τῶν μνημοσύνων.

Ἡ θεολογική ἀλήθεια περί τῆς ἀναστάσεως τῶν σωμάτων καί πῶς θά εἶναι τά σώματα στήν ζωή μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καθώς καί ὅλα τά γεγονότα τῆς Κρίσεως παρουσιάζονται στό κεφάλαιο «Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ». Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ καί σέβεται τό ἀνθρώπινο σῶμα, γι’αὐτό δέν υἱοθετεῖ τήν καύση ἤ τήν ἀποτέφρωση τῶν σωμάτων, ἀλλά τόν ἐνταφιασμό τους.

Γράφεται γιά τήν μέλλουσα κρίση, ἡ ὁποία θά φανερώση καί θά ἀποκαλύψη τήν ἐσωτερική πνευματική κατάσταση τῶν ἀνθρώπων καί τονίζεται ὅτι βασική προϋπόθεση γιά νά εἰσέλθη κανείς στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μέθεξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στό κεφάλαιο «Παράδεισος καί Κόλαση» διατυπώνονται οἱ ἑρμηνεῖες πού δίνει ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας σχετικά μέ τόν Παράδεισο καί τήν Κόλαση. Οἱ θεραπευμένοι καί κεκαθαρμένοι θά βιώνουν τήν φωτιστική ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος πού εἷναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Παράδεισος, ἐνῶ οἱ ἀθεράπευτοι καί ἀσθενεῖς θά βιώνουν τήν καυστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ Κόλαση.

Ἀναλύεται ἡ διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καί καταδικάζονται οἱ πεπλανημένες θεωρίες τοῦ ῾Ωριγένους. Γίνεται λόγος γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς φύσεως πού θά γίνη σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὑπογραμμίζεται ὅτι δέν θά ὑπάρξη ἀποκατάσταση τῆς θελήσεως, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος θά αἰσθανθῆ τόν Χριστό ἀνάλογα μέ τήν προαίρεσή του. Ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση, ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος, εἶναι θέμα προαιρέσεως καί καταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Στό κεφάλαιο «Ἡ αἰώνια ζωή» ἐξηγεῖται τί σημαίνει αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ἀναφορά στήν ἀνακαίνιση ὅλης τῆς κτίσεως καί στήν διαρκῆ ἐξέλιξη πού θά ὑπάρχη στόν μέλλοντα αἰώνα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὑποστηρίζουν ὅτι στήν μέλλουσα ζωή δέν θά ὑπάρχη στασιμότητα γιά τούς δικαίους ἀλλά διαρκής καί αὐξανόμενη μέθεξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Τονίζουν ἐπίσης στά ἔργα τους ὅτι ἡ βίωση τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανῶν ἀρχίζει ἀπό αὐτήν τήν ζωή.

Τά ἔσχατα δέν συνδέονται ἀποκλειστικά μέ τόν χρόνο διότι δέν εἶναι ἁπλῶς τά μέλλοντα, ἀλλά μέ τόν τρόπο ζωῆς. Στό κεφάλαιο «Διαχρονική ἐσχατολογία» ἐξετάζεται τό θέμα τοῦ χρόνου κατά τήν ὀρθόδοξη ἀντίληψη. Ἐξηγεῖται ὅτι μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά βιώση τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν παροῦσα ζωή.

῾Ο Χριστιανός δέν πρέπει νά διακατέχεται ἀπό ἀπόγνωση καί φόβο μπροστά στόν θάνατο διότι ὁ Χριστός μέ την ᾽Ανάστασή Του κατήργησε τόν θάνατο. Ζώντας μέσα στήν ᾽Εκκλησία, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ὑπερβοῦμε τόν θάνατο. «῾Η μνήμη τοῦ θανάτου καί ἡ θεραπευτική μέθοδος πού διαθέτει ἡ ᾽Ορθόδοξη ᾽Εκκλησία ὁδηγοῦν στήν μετάνοια ὥστε καί ἀπό αὐτήν τήν ζωή, ἀλλά κυρίως στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριοτοῦ, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μήν ἐνεργῆ κολαστικά, ἀλλά φωτιστικά καί σωτήρια».