Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να πιστεύει κανείς στον Χριστό;

Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να πιστεύει κανείς στον Χριστό; Αυτό είναι το φως. Ο Χριστός άναψε ένα φως, όταν ήλθε στον κόσμο. Και από αυτό το φως παίρνουμε εμείς και φωτιζόμαστε. Πώς παίρνουμε; Με την πίστη. Πού την βρίσκουμε; Κάποιος μας την λέει. Ο οποίος τι ήταν; Ήταν ο ίδιος φως. Είχε πάρει από τον Χριστό φως και έδωσε και σε μας.

Παράδειγμα: Μία μητέρα είναι φτωχή. Μερικές φορές δυσκολεύεται να βρει ψωμάκι για τα παιδιά της. Αλλά κάθε πρωί παίρνει τα παιδιά της και λέει: «Ελάτε παιδάκια μου, κάνετε τον Σταυρό σας. Γιατί ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο.

Και όταν θέλει μας δίνει και έχουμε. Και να γίνετε με το θέλημά του καλοί άνθρωποι». Και όταν έρχεται Παρασκευή, τους λέει: «Σήμερα παιδιά μου, ημέρα Παρασκευή, σταυρώθηκε ο Χριστός. Και εμείς τον τιμάμε. Εγώ, σε όλη μου τη ζωή, Παρασκευή δεν έβαλα στο στόμα μου αρτύσιμο. Για να τιμάω και να δοξάζω τον Χριστό. Και σεις μην τρώτε. Δείξετε ότι πιστεύετε στον Χριστό». Τα παιδιά, βλέποντας την μητέρα τους φως και φωτεινή, από τα έργα της, από την σταθερότητά της, από την συνέπειά της, από το περιεχόμενο της καρδιάς της, ακολουθούν. Και γίνονται καλά παιδιά.
Ήταν σ’ ένα πανεπιστήμιο, κάποιο νεαροί φοιτητές που στην ηλικία της τρέλλας σκέπτονταν ότι η ζωή είναι διασκέδαση. Και το μεγαλύτερο επίτευγμά τους θα ήταν να έχουν την δυνατότητα να κάνουν όσα τέρπουν την σάρκα. Αλλά μία μέρα βλέπουν τον σοφότερο καθηγητή τους, μέσα στην Εκκλησία γονατιστό να προσεύχεται. Και τότε διερωτήθηκαν: «Τι γίνεται εδώ; Αν αυτός έχει λύσει το θέμα τόσο καλά και προσεύχεται στο Θεό, μήπως εδώ είναι το φως, η αλήθεια; Εμείς σκεπτόμαστε σωστά; Δουλεύει καλά το μυαλό μας έτσι όπως ζούμε; Και άρχισε να φωτίζεται η καρδιά τους.

Έτσι φωτίζεται ο ένας από τον άλλο. Ένας μεγάλος σοφός της Ευρώπης, λέει: «Ξέρετε τι είμαι; Μη με περνάτε για σπουδαίο. Είμαι ένα φαναράκι. Το φαναράκι με τους τσίγκους και με τα γυαλάκια του, δεν αξίζει τίποτε. Δεν ωφελεί κανένα. Δεν το χρειάζεται κανένας όταν είναι σβηστό. Αλλά όταν το ανάψουμε έχει φως και γίνεται πολύτιμο. Οδηγητικό. Θυμηθείτε την παλαιότερη εποχή, παίρναμε το φαναράκι μας και περπατούσαμε μέσα στη νύχτα, για να βλέπουμε πού πάμε. Εγώ είμαι ένα φαναράκι. Από τον εαυτό μου, δεν είμαι τίποτε. Το φως του Χριστού με οδηγεί και παρακαλώ να οδηγεί και όλους τους ανθρώπους, που έρχονται σε επικοινωνία με εμένα».
Δεν είμαστε ήρωες. Δεν έχουμε καμιά μεγαλωσύνη. Ούτε πρέπει να ψάχνουμε για μεγαλωσύνες. Αλλά έχουμε την μεγαλωσύνη του φωτός του Χριστού. Το φως του Χριστού πρέπει να το κρατάμε. Και να το διαδίδουμε. Με τον λόγο μας και με το παράδειγμά μας.
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ