Ο κρυμμένος θησαυρός του Θεού π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Γιορτάζουμε σήμερα την τρίτη εύρεση της τιμίας κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου. Για την Εκκλησία όχι απλώς η κάρα του τιμίου Προδρόμου είναι αγία κάρα, αλλά είναι σημαντικό και μεγάλο και το γεγονός της ευρέσεώς της.

Αυτό, νομίζω, μας βοηθάει να δούμε μερικά πράγματα καλύτερα. Μέσα στην Εκκλησία έχουμε τα πάντα. Έχουμε τον ίδιο τον Κύριο, έχουμε τα μυστήρια, έχουμε τους αγίους, έχουμε όλο τον ουράνιο θησαυρό που μπορούσε ο Θεός να δώσει στους ανθρώπους, στο σύνολό τους και στον καθένα χωριστά. Όμως αυτός ο θησαυρός μπορεί να είναι κρυμμένος. Πρέπει να τον βρούμε τον θησαυρό αυτό, πρέπει να μας αποκαλυφθεί ο θησαυρός αυτός.

Ο Κύριος περιμένει να δει ότι τον ζητούμε, ότι τον αγαπούμε, ότι τον ποθούμε και ότι δίνουμε γι’ αυτόν τα πάντα. Δεν θα βρούμε τον θησαυρό, επειδή δίνουμε τα πάντα. Ο Κύριος θα φανερώσει τον θησαυρό, αλλ’ όμως θα τον φανερώσει, όταν μας δει έτσι. Όταν συναντήσει ο Κύριος μια ψυχή η οποία έτσι τα παίρνει τα πράγματα, δεν μπορεί να μην της δώσει αυτόν τον ουράνιο θησαυρό.

Αυτό είναι τόσο απλό. Και όμως δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι δεν το καταλαβαίνει και μένει αμέτοχος και τα χάνει όλ’ αυτά. Εμείς λοιπόν που είμαστε τώρα εδώ, δεν έχουμε καμιά δυσκολία. Ας έχουμε τα οποιαδήποτε προβλήματα. Μπορούν αυτά όχι μόνο να μη μας εμποδίσουν, αλλά αυτά τα ίδια μπορούν να μας σπρώξουν να ζητήσουμε τον θησαυρό. Άλλωστε, γι’ αυτό τα επιτρέπει ο Θεός. Ακόμη και τις οποιεσδήποτε αδυναμίες μας.

Για να φέρουμε ένα παράδειγμα, γράφει κάποιος –το είχα πει νομίζω και πολύ παλαιότερα– το εξής: Εάν δεν είχαμε τις διάφορες δυσκολίες και τα βάσανα που έχουμε στη ζωή και πήγαιναν όλα πολύ ωραία και πολύ όμορφα, μπορεί να φαντασθεί κανείς πόσο πολύ περισσότερο θα ήμασταν προσκολλημένοι σ’ αυτή τη ζωή;

Πού να σκεφθείς έπειτα για ουράνιο θησαυρό, πού να τον επιθυμήσεις, πού να τον ζητήσεις αυτόν τον θησαυρό και να κινηθείς προς αυτόν; Νοητικά, με το μυαλό σου δηλαδή, με τη σκέψη σου, μπορεί να σκεφθείς, αλλά στην πραγματικότητα, στην ουσία, πού να σκεφθείς; Ενώ τώρα η ζωή, με όσα κάθε μέρα μας παρουσιάζει, τρόπον τινά είναι σαν να μας σπρώχνει και να μας λέει: «Πολύ σκύβετε εδώ. Πολύ κολλήσατε εδώ. Πολύ προσέχετε τα εδώ. Πολύ αγκιστρωθήκατε και αιχμαλωτισθήκατε».

Σαν να μας σπρώχνει αυτή η ίδια η εδώ ζωή. Πώς θα μας έσπρωχνε κάποιος, που καταλαβαίνει ότι πρέπει ν’ απομακρυνθούμε απ’ αυτόν και να πάμε προς άλλη κατεύθυνση, κι εμείς δεν λέμε να το κουνήσουμε από κει; Έτσι μας σπρώχνουν όλ’ αυτά.

Εύχομαι, αδελφοί μου, ο Θεός να μας βοηθήσει, για να κάνουμε εμείς από τη δική μας πλευρά ό,τι χρειάζεται. Πρώτα δηλαδή για να καταλάβουμε όλ’ αυτά και ν’ ανησυχήσουμε λίγο, και στη συνέχεια για να ξυπνήσουμε και να μη μας αιχμαλωτίζουν πλέον άλλα πράγματα, αλλά να ποθήσουμε αυτόν τον ουράνιο θησαυρό. Και ο Κύριος που μένει πιστός στον λόγο του, θα μας τον αποκαλύψει τον θησαυρό.

Και εύχομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο να μας φανερώνεται αυτός ο θησαυρός, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ να γινόμαστε κοινωνοί του θησαυρού αυτού, μέτοχοι και κληρονόμοι του θησαυρού αυτού. Μετά, δεν χρειάζεται να μας παρακινήσει κανείς να έχουμε γιορτή στην ψυχή μας, δεν χρειάζεται να μας το θυμίσει κανείς να γιορτάζει η ψυχή μας, να πανηγυρίζει, να ευφραίνεται και να αγάλλεται. Αυτό το γεγονός, το οποίο θα γίνεται κάθε τόσο και θα φθάσει στο σημείο να είναι συνεχές, αυτό το ίδιο το γεγονός θα δημιουργεί αυτή την εορταστική κατάσταση.

Και έτσι χαίρει κανείς. Χαίρει και δεν ξέρει τι να προτιμήσει· να μείνει με τη χαρά του και να διαλαλήσει αυτή τη χαρά προς πάσαν κατεύθυνσιν, για να την ανακαλύψουν και άλλοι, για να δοθεί και σ’ άλλους ή, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, να φύγει από τη ζωή και να είναι με τον Χριστό (Φιλιπ. 1:23), καθώς αυτή η χαρά παρακινεί τον άνθρωπο για τη μεγαλύτερη χαρά που είναι πέρα από τον κόσμο αυτό, πέρα από τη ζωή αυτή; Αλλά βρίσκουν αυτά τη σειρά τους και τακτοποιούνται. Η Χάρις του Θεού τα τακτοποιεί, και δεν προβληματίζεται κανείς. Ο προβληματισμός είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να γίνονται αυτά όλο και πιο έντονα, όλο και πιο γνήσια και πιο λαμπικαρισμένα και να ωφελείται ο πιστός λαός του Θεού. Έτσι ζει κανείς ως χριστιανός, αποθνήσκει ως χριστιανός και αιώνια εορτάζει με τον Θεό ως χριστιανός.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 333-340 (αποσπάσματα).